Patrick Watson; ik was hem eerlijk gezegd alweer een tijdje uit het oog verloren. En toch liet hij regelmatig van zich horen en bracht hij nieuwe albums uit. Zo ook in 2022, het album met de titel Better in the Shade is meer dan de moeite waard. Slechts 22 minuten kan je er van genieten want dan is het klaar met de zoektocht naar het diepere.
Bij het luisteren naar de plaat moest ik ineens weer denken aan een concert in Paradiso waar ik Patrick Watson live had mogen aanschouwen. Ik denk dat het in 2008 was. De grote zaal van de poptempel waar hij midden in de zaal, op een stoel het nummer Man Under The Sea voordroeg. In eerste instantie muisstil en daarna deed het publiek op zijn commando hartstochtelijk mee. Zo’n ervaring wat op dat moment grote indruk maakte en in de loop der jaren dus langzaam is verdreven naar één van die achterkamertjes in mijn brein. Gelukkig blijft alles in zo’n achterkamertje rustig wachten totdat het weer eens het daglicht mag zien. In sommige gevallen zijn herinneringen soms mooier dan hoe het werkelijk was, maar hier ben ik er toch vrij zeker van dat het zo ging. Op het internet circuleren verschillende filmpjes waar hij het kunstje nog eens overdoet op bijvoorbeeld Lowlands.
Patrick Watson komt uit Canada en wordt door de pers wel vergeleken met Rufus Wainwright, Jeff Buckley. Allemaal mooi en aardig, maar hij heeft samen met zijn muzikale maten, bassist Mishka Stein, drummer Robbie Kuster en gitarist Simon Angell, een eigen geluid.
Man Under The Sea is een prachtig voorbeeld van dat geluid. Ik was dan ook enigszins verrast dat er in al die jaren nog nooit een blog aan het solowerk van Patrick Watson was besteed. En die is er nu dus wel. Ik zou zeggen luister naar de man, zijn band, zijn muziek, zijn teksten en geniet. Hoe meer je er naar luistert hoe meer je het gaat waarderen. En het is alles behalve alledaags en daarom ook zo mooi!
