Hiphop wordt deze maand 50 jaar en dat vieren we! Met blogs over de invloeden op en van hiphop, over samples en crossovers. Over relatieve nieuwkomers en de old skoolpioniers. Een hele maand vieren wij de inventiviteit en creativiteit van hiphop.
Een lied met een herinnering. In 1983 reisde ik vrijwel het gehele jaar met Amerikaanse Alumni in Duitsland, Oostenrijk. Zwitserland en Hongarije. Alumni zijn afgestudeerde Amerikanen die een groepsreis via hun voormalige universiteit boeken en dus met gelijkgestemden en oud-klasgenoten de oude wereld kwamen ontdekken. Ik was de reisleider en ter plekke werden lokale gidsen ingehuurd. In de hotels hadden we een zogenaamde hospitality desk waar de Amerikanen bij aankomst hun kamersleutels konden ophalen en met hun vragen terecht konden. Wat is er te zien? Kan ik kaartjes voor een operette kopen? Enzovoort. Dit bureau werd bemand door lokale mensen met een uitgebreide kennis van de stad.
Afijn, in Wenen liep ik met de groep het Intercontinental hotel binnen en keek recht in de ogen van een Oostenrijkse schone. De wereld stond even stil en het grappige was dat zij ook met stomme verbazing naar mij keek. Een aanwezige Amerikaan die direct in de gaten had wat er gebeurde riep: hit by the thunderbolt. En inderdaad, beiden waren we op slag verliefd. Het waren aangename dagen in Wenen en Budapest; de volgende stop en waar zij voor het werk ook mee naartoe reisde. Veel gepraat en gedanst (en andere zaken).
In de Weense discotheek was Pino D’Angiò nog altijd populair. Een vreemde plaat met de baslijn van Ain’t No Stoppin’ Us Now van McFadden & Whitehead en een rap, wat in die dagen nog vrij ongebruikelijk was. Overigens bleek het ook zijn enige goede lied, want alle daaropvolgende singles zijn bar slecht. Ik kocht voor beiden het singletje mede doordat de tekst ook wel een beetje op ons sloeg. Ze had bovendien Italiaans bloed en vertelde me dat haar droom was om eens in Italië aan de slag te gaan. Aangezien ik niet aan een woonplaats gebonden was gaf ik aan dat het voor mij geen probleem zou zijn.
Maar hoe verder te gaan, want de werkzaamheden zaten de relatie in de weg. Ik had vier weken na Budapest een dag of vijf vrijaf. We spraken halverwege in Heidelberg af en daar bleek dat we nog steeds stapelgek op elkaar waren. Daarna zou het samenzijn wat langer op de proef gesteld worden, want pas na twee maanden had ik weer een vrije week. Ik zou naar Wenen komen. Door omstandigheden en een hele stomme beslissing van mij ben ik nooit gegaan. Ik heb haar dat jaar nog een keer gezien en ze was heel terecht heel pissig en kwaad op mij. De relatie was voorbij en ik kon mijzelf wel voor mijn kop slaan.
Maar zoals een bekend filosoof als eens zei: elk nadeel heb z’n voordeel. Ik ben inmiddels bijna 34 jaar gelukkig getrouwd, maar elke keer wanneer ik Ma Quale Idea hoor vraag ik mij af hoe het met haar gaat…..
