In alle rust en bij voorkeur in de nacht iets overdenken levert soms briljante ideeën op en in geval van componisten geweldige liedjes. Een daarvan is Morning Dew door Bonnie Dobson; het is talloze malen gecovered waaronder als eerste door Neil Martin (die een klein tekstuele aanpassing maakte), Gratfeul Dead, Nazareth (die het een forse psychedelisch injectie gaf), maar ook Lulu, Jeff Beck (met vocalen door Rod Stewart), Blue Mink (funky!), Allman Brothers, Einstürzende Neubauten, Devo en Robert Plant. Maar de bekendste uitvoering (althans in Nederland) is van Long John Baldry. Terug te vinden op zijn titelloze album uit 1980 had hij er een jaar later een kleine hit mee.
Dobson schreef het tijdens een verblijf bij een vriend in Los Angeles en het was het allereerste lied dat ze schreef. In 1961 was de Koude Oorlog alom aanwezig en een veelvuldig onderwerp in films en tijdens gesprekken. Een van die films is On The Beach dat zich in Australië afspeelt over de gevolgen van een atoomoorlog en de korte tijd dat men nog te leven had. De hoofdrolspelers waren Gregory Peck, Ava Gardner en Fred Astaire. Met deze film in het achterhoofd componeerde zij Morning Dew. Ze nam het op voor haar liveabum At Folk City; een studioversie volgde in 1969.
Alhoewel ik de uitvoering van Baldry een plaatje vind is de originele studioversie in mijn oren nooit overtroffen, mede door de loepzuivere stem van Dobson. De liveversie is typische folk voor die periode en mist de intensiteit van de studioversie. Bovendien is de stem van Dobson in de tussenliggende periode veel beter geworden.
