Remember tumble weeds on an empty road
That coffee pot on a burnin’ stove
The Christmas tree in a place a called home
That’s what I miss the most
Een stem die sinds vorig jaar extra hard bij me binnenkomt, is die van Sinéad O’Connor. Haar plotselinge overlijden in de zomer van ‘23, bovenop de uitzending van de onthutsende documentaire Nothing Compares en de opnamen van de podcast bij onze Ondergewaardeerde Playlist zijn me niet in de koude kleren gaan zitten. Black Boys On Mopeds, Famine en haar cover van Success Has Made A Failure Of Our Home bezorgen me nog iedere keer koude rillingen. Een opvallende nummer 1 in onze playlist was haar bijdrage aan de soundtrack van The Captive: Heroine. In het jaar voorafgaand aan haar debuutalbum The Lion And The Cobra zong ze mee op dit nummer van U2-gitarist The Edge. O’Connor schitterde in nog veel meer samenwerkingen, bleek tijdens de voorbereidingen voor de podcast.
Collegablogger Erwin Tijms deelde er een indrukwekkende playlist van in onze whatsappgroep. Daarin prijkten onder meer O’Connor’s bijdragen aan platen van PIL-bassist Jah Wobble, The The, Bomb The Bass en Massive Attack. Het meest onder de indruk was ik van een nummer, dat net als onze nummer 1 dateerde van vóór haar debuut: een half jaar eerder verzorgde ze de achtergrondvocalen op de albumtrack Monkey In Winter van The Colourfield. De band van Terry Hall, die een jaar eerder kwam te overlijden. Nadat deze de Specials de rug had toegekeerd, vormde hij samen met medevertrekkers Neville Staple en Lynval Golding Fun Boy Three. Ook die band was echter geen lang leven beschoren, waarna Hall het midden jaren 80 opnieuw probeerde met The Colourfield.
De verdiensten van die band kwamen niet in de buurt van die van de Specials of de Fun Boy Three. De bescheiden successen van The Colourfield beperkten zich tot de Britse hitlijsten. De hedonistische tweede helft van de jaren 80 kon duidelijk niet goed uit de voeten met de modus operandi van Hall: opgewekte melodieën die teksten in mineur probeerden te verhullen (Hall leed aan depressiviteit, voor één van de oorzaken adviseer ik je de RIP van collegablogger Leendert Douma uit de In Memoriam-battle 2022 er nog eens op na te slaan). Het tweede en laatste album kreeg de passende titel Deception mee, de hiervan getrokken single She (een cover van de Monkees) zonk zonder enig spoor achter te laten. Op de b-kant van godbetert de maxi-single is voornoemde Monkey In Winter te vinden.
Van deze Kersthit tegen wil en dank werd een alternatieve versie opgenomen, waarbij O’Connor het nummer mocht dragen en Hall zichzelf delegeerde naar de achtergrondvocalen. Monkey In Winter is geen klassieke bewerking van een overbekende carol. Hooguit subtiele Kerstvibes á la Stop The Cavalry, maar Santa en zijn rendieren komen te laat: al wat rest is spijt over een relatie die nooit echt van de grond kwam. Hoewel ze later nog eens All Kinds Of Everything van Eurovisiewinnaar Dana zouden zingen, was er voor zover ik weet geen sprake van een romance. Toch hoop ik dat Sinéad en Terry elkaar daar boven gevonden hebben. Dit jaar een hoge binnenkomer op nummer 5 in mijn Kersttop 50 49 Ballen & 1 Piek, waarmee hun gecombineerde stemmen deze donkere dagen helpen verlichten.
