Het origineel stamde uit 1987. En ik kende het plaatje ook wel. Black – Wonderful Life. Een vaste klant in de Top 2000. Een prachtig nummer, maar voor mijn gevoel ontbrak er altijd iets. Het bezorgde me steeds nét niet het spreekwoordelijke kippenvel.
Het had meer body nodig, vond ik, én meer beleving. Want hoewel de tekst sterk was, miste ik diezelfde kracht in de muzikale omlijsting. En hoewel de Engelse zanger echt al het nodige had meegemaakt toen hij de single uitbracht, vond ik dat niet doorklinken in zijn stem. Het was meer een soort zwartgallig croonen.
Er volgden diverse covers. Onder meer van mijn jeugdhelden Ace of Base en Tina Cousins. Weliswaar in mijn genre, maar zonder het gevoel van het origineel. En bij Mathilde Santing (hier) kon ik ondanks een huilende Anky van Grunsven ook geen kippenvel ontwaren.
Maar toen kwam de versie van Zucchero. De Italiaan bracht de plaat uit in 2007, maar het bereikte Nederland niet. De enige hit-noteringen behaalde de plaat in het Oostblok en natuurlijk vonden we hem hoog terug in de FIMI Single Top 20, de belangrijkste lijst van zijn thuisland. Het duurde dus even voordat hij bij mij voor het eerst door de speakers klonk. Maar toen ik het hoorde, klopte het opeens volledig! De muziek was voller, steviger, en je voelde de doorleefdheid in zijn zang. En hop… daar was het kippenvel dan eindelijk!
