You say that I’m much too old to still be lo-fi
I tried for times to rearrange myself to fit within your mind
Van zich aanpassen hoef je ze niet te betichten, de bandleden van Gustaf! Ik zag ze optreden op Best Kept Secret en op het Haldern Pop Festival en beide keren ging de hele tent los op de catchy (art)punk van deze New Yorkse band. Gustaf geeft een antwoord op bands die zich al te serieus nemen: door lekker lelijk te durven zijn, door zich voor niks en niemand te schamen, door een ‘fuck it’-houding die eerder lief dan kwaadaardig lijkt.
In Mine, het openingsnummer van de plaat Audio Drag For Ego Slobs uit 2021 bezingt Lydia Gammill haar ingeperkte vrijheid of de woorden die een ander van haar ‘afnam’. Ze bevrijdt zich door terug te nemen wat van haar is: What you said, it was mine! Live zet ze dit kracht bij door zich over het podium te bewegen als de buurvrouw die probeert de was op te hangen in volle wind, door haar stem op duizend-en-één manieren in te zetten, door te grommen, te vleien en te roepen. Als luisteraar wil je alleen maar meedoen, meepraten, het bevestigen alsof je bij een gospelkoor staat: Yeah, it’s yours, grab it!! De baslijnen van Tina Hill (die cool en nonchalant maar strak de wind eronder heeft) en de energieke ondersteuning van de rest van de band zorgen ervoor dat het publiek niet anders kan dan dansen, springen en moshen. Theatrale punk: doe mij er maar meer van. Het kan niet anders, of deze band is niet heel veel langer nog ondergewaardeerd!
