De 2024-Battle

Waar kun je tegenwoordig nog terecht voor je jaarlijstjes? De 3voor12 Song van het Jaar-verkiezing nemen we íets minder serieus sinds Kensington hem een keertje won. En al vier jaar op rij Froukje op 1? Ook weinig verrassend. Wij zouden Ondergewaardeerde Liedjes niet zijn als we niet op zoek gingen naar dat éne liedje dat eigenlijk nauwelijks is opgemerkt. Onze bloggers schrijven een pleidooi, in de hoop op een stem. Of misschien nog wel belangrijker: op een herwaardering van dat liedje dat eigenlijk op 1 had moeten staan in de Song van het Jaar-verkiezing.

Keuze Willem Kamps: Buzzard Buzzard Buzzard – Therapy

Herboren

Lang hoefde ik er niet over na te denken welk liedje er dit jaar voor mij uitsprong, want wat was en is dit toch een godsgruwelijk lekker nummer. Die rare jongens van Buzzard Buzzard Buzzard zingen dat zij therapie nodig hebben, nou, zet dan gewoon dit liedje op en na 6.02 minuten – die er van mij ook 12.04 of een ander veelvoud hadden mogen duren – ben je van alle zorgen verlost. Ze gaan en gaan maar door, dit viertal uit Cardiff.

Ook al mankeerde ik niks, ik onderging dit jaar op 2 april met groot plezier een uurtje therapie. Dat heerlijke doordenderende nummer had mij verleid een toegangsbewijs aan te schaffen voor Buzzard Buzzard Buzzard op de V11 in Rotterdam. Een andere song had ik nog niet van ze gehoord, maar dat moest gewoon goed zitten. En dat zat het ook. Wat een energie in het vooronder van die oude lichtboot, nu dienend als poppodium, en wat een glamrock ’n roll!

Hoogtepunt was, het kon haast niet anders, Therapy, live ingevuld met keihard gitaargeweld, met om en om solerende gitaristen. Je hoort vooral de jaren zeventig terug in hun muziek: AC/DC, Thin Lizzy, Cheap Trick en Be-Bop DeLuxe, en dat alles in een glamrock-jasje, ondanks hun totale casual look.

Kijk maar wat je doet. Ga op een sofa liggen of dans door het hele huis na hieronder op play te hebben gedrukt. Je voelt je na zes minuten als herboren. Op zeker.

Keuze Remco Smith:  Abel en Sef – 2 SCHORPIOENEN

Intrigerend hoogtepunt

Abel en Sef kenden elkaar al wel een beetje, hadden samen iets van muziek gemaakt. Toen Sef net een Edison had gewonnen voor beste plaat (Ik Zou Voor Veel Kunnen Sterven Maar Niet Voor Een Vlag), stapten zij de auto in met een motief (IJsland) en een opdracht (in maximaal vier dagen een plaat opnemen). Dat is gelukt.

IJsland staat niet voor het vulkaaneiland met de Vikingen maar voor een koude plek in je hart. Een plek zonder welkom, een plek waar je naar buiten wordt gekeken. IJsland als plaat staat voor het hoorbare plezier dat de heren hebben gehad bij het maken van de muziek, maar wel plezier met een boodschap, een behoorlijk eind links van het midden.

EIGENDOM IS DIEFSTAL zet als opener de toon. 2 SCHORPIOENEN is een intrigerend hoogtepunt. Muzikaal knettert het, gaat het gewoon keihard. Ik ben helemaal niet van de teksten maar deze intrigeert toch wel heel erg.

Er zitten twee schorpioenen in een fles
En die fles is te klein
Veel te klein voor twee schorpioenen
Of nou ja, dat is wat er wordt gezegd
Want er is op zich plek

2024 is een geweldig muzikaal jaar, ik heb daar al eerder over geschreven. In dit geweldige jaar heb ik het meest geluisterd naar IJsland, de fantastische plaat van Abel en Sef.

Keuze Joris van der Aart: Lu (& Wu-Tang Clan) – The Art Of War

Who the fuck is Lu?

Het jaar was nog maar net begonnen toen ik via Spotify een suggestie kreeg voor een nieuwe release die me niks zei. Een nummer van ene Lu? Who the fuck is Lu? Waarom valt Spotify me lastig hiermee? Waarschijnlijk omdat de Wu-Tang Clan als co-artiest genoemd stond, dus ik besloot het toch eens te beluisteren. En gelukkig maar.

Ik kon mijn oren niet geloven, dit is fenomenaal! Ik heb het nummer op repeat gezet en kon het eigenlijk niet meer afzetten, alles klopt eraan: De raps, de flow in het nummer, de samples (ter info: Dat laatste stuk komt uit de serie M.A.S.H.). Briljant!

Nu werd ik dus nog nieuwsgieriger: Who the fuck is Lu? In eerste instantie vond ik niks, die vraag was letterlijk haar bio op Spotify. Onderhand weet ik iets meer: Ze heet Anjelica Morales, een jongedame met Native-American en latino roots, las ik ergens. Ze zingt, rapt in Engels, Spaans, Frans, Koreaans, Japans, het maakt niet uit.. Ze produceert en maakte ook al nummers met DMX en Snoop Dogg. Rolling Stone noemde haar al een rising star, maar ze blijft vooral toch een mysterie.

Ik denk niet dat dit nummer enige airplay heeft gehad in Nederland en dat vind ik ergens onbegrijpelijk. Ik was namelijk meteen verkocht toen ik het hoorde. Hopelijk kan ik via deze weg daar wat verandering in brengen, want het is een dame die toch ook aan deze kant van de oceaan wat aandacht verdient.

Keuze Klaas Kloosterman: Lola Young – Messy

Figure out some s**t

Lola Young introduceerde dit jaar haar nieuwe album (met de hit Messy) als volgt:

“Here is my first-born child, a f**k you to all my exes, and basically me just trying to figure out some s**t openly and honestly on record. First of many and if you don’t like it, then this wasn’t meant for you anyway.”

Niks aan toe te voegen.

Messy was duidelijk wél besteed aan onze volgers én die van de Snob, want die stemden deze geweldige song massaal de Snob2000 in. Hier gaan we meer van horen!

Uiteraard kun je het nummer ook terugvinden op de Heerlijke Ondergewaardeerde Honderd waar we dit jaar de Snob2000 mee aftrapten.

Keuze Vincent van der Vlies: Fontaines DC – Starburster

Instant klassieker

Het gebeurt niet zo vaak meer als je wat ouder wordt dat je nog authentiek verwonderd kunt worden van een nummer dat uitkomt. Maar dit was bij de eerste luisterbeurt gelijk zo ongelooflijk raak en met de 33 andere keren dat ik het dit jaar geluisterd heb bleek het zelfs mijn nummer 1 geluisterde track van 2024 volgens Spotify. Dus dan moet je er wel over bloggen nietwaar?

De intro doet mij in de verte denken aan de intro van Strawberry Fields Forever en er komt een hiphop achtige beat met zanger Grian Chatten die meepraat op de beat. Er zitten lage bassen (cello’s?) in het nummer, een paar aanstekelijke melodieën en de branie van de Ieren die hiermee hun vierde album in amper vijf jaar aankondigden.

De productie van het nummer was met James Ford ook niet in handen van de minste. Als een van de oprichters van Simian (Mobile Disco) heeft hij een hele mooie lijst van bands en hun albums geproduceerd. Wat denk je van The Klaxons, Arctic Monkeys, Last Dinner Party, Gorillaz, de latere Depeche Mode albums, Last Shadow Puppets. Toen zanger Grian Chatten op St. Pancras Station een paniekaanval had gehad, terwijl hij onderweg was naar de studio met de tekst die gevoelsmatig niet goed of af was heeft Chatten de tekst terstond herschreven. En wat doet producer Ford? Die laat hem in het nummer in het refrein steeds naar adem happen, want een opmerkelijk en briljante vondst blijkt.

Dus de productie, het nummer zelf met alle lagen en vooral die teugen adem van Chatten maken dit tot een klassieker dat na 2024 nog veel zal gedraaid worden bij mij. In de Afas Live was het ook de afsluiter, dus zelf zullen ze ook door hebben dat het een blijvertje is. Het nummer staat nu nog niet in de keuzelijst van de Snob2000, maar komt desondanks heul hoog binnen (spoiler!) en ik zal mij er persoonlijk hard voor maken dat het er op komt te staan. Ik voorspel een goede toekomst in de Snob2000 de komende jaren en het zal mij niet verbazen als dit volgend jaar hoog in de top 100 gaat komen.

Keuze Michiel Borst: Archive – My Last

Goed geconserveerd

Archive krijgt het in 2024 voor elkaar om een nummer uit 2004 een hit in indieland te laten worden. Destijds werd het nummer opgenomen voor het album Noise met toenmalige zanger Craig Walker. Om onduidelijke reden toen niet goed genoeg voor een release bevonden. Tot dit jaar dus.

Archive is geen band, zij noemen zichzelf een muzikale beweging. Kern wordt gevormd door Darius Keeler en Danny Griffiths. Sinds hun oprichting in 1994 spelen ze in wisselende samenstellingen. Zo dus ook tussen 2000 en 2004 toen zanger Craig Walker de leadvocals voor zijn rekening nam.

Bijzonder hoe dat kan gaan, je pakt een nummer uit 2004 en prompt wordt het een hit. Het nummer klinkt heerlijk hedendaags fris met een vette akoestische gitaar rif voortgestuwd door een pompende drumbeat. Na tweeënhalve minuut ontploft het nummer even om daarna weer in vertrouwde tempo voort te gaan. Pas aan het eind volgt opnieuw een climax.

De band heeft aangekondigd met nieuw werk bezig te zijn en is dit nummer dus hopelijk niet hun “Last”. Eén ding is al zeker, op 16&17 februari aanstaande staan ze in Tivoli Vredenburg in de Ronda. Ze spelen vier legendarische albums – waaronder Noise –  integraal over twee avonden live. Combitickets zijn te koop om niets te missen. Gaat dat zien mensen!

Keuze Hans Dautzenberg: Peter Perrett – I Wanna Go With Dignity

Waardig

Het debuutalbum van The Only Ones (1978), is een erg sterke (vroege) post-punk plaat, vol lekkere composities. Het heerlijke Another Girl, Another Planet voorop. Schrijver van dienst is de zanger, Peter Perrett (1952). Tevens eigenaar van een typisch lijzig stemgeluid, dat zweeft tussen interessant en irritant. Met The Only Ones maakt hij in totaal drie albums. Rond 1981 verdwijnt Perrett in de anonimiteit. Pas in 1994 is er een korte opleving en wordt weer iets muzikaals van hem vernomen. Vervolgens duurt het weer tot 2017 voor hij met nieuw werk komt.

In de tussenliggende periodes gaat Perrett door het diepe dal van (heroïne)verslaving. Zijn post-verslaving werk krijgt goede recensies. In 2019 verschijnt nog een album en in 2024 komt hij met The Cleansing. Op de plaat springen zijn zonen Jamie (gitaar/productie) en Peter (bas) en leden van zijn liveband bij. En er zijn nog wat andere (bekende) hulpkrachten, zoals Johnny Marr, Bobby Gillespie en Fontaines D.C.’s Carlos O’Connell.

In het genre ik-kijk-terug-op-mijn-leven-albums behoort de plaat tot de betere. De liedjes, deels geschreven tijdens de covid pandemie, gaan over het ‘leven’, zoals Johnny Cash, Lou Reed of Nick Cave over het ‘leven’ kunnen zingen. Uiteraard gaan de nummers ook over zijn leven. Denk ik dan.

Keuze Johan Hol: Isaac Roux – When It Storms

ZW8

2024 was zonder twijfel het jaar van Isaac Roux. Optredens op Rock Werchter en Pukkelpop gevolgd door een geweldig debuutalbum Troubled Waters.

Wat een ongelooflijk aangename kennismaking. Voor mij dan, want bij onze zuiderburen timmert Louis de Roo (artiestennaam Isaac Roux) al flink aan de weg. Zo won hij de publieksprijs van Humo’s Rock Rally in 2022 en was hij in 2023 een van de winnaars van De Nieuwe Lichting van Studio Brussel en deed hij in 2017 al eens mee aan The Voice of Vlaanderen.

De muziek van Isaac Roux is een mix van Bon Iver, Ben Howard, José Gonzalez en Charlie Cunningham, maar vooral ook heel erg Isaac Roux. Op Troubled Waters staan alleen maar goede nummers. Toch was de keuze voor de 2024-battle een makkelijke: When It Storms is de afsluiter van het album en zorgt voor een ongelooflijk uitroepteken. Het nummer heeft alles. Wat dan precies? Dat kun je het beste zelf ervaren.

Dus ga er maar eens rustig voor zitten en laat je door Isaac Roux in een kleine 6 minuten 2024 uitblazen.

Keuze Tricky Dicky: The Fiends – Bad Actor

Des duivels

Morgen begint de integrale Snob 2000 uitzending bij Pinguin Indie: van 7 tot 7 de beste alternatieve muziek die door de andere stations te vaak gemeden wordt. Een uurtje later ben ik (weer) aan de beurt met Radio Rodeo op het Indie-kanaal en hierin draai ik uitsluitend muziek die in 2024 uitkwam, maar te weinig of zelfs geen airplay kregen. Met andere woorden, allemaal Snobwaardig voor 2025.

Eén van die juweeltjes morgenavond is The Fiends met Bad Actor. Iedereen kent er wel eentje in zijn kennissenkring: de bluffer. Die types die sterke verhalen vertellen waarin zij de hoofdrol hebben en alles al een keer én in de overtreffende trap gedaan hebben. Het doet mij altijd aan die schitterende Four Yorkshiremen-sketch van Monty Python denken om te eindigen dat de jeugd hen niet gelooft. Dûh! Sommigen geloven inmiddels hun eigen verhalen en zijn zo overtuigend dat het lang duurt voordat je door hebt dat er slechts hete lucht verspreid wordt. En voor een vriendschap is dat dodelijk.

De duivels uit Swansea kwamen dit jaar dus met hun geweldige single over dit onderwerp. Ze lijken een mix van Shed Seven en Oasis te zijn, maar wat mij betreft beter en dat vanwege hun vette postpunkgeluid. The Fiends gaan al tekeer sinds 2020 en vorig jaar kwam hun debuut EP uit (Mazel Tov) dat hen een platencontract opleverde en sindsdien twee singles: With You en vorige maand het fantastische Bad Actor. Inmiddels treden ze ook buiten de U.K. op; in 2025 gaan ze naar New York voor het New Colossus Festival.

Keuze Wouter Boers: Dorpsstraat 3 – Die Wonen Niet Hier

De sleur van de Dorpsstraat

Als stadsjongen heb ik geen ervaring met Dorpsstraten, maar ook in de stad heeft iedere wijk wel zo’n huis waarvan je niet precies weet wie er woont, waarbij je je pas even versnelt als je er voorbij loopt, waarbij je het wel uit je hoofd laat aan te bellen tijdens het Sint Maarten-lopen.

De jongens van Dorpsstraat 3 hebben zich vernoemd naar hun exemplaar. Volgens eigen zeggen woonde daar een priester en vonden ze na diens dood in de kelder analoge synthesizers en LP’s waardoor ze zich tot hun bevreemdende, soms sinistere synthwave-sound lieten inspireren. Nadat ze eerder al onder andere De Priester en Dracula (een cover van ZZ & De Maskers) uitbrachten, kwam Dorpsstraat 3 dit jaar met Die Wonen Niet Hier.

Een nummer waarvan het thema met één woord is samen te vatten: sleur. Dat klinkt terug in de tekst, in het repeterende karakter van de muziek én in de krachtige videoclip, met een mooie hoofdrol voor Melody Boorsma.

“Nog heel even dan,” is wat ik telkens zeg Nog heel even dan en daarna ben ik weg Nog heel even dan, dan is het ook echt klaar Dan ga ik weg, hier ver vandaan

En de titel? Dat slaat op de bazen. Die maken zich niet druk over het voorbij vliegen van de dagen en de sleur in het leven van de bezongen werker, want die bazen “die wonen niet hier”.

Keuze Erwin Tijms: Doechii – Denial Is A River

Boom-bap, rap, rap, rappity rap rap

Als ik het zo eind van het jaar op een rij zet, dan waren de meeste albums die ik dit jaar goed vond van vrouwelijke artiesten. Van Arooj Aftab en Jessica Pratt tot Soccer Mommy’s nieuwe boreling en Charli XCX’s brat. Ook in de hiphop zijn de vrouwen tegenwoordig sterk vertegenwoordigd. Zeker, Kendrick Lamars beef met Drake en zijn nieuwste album luisterden goed weg, maar de aangenaamste verrassing was Doechii, een vrouwelijke rapper uit Florida.

Zij bracht dit jaar haar debuutalbum (eigenlijk: een mixtape bij een major label, maar kom op, de term mixtape is zo toch echt aan beknibbelflatie onderhevig) Alligator Bites Never Heal uit. Goede flow, teksten vol humor en soms een heel apart stemgebruik. In een recent interview verklaarde ze dat laatste zelf vanuit een theaterachtergrond. Het album is stilistisch all over the place en dat is hier echt een aanbeveling. De halve geschiedenis van hiphop komt voorbij. Het beste nummer op het album is wat mij betreft Denial Is A River. Met zo’n titel heb je meteen al mijn aandacht!

Keuze Freek Janssen: glass beach – the CIA

Post emo? Ga naar huis Wikipedia, je bent dronken

Ik riep het ergens in oktober in de Whatsapp-groep van de bloggers van Ondergewaardeerde Liedjes: mijn keuze voor deze battle komt van het album plastic death van glass beach. Welk liedje, dat zien we dan wel.

Het is een album dat zich kan meten met (en vergelijkbaar is met) wat Black Country, New Road en Black Midi een paar jaar geleden presteerden. Dit heb je simpelweg nog nooit gehoord. Het genre is volgens Wikipedia indie (kan ik me in vinden), math rock (zeker, gezien de geniale drummetjes) en post emo (go home Wikipedia, you’re drunk).

Het album moet je echt met een bepaalde concentratie en aandacht luisteren. Maar het is bloedjemooi. Ik heb hun eerdere werk er eens op nageslagen en dat kon me eigenlijk totaal niet boeien. Veel te voorspelbaar en saai. Een recensent op Stereogum verwoordt het mooi:

You know how in TRON human characters enter into a video game world and become digital versions of themselves? Plastic Death feels like Glass Beach making the opposite move, crossing over from their hyper-online origins into the pages of rock history.

Qua song heb ik toch maar gekozen voor een van de best beluisterde tracks op het album: the CIA. Ik hoop daarmee de iets minder avontuurlijke luisteraar niet af te schrikken. En het is nog steeds geen kneiter van een hit, met iets meer dan een miljoen luisterbeurten sinds januari van dit jaar.

Kortom: wil je echt verrast worden? Luister dan naar (en stem op) glass beach.

Keuze Jan-Dick den Das: The Linda Lindas – No Obligation

Verplicht luisteren

Het jaar is bijna ten einde en toch stuitte ik nog op een album wat ik meer dan goed vond. Ik luister nog wel eens nieuwe releases via Spotify, niets vermoedend begon ik te luisteren naar het album No Obligations van The Linda Lindas. Ik was aangenaam verrast en wist meteen welk nummer ik zou voordragen voor deze blog.

Het titelnummer, energiek, chaotisch, lichtelijk hysterisch maar heerlijk. Eerlijk gezegd had ik de band nog niet op mijn vizier en tja dan ga je bij je goede vriend Google eens te rade. Wie zijn deze dames? Deze dames zijn vooral nog jonge meiden, want de oudste is 20 jaar en de jongste 14 jaar. Ja u leest het goed, de jeugd heeft de toekomst. Met die leeftijden zou je denken dat het hun eerste album is maar ook dat is niet het geval. No Obligations is het tweede studioalbum van deze jonge vrouwen.

Zoals al gezegd No Obligations is een heerlijk nummer, wel geteld twee minuten en 6 seconden. Punky en vol potentie.  En dat er potentie inzit mag misschien wel blijken uit het feit dat ze in het voorprogramma hebben gestaan van The Rolling Stones, Paramore, Green Day en The Smashing Pumpkins. Er zijn denk ik heel wat bandjes die het voor minder zouden doen.

You don’t owe no demonstration
Who cares bout their validation
I don’t got no obligation
Just brush off all expectation

Het nummer mag dan No Obligations heten maar eigenlijk zou iedereen minstens één keer verplicht naar dit album en dit sympathieke bandje moeten luisteren. 

Keuze Alex van der Meer: Ontaard, Immen – Blame Pt. 2

Tussen wanhoop en schoonheid

Ontaard is een post-metal viertal uit Utrecht dat een zwaar metal-geluid combineert met noisy spoken word, beklemmende sfeer en intense gevoelens. De band bestaat uit Mart Lier, Thomas Meerlo, Jeroen van Koesveld en Shira van der Wouden.

Dit jaar bracht Ontaard samen met Throwing Bricks – een andere metalband, ook uit Utrecht – op Tartarus Records het prachtige Oud Zeer uit. Van deze split komt Blame Pt. 2. met gast-vocalen van indie folk-artiest Immen. En het is simpelweg een feit dat geen enkel ander nummer me zo heeft weten te raken dit jaar als dit nummer. 

Blame Pt. 2 is gevoelig en intens tegelijk, het nummer laveert tussen tergende wanhoop en pijnlijke schoonheid. Wanneer het diep gaat, gaat het dieper dan het boorgat van Kola; de Hellepoort van emoties is nabij en de tranen komen me regelmatig in de ogen te staan. Blame Pt. 2 gaat door merg en been. Echter, de geconcentreerde pijniging geeft ook wat verlossing. Na beluistering ben ik elke keer weer volkomen leeg, maar er is ook een sprankje nieuw leven. Verschroeide aarde is vruchtbaar.

Keuze Walter van Pijkeren: MJ Lenderman – Wristwatch

Tragikomisch

Ineens was ie daar. Mark Jacob. Hij heeft al vier solo-albums achter zijn naam staan, maar dat was volledig aan mij voorbij gegaan. Ook ondanks het feit dat mede-blogger Willem Kamps al in 2022 over hem schreef. Maar pas in dit rijkgevulde muziekjaar ontdekte ik het nummer Wristwatch en heb ik het volledig omarmd. Wat een fantastisch lied is dit.

Het is een perfecte mix tussen Neil Young en Pavement, met heerlijk overstuurde gitaren op het eind. Daarnaast is de tekst perfect. M.J. Lenderman omschrijft zichzelf als tragikomisch, maar zou ook goed door kunnen gaan voor Snob. In zijn nummers maakt hij portretten van individuen die het te goed hebben. Verzadigd zijn ze op zoek naar thrills. Daar lijkt een soort maatschappijkritiek onder te liggen. Maar dat kan ook the eye of the beholder zijn.

Als video heb ik de live-uitvoering in de show van Jimmy Fallon gekozen.

Keuze Stefan Koopmanschap: Plastician – Eras End

Ontdekt tijdens het digitale cratediggen

Regelmatig doe ik aan digitaal cratedigging. Kortom, ik doe net alsof ik zoals vroeger de platenzaak in ga en check gewoon allerlei platen die daar staan door ze te beluisteren en, indien tof genoeg, te kopen. Dat doe ik dan op Bandcamp, de plek waar je online direct bij artiesten en labels kan kopen.

Tijdens zo’n sessie liep ik tegen een nieuwe release van de Britse producer Plastician aan. Heel eerlijk: Ik had nog nooit van Plastician gehoord, of van het Terrorhythm label waar dit op uitkwam. Maar dat is nu precies de charme van dit digitale cratediggen. Vanaf het eerste moment dat ik de track hoorde was ik op slag verliefd. Dromerige geluiden, toffe breakbeats, alles klopt aan deze track. Het deed me ergens wel een beetje aan Bicep denken qua stijl. En dan vooral de vroege Bicep. Of Orbital, het doet me ook wel een beetje aan Orbital denken. Hoe dan ook: Wat. Een. Track!

Ik heb de track zeer veel gedraaid dit jaar en ook nu nog komt ie regelmatig in mijn playlist voorbij. Maar daar buiten hoor ik het eigenlijk niet zo heel veel. Meer mensen zouden dit moeten kunnen. Dus: Check dit nummer! Check Plastician. Heerlijk!

Keuze Marèse Peters: Field Music – Six Weeks, Nine Wells

Puik songsmeedwerk

De broers Brewis van het Britse Field Music flikken het ‘m weer: ze hebben dit jaar opnieuw een prachtig album uitgebracht. Helemaal zoals we dat van deze band gewend zijn. Hoekige basritmes, smaakvolle synthesizers en puik songsmeedwerk. Limits of Language heet het album, en het opent meteen met het ijzersterke Six Weeks, Nine Wells.

Veel synthesizers hier, maar niet op een vervelende manier. Warm. Droog. Beetje onheilspellend bijna. Intrigerend in elk geval. Je blijft luisteren: waar gaat dit heen? Na twee korte coupletten breekt het refrein ineens alles open. Volle akkoorden, melancholie hangt in de lucht. Maar de euforie duurt niet lang. Al snel zitten we weer in de spanning van het couplet. Mooi, strak.

Met dit nummer nemen de Brewis-broers ons mee naar hun jeugd. De lange zomervakantie (six weeks) waarin ze de hele dag in de buurt van hun huis rondstruinden op zoek naar avontuur. Doet de tekst ertoe? Misschien, misschien niet. Ook zonder dat je weet waarover het gaat, kun je er uitstekend van genieten. Of dit het beste liedje van 2024 is, weet ik niet. Want van het nieuwe werk van Billie Eilish, The Cure en Nick Cave heb ik ook erg genoten. Maar Field Music is met afstand het meest ondergewaardeerd. Daarom dit pleidooi.

Doe je muziekminnende hart een plezier en luister naar deze band!

Keuze Jeroen Mirck: Jessica Pratt – Life Is

Stem op een vrouw!

Welke muzieklijst je ook raadpleegt, hij (sic) wordt gedomineerd door mannen. Dat vereist wat tegenwicht. Daarom stelde ik voor de Snob 2000 een lijst samen met louter vrouwen. Soms spreek ik mannen (en vrouwen, maar toch vooral mannen) die dat onzin vinden, want een persoonlijke lijst moet nu eenmaal bestaan uit je favoriete muziek en die wordt in hun geval vooral gemaakt door mannen. Bedenk dan wel dat ons als liefhebbers voortdurend wordt voorgekauwd wat we mooi moeten vinden (ja snobs, ook jullie!), maar kijk vooral eens goed naar al het moois dat jaarlijks door vrouwen wordt gecomponeerd, gespeeld en gezongen.

Een korte bloemlezing uit mijn favoriete tracks van vrouwen uit dit jaar op Spotify: Adrianne Lenker – Sadness As a Gift. Sylvie Kreusch – Comic Trip. Hurray for the Riff Raff – The World is Dangerous (lees mijn blog). Marika Hackman – Na Caffeine. The Secret Sisters – Paperweight. Zaho de Sagazan – Modern Love. Rachel Sermanni – Dreamer Awake. Lizzy McAlpine – Older. Aili – Takoyaki. Astrid Sonne – Staying Here. Sophie Straat – Gebroken Spiegels (lees mijn blog). Rachel Chinouriri – All I Ever Asked. Ikraaan – Qorraxdeyda (Mijn Zon). The Last Dinner Party – The Feminine Urge. Waxahatchee – Crimes of the Heart. Isobel Campbell – Everything Falls Apart. Rachel Dadd – Tap the Sap. Cassandra Jenkins – Only One. Nilüfer Yanya – Just a Western. Jess Ribeiro – Jump the Gun. Kali Malone – No Sun to Burn (for brass). Jen Cloher – Annabelle. Emma Peters – Juliette. Mode Bored – Wake Up With You (WUWU). Leyla McCalla – Sun Without the Heat.

Allemaal prachtig. Ga ze allemaal luisteren. Dat kan via mijn eigen Spotify-playlist MIRACLE 2024 (en ja, daar staan ook veel mannen in). Eén vrouw heb ik nog niet genoemd, maar ze mag van mij bovenaan mijn jaarlijst van beste liedjes. Jessica Pratt bracht in mei het prachtige album Here in the Pitch uit. Haar kwetsbare stem raakt me al jaren diep in mijn hart, maar dit jaar was het meer dan ooit raak in het openingsnummer Life Is. Het leven gevat in drie minuten en een paar seconden. Pratt kan dat. Soulvol en doorleefd, maar tegelijk lief en luchtig. Met ineens deze prachtige oneliner: The chances of a lifetime might be hiding their tricks up my sleeve.

Het leven is onzeker in deze tijden van crisis en oorlog. Gelukkig zijn er de simpele levenslessen van Jessica Pratt om ons hoopvol te houden.

Keuze Mersad: TWICE – I Got You

Een weemoedige ode aan vriendschap met hemelse synths

Over TWICE heb ik al eerder geschreven, ik ben nou eenmaal fan. Ik blijf de meiden met veel plezier volgen omdat ze met zoveel liefde muziek voor hun fans maken. Ook tijdens hun concerten is deze liefde heel duidelijk te zien. En dan is er nog alle andere content die ze maken voor hun fans.

Ik denk dat er weinig artiesten zo hard werken als TWICE. I Got You, een Engelstalige single, is een ode aan de vriendschap die Nayeon, Jeongyeon, Momo, Sana, Jihyo, Mina, Dahyun, Chaeyoung en Tzuyu hebben opgebouwd. Ze zijn, zoals ze zelf zeggen, een familie geworden. En het is een liefdesbrief aan hun fans. Het is een heerlijk synthpopnummer dat net zoals het ongerepte imago van de groep glinstert.

Er zit een bepaalde weemoed in de instrumentalen dat de zachte majestueuze melodieën ondersteunt. En die weemoedige toon vind ik heel mooi. De herhaalde uitbarstingen van de synths, die hemels klinken en toch een rustgevende textuur hebben, weerspiegelen de zang van de meiden en dat klinkt schitterend. De vocalen van de meiden zijn gestroomlijnd en verfijnd. Het is een ongecompliceerd en oprecht nummer waarin je voelt dat de meiden menen wat ze zingen. Vooral het ‘Just Like We Always Do’ (2x) aan het einde, gezongen door Jeongyeon, vind ik prachtig.

De clip is overigens ook erg mooi. K-pop is een harde industrie, de houdbaarheid van een groep is beperkt omdat men al snel de voorkeur geeft aan nieuwere groepen met jongere leden. De meeste groepen houden het niet langer dan zeven jaar vol. Veel ‘fans’ dragen dus bij aan dit harde klimaat, belachelijk natuurlijk! TWICE trekt zich daar niks van aan en doorbreekt stigma’s. Ze verliezen nooit hun eigen gemaakte bubblegum popgeluid uit het oog maar terwijl ze zich blijven ontwikkelen.

Op 6 december brachten ze voor het eerst een single uit met een westerse artiest: Strategy, met Megan Thee Stallion. Het is eigenlijk nog nooit voorgekomen dat zo’n ‘oude’ groep in de K-pop zich zo blijft vernieuwen. Inmiddels gaan ze hun tiende jaar als groep in.

Keuze Martijn Vet: Saya Gray – AA BOUQUET FOR YOUR 180 FACE

It seems to get worse (Yeah!)

Je hebt een muzikaal begaafde vader, die trompet speelde bij onder meer Aretha Franklin en Ella Fitzgerald. Zelf ben je een heel verdienstelijke en inmiddels veelgevraagde bassiste. Leuk en aardig, maar, om met een bloedirritante radioreclame te spreken, wel een beetje saai hè?

De Canadees-Japanse Saya Gray lijkt me zo iemand die zo overloopt van creatieve ideeën dat het niet altijd meevalt om die in goede banen te leiden. In haar geval leidt dat tot tamelijk schetsmatige liedjes die uit elkaar spatten van de briljante vondsten. Neem alleen al de eerste regel van dit lied-met-onmogelijke-titel.

It seems to get worse (Yeah!)

Er had nog best een tweede couplet bij gemogen en ik heb geen idee wat een ‘180 face’ is, maar kom op, formulepop hebben we al genoeg.

Onweerstaanbaar liedje dat doet uitkijken naar haar volwaardige debuutalbum dat in februari 2025 verschijnt. Naar eigen zeggen liet ze zich daarvoor beïnvloeden door Led Zeppelin, The Beatles en Joni Mitchell. Klinkt wel een beetje saai, wordt het beslist niet.

Keuze Joop Broekman: Being Dead – Firefighters

Zinneprikkelend?

Er is niks grappigs aan doodgaan tijdens je werk, lijkt me. Toch schijn je daar leuke liedjes over te kunnen schrijven. Being Dead kan het. Ze zijn wel een beetje raar en live nog veel geiniger. De band is een van mijn fijnste nieuwe ontdekkingen van 2024. Maar bestaat dus al iets langer.

In 2016 ontmoeten Juli Keller (aka Falcon Bitch) en Cody Dosier (bijnaam Schmoofy) elkaar. Juli speelt gitaar en heeft problemen met ritme houden, Cody is drummer en weet amper wat van gitaren. Ze gaan samen op surfvakantie naar Frans-Polynesië, leren elkaars instrumenten spelen en vormen uiteindelijk een experimentele rock and roll band. Tenminste, dat zeggen ze zelf.

Veel oefenen en spelen leidt tot het debuutalbum When Horses Would Run in 2023. Surf rock, garage, paniekerig klinkende punk en weirde pop worden in vele varianten om je oren gegooid en toch ontspoort het nergens. Als Nicole Roman-Johnston (ook wel Ricky Motto genaamd) er op bas bij komt, wordt het pas echt gezellig. En dat merk je ook aan het geluid. Ik sla aan op de single Firefighters en besluit blind dat ik (tweede schijf) Eels moet hebben. Het voorgevoel is goed, wat een heerlijk album! En gegarandeerd hoog in mijn jaarlijstje. Being Dead is komende februari even in Europa, helaas doen ze hier alleen de bovenzaal van Paradiso aan. Dat wordt een feestje en wie weet komen we elkaar tegen!

Keuze  Henkjan Olthuis : Dead Pioneers – My Spirit Animal Ate Your Spirit Animal 

Niet Politiek

Ergens rond deze tijd vorig jaar stuurt medeblogger Stefan Koopmanschap een appje met een muziektip: Dead Pioneers. Hij had die tip weer van van Jaap van Hotelletje de Veerman. Een pracht album, met daarop o.a. het krachtige Political Song.

Dead Pioneers zijn opgezet door Gregg Deal, een Native American artiest van de Pyramid Lake Paiute Tribe. Eerst om muziek te maken bij zijn performance, maar toen Algiers gitarist Lee Tesche mee ging doen kwam de band meer op zichzelf te staan. De muziek heeft hoorbaar en qua houding de wortels in de punk, waarbij de teksten duidelijke verhalen vertellen vanuit het First Peoples perspective die expliciet niet politiek zijn, maar gaan over fundamentele rechten en waarden.

Een maand geleden dropte de band hun schitterende nieuwe single My Spirit Animal Ate Your Spirit Animal, dat muzikaal verder gaat waar het album gebleven was. De tekst deelt rake klappen uit aan zowel toetsenbordhelden als cultural appropriation. 

Fight a man with nothing to lose
Fight a man who misconstrues

In mei moest Stefan nog huilen van het aantal Spotify stream, dat is nu al wat beter gelukkig, maar dat zal in het voorjaar wel nog beter gaan als ze (in de US) de openingsact zijn voor een aantal concerten van het grote Pearl Jam.  Wil je ze zelf zien, dan is 28 mei de dag om vrij te houden, dan staan ze in De Melkweg.

Keuze Peter van Cappelle: DeWolff – In Love

Hebben deze heren ooit eerder zo catchy geklonken?

Afgelopen augustus traden de heren van DeWolff op bij mij in de buurt in de Slottuin in Zeist. DeWolff is live altijd de moeite waard. Het is ongelooflijk hoeveel spelplezier ze altijd uitstralen, en hoeveel energie frontman Pablo van der Poel altijd geeft. Zo ook bij dit optreden dat energiek van start ging met Night Train en Heart Stopping Kinda Show van hun vorige album Love, Death & Inbetween.

Opeens kondigde Pablo hun nieuwste album aan dat in december zou verschenen. Een album dat ze hebben opgenomen in de legendarische studio in Muscle Shoals, Alabama. Waar voetstappen liggen van legendarische namen die daar ook hebben opgenomen: Aretha Franklin, Wilson Pickett, The Rolling Stones… en zo zou de lijst nog wel langer kunnen worden aangevuld. Een studio die zowel soul als southern rock ademt, en daardoor in het DNA van DeWolff past. We krijgen alvast een voorproefje dat nog niet uit is in augustus: het nummer In Love. Ik voel direct al: dit is een nummer dat mij gaat bijblijven. Als het een maand later verschijnt, draai ik het eindeloos. Zowel privé als in mijn radioprogramma’s. Het nummer mengt een pakkende gitaarriff met een radiovriendelijke melodie en de soulvolle stemmen van de gebroeders Van Der Poel.

Hebben de heren van DeWolff ooit eerder zo catchy geklonken? Ze hebben al een carrière van 17 jaar achter de rug, en het knappe daarvan is dat ze altijd dicht bij zichzelf zijn gebleven. Zelfs in dit nummer. Misschien wel hun meest radiovriendelijke nummer tot nu toe, en toch zo perfect passend in hun muzikale DNA van psychedelische rock, blues en soul.

Keuze Quint Kik: Master Peace ft. GEoRGiA – I Might Be Fake

Boomer gaat hard op banger

Liefst 24 concerten bezocht ik het afgelopen jaar. Omgerekend twee per maand; ik geloof niet dat ik in 51 jaar eerder dat gemiddelde aantikte. Bizar genoeg was ik dit jaar ook nog voor het eerst getuige van Underworld, Pulp en Therapy?. Bands waarvan ik aardig wat werk in de kast heb staan en die ik gewoon in hun prime had kunnen bewonderen, maar wier optredens destijds aan me voorbijgingen.  

Evenmin geloof ik dat ik de laatste 20 jaar aan een moshpit heb mogen ruiken. Vorig jaar op Loose Ends deed ik een halfslachtige poging op uitsmijter Tramhaus. Dit jaar waagde ik een sprong in het duister op de 3^e editie van dit festival, het zelfverklaarde uithangbord van garagerock en postpunk van de jaren 20. De gillende tip viel echter in geen van beide kampen thuis te brengen.

Peace Okezie aka Master Peace maakt Indie Sleaze. Of Nu Rave, daar wil ik vanaf zijn. Volgens zijn wiki beschouwt Okezie onder meer M.I.A., LCD Soundsystem, Bloc Party en Fleetwood Mac als belangrijke invloeden. In zijn dit jaar verschenen debuut How To Make A Master Peace bespeur ik vooral het Troublegum-effect: een aaneenschakeling van adrenalineversnellers à la Therapy.

Punkrock, maar dan met Madchester-vibes. Los Narcos, Start You Up, Loo Song: heerlijk om je hierop door gelijkgestemden van links naar rechts te laten slingeren. Bij het voorluisteren voor Loose Ends ’24 stak eentje er boven uit: I Might Be Fake. Naar verluid ook Okezie’s eigen favoriet. Het vriendje van mijn dochter noemt zoiets een banger (spreek uit: bènger). Als boomer mag je die term natuurlijk niet binnen hun gehoorsafstand gebruiken. Daarom fluister ik: banger van het jaar 2024!

Keuze Carlo Deuten: Meatbodies – Billow

Muzikale trigger

Ken je dat gevoel? Het moment waarop je nieuwe muziek hoort, je hersenen worden geprikkeld en extra dopamine wordt aangemaakt. Een muzikale trigger. Anno 2024 speelt de muzikale ontdekkingstocht zich vooral in het digitale domein af. De enorm digitale stapel die Spotify wekelijks voorschotelt, de playlisten van mede muziekliefhebbers en de social media kanalen van de artiesten die ik volg. Maar als ‘analoge’ rots in de branding is daar nog altijd de platenzaak. Negen van de tien keer heb ik al een vast muzikaal boodschappenlijstje in mijn hoofd. Gelukkig zijn er nog genoeg momenten waarop ik verrast word.

Augustus 2024. Na een aantal weken vakantie in Noorwegen heb ik last van muzikale afkickverschijnselen. Na thuiskomst eerst even bijkomen van de lange reis maar de volgende dag meteen met oudste dochter Nova naar de Plato in Stad. Bij binnenkomst raak ik getriggerd door de muziek die door de platenzaak galmt. Tijdens het shazammen zie ik in mijn ooghoek het album op de toonbank staan: Flora Ocean Tiger Bloom van Meatbodies. Er gaat niet meteen een belletje rinkelen. Nova en ik moeten beiden denken aan Black Sabbath. Ook de psychedelische 60’s garagerock, 70’s spacerock en 90’s Manchester Britpop zijn terug te vinden op het muzikale ingrediëntenlijstje. En dan ook nog hier en daar een fijne saxofoonpartij.

Een paar weken later speelt de band in poptempel Vera. Ik sla over maar heb al snel spijt als haren op m’n, zo goed als kale, hoofd. Tijdens de (bijna) wekelijkse bezoekjes aan de Plato komt Meatbodies regelmatig voorbij. Elke keer is het weer raak. Muziekliefhebbers die vragen welke muziek op staat. Inmiddels behoort Flora Ocean Tiger Bloom tot mijn meest gedraaide platen van 2024. Billow is wat mij betreft één van de hoogtepunten. Eén uit de categorie: This record should be played loud.