Zeg dat wel! Het werd eens tijd voor wat aandacht voor het gesproken woord! Spoken Word is voordracht van literatuur, veelal binnen de popcultuur. En het is gevarieerder dan je denkt. Uitgesproken tekst hoeft niet saai te zijn. Declameren is bij wijze van spreken een optie. Maar ook zing-zeggen kun je nog Spoken Word noemen. En wat voorgedragen wordt kan ook verschillen: poëzie, verhalen, proza, statements en zo verder.
Een Spoken Word-performance kan uiteraard vooral gericht zijn op de tekst en de wijze waarop deze wordt uitgesproken, waarbij de muzikale ondersteuning subtiel is of zelfs ontbreekt. Maar het kan ook anders. Muziek kan net zo goed een heel belangrijke rol spelen. Ja, Spoken Word kan zelfs ook gewoon een onderdeel zijn van een liedje, in plaats van dat de tekst wordt gezongen of gerapt. We mogen wel zeggen dat er veel mooie voordrachten bestaan met veel zeggingskracht. Vanzelfsprekend hebben we dan ook een aantal zeer fraaie voorbeelden gevonden. Hoort, zegt het voort!
Keuze Jan-Dick den Das: Bob Dylan – The Ballad of Frankie Lee and Judas Priest (1967)
Gesproken verhaal
Bob Dylan is misschien niet de beste zanger, maar wel een verschrikkelijk goed verteller. Zeker van zijn eigen verhalen. The Ballad Of Frankie Lee and Judas Priest is een prachtig mooi verhaal waar op het eind good old Bob zelf de moraal van het lied onthult;
Well, the moral of the storyThe moral of this songIs simply that one should never beWhere one does not belongSo when you see your neighbor carrying somethin’Help him with his loadAnd don’t go mistaking ParadiseFor that home across the road
Frankie and Judas, de hoofdrolspelers van dit gesproken verhaal, spelen hun rol met verve. Ach misschien is het vooral Dylan die schittert. Een zich constant herhalend akkoorden schema en daar een verhaal over heen vertellen, dat toch niet saai wordt. Het is zo’n pareltje van Dylan dat we bijna nooit horen. Leuk weetje is dan weer dat de band met dezelfde naam hier zijn naam aan heeft ontleent, Judas Priest. De woorden van Bob Dylan blijven ook voor die zelfde eewigheid waar hij het over heeft in de ballade.
Keuze Quint Kik: Serge Gainsbourg – Variations Sur Marilou (1976)
Hoofd als een bloemkool
Tegen zoveel mogelijk heilige huisjes aan trappen: enfant terrible c.q. volksheld Serge Gainsbourg maakte er een topsport van. De praatgezongen schuifelklassieker Je T’Aime vormde slechts het topje van de ijsberg. Fatsoensrakkers waren er heilig van overtuigd dat Serge het publiek getuige liet zijn van een potje dampende seks met zijn muze Jane Birkin achter de beslagen ramen van de opnamestudio.
Op die voet ging het vrolijk verder: Melody Nelson behelsde een Lolita-achtig scenario, daarna volgde een plaat over lichaamsfuncties (met een nummer over winderigheid) en aansluitend bezorgde hij de marketingafdeling een nachtmerrie met een quasi-musical over de muzikale verdiensten van het Derde Rijk. Iemand moest het doen en hij was toch van Joodse komaf, aldus redeneerde Gainsbourg.
Vreemd genoeg kreeg hij voor al die strapatsen telkens weer carte blanche van zijn platenlabel. Zolang hij collega’s maar aan hits bleef helpen – ze stonden voor hem in de rij – mocht Serge een eind weg prevelen over zijn morbide fantasieën. Zingen kon je het namelijk niet noemen; ook op L’Homme À Tête De Chou (1976) – geïnspireerd op een door de zanger aangekochte sculptuur die hem confronteerde met gevoelens van minderwaardigheid over zijn uiterlijk – lijkt Gainsbourg maar wat voor zich uit te praten. Au contraire!
In dit thematische vervolg op Melody Nelson raakt de hoofdpersoon geobsedeerd door Marilou, het meisje dat bij de kapper je haren wast. De erotische spelletjes op sleutelnummer Variations Sur Marilou monden tegen het einde van het album uit in een sadistische moord met een brandblusser. Het verweer van de moordenaar: Ze maakte me zo gek, dat mijn hoofd veranderde in een bloemkool.
Verwijzingen naar Lewis Carroll en de muzikale counterculture van de jaren 60 inbegrepen, kan ik uren naar deze vorm van spoken word luisteren (zonder er ook maar een woord van te verstaan).
Keuze Willem Kamps: Grobschnitt – Mühlheim Special (1978)
Uche, uche
Spoken Word mag dan tegenwoordig een genre zijn, eigenlijk is het (platgeslagen) lullen met of zonder muziek eronder. Hier gaan we natuurlijk voor de eerste variant en die is ook niet van vandaag of gisteren. Al in 1948 was er T. Texas Tyler met Deck of Cards, later nog gecoverd door onze eigen Cowboy Gerard: Het Spel Kaarten (1965). Bij Anne Clark kwam er begin jaren ’80 ritme in haar spraak, zo had zij geleerd als podiumdichter. En meer recent natuurlijk Kae Tempest. Onze Oosterburen deden er ook aan. Wolfgang Niedecken soms met zijn BAP, en ook het merkwaardige gezelschap Grobschnitt.
Grobschnitt was een kruising tussen de Dizzy Man’s Band en Moeras; verkleedpartijen, vuurwerk en humor, gecombineerd met engagement. De band zong in het Engels en Duits en improviseerde er live duchtig op los. Zo duurt hun Solar Music, een livealbum uit 1978, ruim 54 minuten. Het is onderverdeeld in zeven stukken maar alles loopt ongemerkt in elkaar over. Eigenlijk is het één voortrollende improvisatie op een terugkerend en muterend leidmotief.
Geen zang tijdens die 54 minuten. Daaruit geknipt de Mühlheim Special (luister vooral een keer het hele album), waarbij kort sprake is van Spoken Word. Een ironisch intermezzo – een mededeling van huishoudelijke aard – waarbij het publiek er hoestend op wordt gewezen dat de zichtbare nevel die het al tien minuten inademt een uiterst giftige substantie betreft, met de dood tot gevolg. En dan ook nog een blaaskapel eronder. Duitsers. Gas. Marsmuziek. Plus de titel; Mühlheim benoemde ooit Adolf H. tot ereburger. Gedurfd, om het zachtjes uit te drukken. Hör Zu. Uche, uche.
Keuze Der Webmeister: Scars – Your Attention Please (1981)
Apocalyptische Gekte
1962 was het jaar van de Cubacrisis, het dieptepunt in de Koude Oorlog waarbij de wereld akelig dicht langs de afgrond van een atoomoorlog scheerde. In datzelfde jaar schreef de bekende Britse dichter Peter Porter het gedicht Your Attention Please.
Het gedicht heeft de vorm van een soort ingelaste extra uitzending van de Rijksoverheid over een nucleaire aanval die door de vijand zojuist gelanceerd is. Instructies aan de luisterende burgerbevolking worden op een kille, bureaucratische, onpersoonlijke manier gegeven. Het suggereert op het eerste gezicht dat alles is voorbereid, tot in de meest absurde details, en niemand zich zorgen hoeft te maken, maar tussendoor klinkt het onheilspellende vooruitzicht van massale dood en vernietiging.
Begin jaren ’80 belandde de Koude Oorlog in een nieuwe kernwapen-wedloop, met het aantreden van Ronald Reagan. Het was de tijd van de kruisraketten en doemdenkend wachten tot De Bom zou vallen. In die setting leek het de Schotse Scars een geschikt moment om het gedicht van Porter nieuw leven in te blazen, door er een prachtig Spoken Word lied van te maken.
Scars-zanger Robert King begint met het hierboven beschreven ambtelijke toontje de instructies voor te lezen, geleidelijk aan worden de kernwoorden uit het gedicht steeds meer overdreven uitgespuugd, en uiteindelijk eindigt de toon van de voordracht in een apocalyptische gekte. Het resultaat is angstaanjagend.
En het gedicht mag anno 2024 weer onder de aandacht worden gebracht, want het is momenteel hoogst actueel.
Keuze Hans Dautzenberg: Anne Clark – Sleeper in Metropolis (1982)
Verloren in de massa
Sinds enkele dagen ben ik terug uit Berlijn, de stad waar de koude oorlog nog vers in het geheugen ligt. Al was het maar omdat die geschiedenis volop levend wordt gehouden voor meer en minder commerciële doeleinden. De stad oogde groen, opgeruimd en vriendelijk. Er werd veel gefietst. Heel anders dan de grimmige, koude en rafelige stad die ik mij herinner van mijn bezoeken in de jaren rond 1987. Nooit zo’n desolaat plein ervaren als de toenmalige Alexanderplatz bij -20˚C.
Het Berlijn van toen, symbool van verdeeldheid en isolement, vormt de ultieme illustratie voor de sombere lyriek van dichteres Anne Clark. De release van Sleeper in Metropolis in 1982 viel samen met de Koude Oorlog. Het Berlijn van die tijd, gekenmerkt door donkere clubs en subculturen, bood aan meerdere artiesten inspiratie die thema’s van vervreemding en escapisme verkenden.
De pulserende beats en ijzige synths van het nummer schetsen een grimmig beeld van eenzaamheid en vervreemding in de kille omvang van een metropool. De stem van Clark – staccato, melancholisch en afstandelijk – vat het gevoel van verloren zijn in een zee van mensen perfect samen. Clark verkent thema’s van isolatie en anonimiteit, terwijl ze zingt over walking through the city streets / feeling like a ghost among the living. De metafoor van de “sleeper” benadrukt het gevoel van passiviteit en onmacht, gevangen in een onpersoonlijke omgeving waar men onopgemerkt door het leven gaat.
Sleeper in Metropolis vangt de schoonheid en de onherbergzame aard van het stedelijke leven, en zal resoneren bij al diegenen die zich ooit verloren en geïsoleerd hebben gevoeld in de drukte van een metropool.
Keuze Marco Groen: Tool – Die Eier von Satan (1996)
Een hoog suikergehalte
Ooit heeft iemand uit het land hiernaast mij verteld dat wanneer niet-Duitstaligen evengoed de taal van Goethe proberen te spreken er twee opties zijn: men bezigt porno-Duits of nazi-Duits. Vanzelfsprekend durfde ik niet te vragen in welke categorie ik zou vallen. Wat ik wel weet: Maynard James Keenan spreekt nazi-Duits. Voor zover de frontman van Tool daadwerkelijk Duits zou spreken natuurlijk. Het bewijs zit ‘m in het nummer Die Eier von Satan, een nummer dat in zijn geheel in het Duits wordt gesproken, dit alles op duistere, industrial-achtig klinkende tonen.
Keenan kreeg hierop de reactie waar hij waarschijnlijk naar op zoek was. Hele volksstammen (lees: Amerikanen) hoorden in dit kunststukje een soort van fascistische Hitlerspeech en waren hier nogal verontwaardigd over. Hilarisch natuurlijk, want het enige waar je Keenan daadwerkelijk kon betichten dat hij op nogal typische wijze een recept aan het voordragen was. Het ging om een soort suikerballetjes zonder eieren, maar mét hasj. Vooral de frase ...und keine eier! deed de Amerikaanse oren spitsen in staat van opperste misinterpretatie door associatie. Het is weer een zoveelste gevalletje van dat mensen een mening over hebben over iets waar ze de ballen (pun intended) verstand van hebben.
Aan de andere kant is dit ook niet zo heel erg raar. Keenan heeft er een handje van om teksten te schrijven die zeer multi-interpretabel zijn. Net als bij Laibach schurkt het tegen het ongemakkelijke aan, waardoor de simpelen van geest al snel kunnen roepen: ‘aha! Fascisme!’. Zo kan het dus ook gebeuren dat bij het voorlezen van een recept het mensen evengoed lukt om er ‘iets’ uit te halen. Maar dan moet je wel heel erg je best doen hoor! Dat hebben sommige figuren gedaan. Volgens deze gasten zouden de ontbrekende eieren model staan voor een maatschappij zonder joden (en zo lukt het toch nog om dit nummer terug te voeren op nazisme). Nu heb ik wel een boodschap voor mensen die deze tekstuitleg als geloofwaardig beschouwen: leck meine eier.
Keuze Alex van der Heiden: Sabrina Setlur – Machsoweita (1997)
S-klasse
Sabrina Setlur is de bekendste en meest verkochte Duitstalige vrouwelijke rapper. Dat feit is alvast opgeschreven en daarnaast is zij een veelzijdig artiest die ook acteert, jureert en presenteert. Setlur omgeeft zich van meet af aan met goede muzikanten en tekstschrijvers waardoor ze meteen de hoogste lat aantikt. Ik raad u aan om in te stappen bij een compilatie van haar grootste hits; 10 Jahre. Op dat album is helaas het nummer Machsoweita niet te vinden.
Machsoweita is wel te vinden op Die Neue S-Klasse. Uiteraard een knipoog naar automerken, maar vooral naar Setlur zelf, die als alias Schwester S heeft en de letter S graag als signatuur gebruikt. Dit nummer is vooral een voordracht waar bepaalde woorden met regelmaat herhaalt worden en het wijkt af van Setlur’s gebruikelijke rapstijl. En hoewel rap volgens experts ook ‘gesproken woord’ is, past deze voordracht gevoelsmatig beter in deze battle. Bovendien is Machsoweita een geweldig nummer vanwege de intense muziek die wordt ingekleurd en uitgeluid door de Duitse bluesgitarist Ali Neander.
Keuze Freek Janssen: Spinvis – Lotus Europa (2005)
Herkenbaar en bevreemdend tegelijk
Hoe is het in godsnaam mogelijk dat het beste Nederlandstalige lied ooit maar drie keer per dag word beluisterd?
Deze YouTube-comment is wat mij betreft tekenend voor het gat dat er altijd al is geweest tussen wat Spinvis als artiest heeft te bieden en wat Nederland hem teruggeeft als waardering. Ik ga hier niet te lang over schrijven, want Lotus Europa duurt ruim 11 minuten en je moet het echt helemaal luisteren. Spinvis is een meester-verteller, die iets doet in je hoofd op het moment dat je naar zijn liedjes luistert. In Lotus Europa lig je langs de rand van het zwembad terwijl je langzaam uit elkaar valt. In het zwembad koeieneert een dominante knul (de Koning) zijn vrienden en vriendinnetje. Het tafereel is zowel herkenbaar (wie heeft zich nooit in een openbaar zwembad gestoord aan pestgedrag?) als bevreemdend.
Volgende maand maken we de Ondergewaardeerde Playlist over Spinvis bekend. Ik hoop dat deze hoog eindigt.
Keuze Jeroen Mirck: Laurie Anderson – From the Air (2015)
Iconische vrouwenstem over 9/11
Bij spoken word ben ik (zijn wij?) vaak geneigd om aan stoere mannenstemmen te denken, net zoals we dat bij hiphop doen. Toch is een van de meest iconisch pratende kunstenaars een vrouw: Laurie Anderson, echtgenote van wijlen Lou Reed. Haar populairste nummer (O Superman uit 1981) kwam hier al eens langs, maar ook haar recentere werk is absoluut de moeite waard.
Het multimedia-project Heart of a Dog uit 2015 is mijn persoonlijke favoriet. Anderson vertelt in deze muzikale film en bijbehorende soundtrack over haar hond Lolabelle. Dat klinkt heel saai, maar de hond is een metafoor voor leven en dood. Logisch als je bedenkt dat haar echtgenoot twee jaar eerder overleed. Tegelijk blikt ze als New Yorker terug op de Twin Tower-aanslagen van 11 september 2001.
Bijzonder is het nummer From the Air (compleet anders dan het gelijknamige nummer uit haar Superman-tijd), waarin 9/11 heel feitelijk maar tegelijk ook filosofisch wordt besproken. Anderson ontvlucht de hectiek van Manhattan na de aanslagen en gaat wandelen met haar hond in de bossen van Californië. Haviken zien in het witte plukje in het gras een smakelijke prooi, vallen aan maar zien op het laatste moment dat de hond veel te groot is. Lolabelle op haar beurt ervaart voor het eerst hoe het is om prooi te zijn, met de lucht als een nieuw risicogebied. Aan het einde van dit zeven minuten durende muziek-essay verbindt Anderson de angst van haar hond met de menselijke vrees voor terreur.
And I thought: “where have I seen this look before?” And then I realised it was the same look on the faces of my neighbours in New York, in the days right after 9/11. When they suddenly realised – first, that they could come from the air. And second – that it would be that way from now on. And we had passed through a door. And we would never be going back.
Heart of a Dog is een muzikaal kunststukje dat ons doet nadenken over ons leven en alles wat dat leven bedreigt. Anderson doet dat met prachtige volzinnen, in een stijl die volstrekt uniek is. Geen stoere ritmiek, maar introspectieve contemplatie.
Keuze Johan Hol: Leonard Cohen – The Hills (2019)
Dichterbij het einde
Augustus 2012, Sint-Pietersplein Gent. 78 jaar jong, aan de start van wat later zijn laatste wereldtournee zou blijken.
En ondanks dat het lichaam niet altijd meer wilde en kon wat het pakweg 30/40 jaar eerder nog deed, de stem het soms even liet afweten, bleven zijn nummers en zijn teksten fier overeind staan. En dat doen ze nog altijd.
Leonard Cohen overleed vier jaar later en liet een enorme muzikale erfenis na. Een erfenis die hij in zijn laatste dagen, het naderende einde aanvoelend, nog heeft uitgebreid.
In 2019 kwam postuum zijn laatste album Thanks for the Dance uit. De zang is verdwenen, maar de teksten zijn nog helemaal des Cohens. En wat een uitgelezen kans om in deze spoken word battle dit album weer onder de aandacht te brengen.
In The Hills worden we zelfs helemaal meegenomen naar het naderende einde.
For someone will use
The thing I could not be
My heart will be hurt
ImpersonallyShe’ll step on the path
She’ll see what I mean
My will cut in half
And freedom betweenFor less than a second
Our lives will collide
The endless suspended
The door open wideAnd she will be born to someone like you
What I left undone
She will certainly do
Kippenvel!
Keuze Leendert Douma: Kae Tempest – Hold Your Own (2019)
Complete levenslessen
When everything is fluid
And nothing can be known with any certainty
Hold your own
Ik leerde het werk van spoken word artist Kae Tempest kennen door het album The Book Of Traps And Lessons, geproduceerd door Rick Rubin – hiphop-grootheid en inspirator van het beste werk van Johnny Cash. Het is een van de beste platen uit 2019. (Lees mijn recensie maar). Kae biedt kwaliteit over de gehele linie, maar er zijn twee uitschieters. Over uitsmijter People’s Faces heeft Stefan Koopmanschap al eens geschreven. Minstens zo indrukwekkend is Hold Your Own.
Hold Your Own is ook de titel van Tempest’s dichtbundel uit 2016. Die is geïnspireerd op een figuur uit de Griekse mythologie: Tiresias. Dat is een profeet die na een ruzie met een slang werd veranderd in een vrouw. De eerste transgender dus. Omdat die beide genders uit ervaring kende, kon die de eeuwigdurende ruzie tussen oppergod Zeus en zijn vrouw Hera beslechten. Zij twistten over wie het meeste plezier had in seks, de man of de vrouw… Ik ga hier geen spoiler geven. Het zou Kae ook niet zoveel uitmaken. Kort na het verschijnen van The Book Of Traps And Lessons trad die naar buiten als non-binair.
Maar dit rijke poëtische nummer gaat – zoals in al het werk van Kae Tempest – over veel meer dan alleen gender en genderfluïditeit. De teksten van hen zijn altijd complete levenslessen (vandaar ook die albumtitel), over liefde, aandacht, zachtmoedigheid en vergeving. Over in het moment zijn. Over echt voelen. Kae eindigt het nummer op het strand, met prachtige woorden.
Breathe deep on a freezing beach
Taste the salt of friendship
Notice the movement of a stranger
Hold your own
And let it be
Catching
(Ik geef je hieronder twee kijk- en luisteropties. De eerste clip is een fantastische performance van de Bloom Dance Company, maar die is zo kort dat de mooie laatste regels van Kae Tempest er niet inzitten. Dus daarna komt ook de complete albumtrack.)
Keuze Remco Smith: Leggs – Doomswayers (2021)
Zegt-ie nou!?
De laatste tijd pak ik bij concerten weer vaker het voorprogramma mee. Toch een beetje de hoop dat ik daar díe band tegen kom die vijf jaar later headliner op de grote festivals wordt. In de regel is dat ijdele hoop. Zoals ik dan tegen mijn lief zeg, met wie ik vaak concerten bezoek: Dit was geen Nirvana-in-Vera-momentje hè? Waarbij ik overigens over het hoofd zie ik dat de aanwezigen bij dat Nirvana-concert nauwelijks onder de indruk waren. Maar dat terzijde.
In februari stond ik in Rotown voor Hotel Lux. Mooi op tijd in de zaal zodat ik met mijn concertmaat voorprogramma Leggs mee kon pakken. Leggs bleek een Britse band te zijn met een zanger die over behoorlijk opwindende muziek, met vooral een hele interessante gitarist, zijn teksten declameerde. Dat wrong wel een beetje. Het geluid is nog niet ingesteld op het voorprogramma dus wat er van het podium kwam was een klein beetje een brij, zoals wel vaker voor support acts geldt. Bij een act als Leggs is dat wel lastig. De zanger maakte zich overduidelijk heel erg druk over van alles en nog wat. Hij leek behoorlijk maatschappelijk geëngageerd. Maar als concertbezoeker bekruipt je toch een beetje het gevoel: “Zegt-ie nou!?” Niettemin, mijn interesse was gewekt en dat is bij een voorprogramma al heel wat.
Keuze Henkjan Olthuis: Benjamin Herman (ft. John Cooper Clarke) – One For Deelder (2023)
Punk is.
Poëzie en muziek zijn nauw verbonden in songteksten, maar het gebeurt niet zo vaak dat er echt een zichtbare verbinding is. In het geval van de Engelse dichter John Cooper Clarke is dat duidelijk wel zo. Dat begint al als hij zichzelf presenteert als Punk-Poet, maar ook omdat hij vaak optreedt bij concerten of muziekfestivals. Zo heeft hij het podium gedeeld met onder andere Sex Pistols, Joy Division, Siouxsie and the Banshees en Elvis Costello.
Het is bijna vanzelfsprekend dat hij bevriend was met Jules Deelder. Een deel van de tekst in zijn autobiografie over Deelder is door Benjamin Herman gebruikt in hun gezamenlijk eerbetoon aan de Rotterdamse Nachtburgemeester.
I have to say, one of the very few Dutch people it was possible to have a meaningful conversation with
Perhaps this was due to the fact that he was from Rotterdam, a blue-collar chip-on-the-shoulder kinda town, and not Amsterdam with its flaky anything-goes ethos.
Keuze Stefan Koopmanschap: Dead Pioneers – Political Song (2023)
It’s possible that everything we believе is wrong
December 2023. 15 december, om precies te zijn. Ik krijg een appje van Jaap van Hotelletje de Veerman. Ik ben vaker te gast geweest bij hen, maar ken Jaap vooral ook als enorme muziekliefhebber en vaste bezoeker van Into The Great Wide Open, het festival op hun prachtige eiland Vlieland. Jaap stuurt mij een link naar een album waar ik nog nooit van gehoord had. En ik was, en ben blijkbaar nog steeds, niet de enige. Als ik het aantal plays op Spotify check moet ik huilen. Zo weinig mensen hebben dit nog ontdekt.
Maar goed, terug naar het appje van Jaap. Hij stuurt me een link naar Dead Pioneers, het self-titled album van de band Dead Pioneers. Het hele album is enorm het aanraden waard, maar echt. Ga dat luisteren.
Maar één liedje stond er met kop en schouders bovenuit voor mij. En dat is Political Song. Nu ben ik zelf wat activistisch ingesteld, dus de tekst spreekt me direct aan. Op een zeer fijne manier wordt op een bed van heerlijke drums en gitaren en fantastisch baswerk aandacht besteed aan een heleboel belangrijke onderwerpen die je zou kunnen samenvatten als “iedereen in hun waarde laten” of gewoon “mensenrechten”, en het feit dat er veel mensen zijn die dat niet normaal vinden. En die alles direct politiek maken. Daarom dat het nummer ook direct begint met een belangrijke statement:
This Is Not A Political Song
Deze onderwerpen zijn geen politieke onderwerpen. Later wordt dit statement meermaals herhaald, met een belangrijke toevoeging:
By the way, this is not a political song
It’s possible that everything we believе is wrong
Het nummer is een kritiek op een bepaalde groepering, beweging zelfs, dat moge duidelijk zijn. En wat het nummer extra krachtig maakt zijn de vocals. Niet gezongen, nee, gesproken. Met zang was dit nummer niet zo krachtig overgekomen. Nu is alle tekst een sterke statement. Wat is dit goed!
Keuze Alex van der Meer: Moor Mother (feat. Alya Al-Sultani) – All The Money (2024)
Knoop in je maag
Moor Mother, echte naam Camae Ayewa, is een Amerikaanse dichteres, muzikante en activiste uit Philadelphia, Pennsylvania. Ze heeft solo de nodige albums gemaakt maar ze is ook de helft van het collectief Black Quantum Futurism, samen met Rasheedah Phillips, en ze leidt de groepen Irreversible Entanglements en 700 Bliss. Ze heeft verder ook nog samengewerkt met onder andere rapper billy woods (zijn artiestennaam schrijf je in kleine letters) en met punknoiseband Mental Jewelry. Op 8 maart 2024 kwam haar tot nu toe meest recente solo-album uit, The Great Bailout. The Great Bailout is een experimenteel album dat thema’s als kolonialisme en slavernij in het Verenigd Koninkrijk bespreekt.
Het tweede nummer van dat album is het indrukwekkende All The Money. Hierin stelt ze de vraag waarmee het Britse rijk toch al die indrukwekkende gebouwen en buitengewone prestaties mee heeft gefinancierd. Het nummer begint al intens en naar het einde toe neemt dat alleen maar toe. All The Money is qua sound experimenteel, maar het verhaal komt behoorlijk goed over en is afschrikwekkend. Het gaat over de horror die echt was. Je voelt de knoop in je maag. Het is kunst die raakt.
