We zijn nu eigenlijk al te laat om het te gaan hebben over Vaporwave. Had je tot nu toe nog nooit gehoord van dat genre? Dat maakt blijkbaar al niet meer uit. Vaporwave is al een tijdje dood, al vanaf het moment dat mainstream-artiesten – zoals Rihanna en Azealia Banks – er door werden beïnvloed. Volgens de echte fans dan toch. Vaporwave is van oorsprong niet alleen een elektronische muziekstijl, maar ook een visuele kunststroming. En door de wisselwerking van die diverse kunstvormen is uiteindelijk de subcultuur rond het genre meer bepalend voor wat Vaporwave exact is. Om het maar eens eenvoudig te omschrijven.
Traditionele muziek-conventies zijn dus niet direct van toepassing, maar het muzikale aspect is desondanks redelijk goed te duiden; als het ware hervormt Vaporwave met behulp van rudimentaire productietechnieken de dansmuziek zoals die we kennen van de jaren tachtig en vroege jaren negentig. Er zit een bepaalde mate van nostalgie in, een retrosound, maar het is vaak door de extreme bewerkingen ook heel erg futuristisch en psychedelisch te noemen. Of het genre nu echt dood is, daarover kun je altijd discussiëren. Ontwikkelingen hou je echter niet tegen, de Vaporwave-sound is gewoonweg steeds meer aanwezig in het muzikale landschap van tegenwoordig. Als het genre wellicht dus dood is dan is de muziek alsnog springlevend.
Er zijn nu nog steeds meer dan uitstekende acts en artiesten die je gerust met het Vaporwave mag associëren. Een heel mooi voorbeeld daarvan is een act uit de Verenigde Staten met de naam Death’s Dynamic Sshroud. Deze act bestaat uit drie personen: James Webster, Tech Honors, en Keith Rankin. Los en samen met elkaar zijn ze al jaren bezig als muzikant. Vanaf 2012 raakten ze in de ban van de Vaporwave. Verschillende mixtapes en albums werden uitgebracht, soms gemaakt door één persoon van het collectief, en een andere keer dan weer door een tweetal daarvan. In 2017 werd de sound wat minder rudimentair en lo-fi, en qua onderlinge samenwerking begon alles goed in een plooi vallen. Vanaf nu werkten alle drie de personen van het collectief tegelijk bij het maken van nieuwe muziek. Vanwege deze nieuwe dynamiek werd het uiteindelijk ook voor niet ingewijden een interessante act om te volgen. En met name afgelopen jaar wist de act in bredere zin heel veel indruk te maken. Vier buitengewoon sterke singles werden uitgebracht. En in september zag het prachtige Darklife het licht, het meest recente album.
Een heel mooi voorbeeld van de opwindende ontwikkeling van Death’s Dynamic Shroud is één van die singles die het afgelopen jaar uitkwam, Messe De E-102. Het nummer heeft nostalgische kenmerken, maar voelt ook als toekomstmuziek. Het is ook heel filmisch opgezet, en heeft een waanzinnige en lekker lange mistige underground nachtclub-climax. Nadeel is dat voor veel mensen het nog steeds niet direct een heel toegankelijk nummer zal zijn. Je hoort dit soort muziek gewoon te weinig op de radio, het kan dus even duren voordat de sfeer je weet in te palmen. Maar één ding is zeker, zodra het je in de greep heeft zal het je om de dooie dood niet snel meer loslaten.
