Op de één of andere manier gaat de ontwikkeling in de muziek altijd in stromen. Net alsof één band, zanger of zangeres de katalysator is voor een groot aantal andere acts die iets vergelijkbaars doen. Of dat er al een jaar of wat een soort van scene is, waaruit opeens diverse bandjes tegelijkertijd doorbreken. Ga maar na, na de grunge van 1990 tot en met 1994 kwam de Britpop. Na de stroom Nu-Metal bands rond de millenniumwisseling kwamen de bandjes, geïnspireerd door de jaren ’80 zoals Franz Ferdinand, Bloc Party, Kaiser Chiefs, Editors, Interpol en The Killers. Net alsof er opeens iets in het water zit waardoor jonge bandjes allemaal muzikaal min of meer dezelfde kant op bewegen.
Als zo’n muziekstroming in het hier en nu moet worden aangewezen, dan kan dat niet anders dan de Postpunk zijn. Geëngageerde bandjes, liedjes met een sociale boodschap. Muziek die de basis vindt in een band als The Fall (de dictie van Mark E. Smith is bij veel van die bandjes niet ver weg). De voorloper is Fontaines D.C., maar ook Shame en IDLES staan stevig in de belangstelling. Het zijn vaak ook nog eens die bands die de stap naar het grote (festival)podium lijken te kunnen maken, ondanks of misschien wel dankzij behoorlijk compromisloze niet-commerciële muziek.
Eén van de nu nog onbekende bands, mogelijk op de drempel van doorbraak, is Life. Onmogelijke naam natuurlijk, ga google-en op Life Music England en je komt niet meteen op de site van Life. De naam doet daarnaast uiteraard ook denken aan de naam van die band van Ed Kowalczyk die op enig moment dacht dat hij over water kon lopen. Via Life + Hull (hun vestigingsadres) kom je er trouwens wel (of rechtstreeks www.lifeband.co.uk/). De eerste EP van Life dateert uit 2015 en sindsdien timmeren ze rustig maar steeds luidruchtiger op de deur. Energiek, levendig en betrokken. Nog niet zo groot als Fontaines D.C. of Shame, maar zoals dat heet: wat niet is kan nog komen. Eind oktober doet de Britse band Life een tourtje door Nederland: ze staan in Merleyn in Nijmegen, ACU in Utrecht, Rotown in Rotterdam. Daarnaast doet Life het London Calling festival in Paradiso aan. Kleine zaaltjes: in Merleyn passen 200 mensen, in ACU 140. Als ik het goed heb gezien, zijn die concerten zelfs nog niet eens uitverkocht. Het is de kans om misschien wel de beste postpunkband van over een paar jaar, nu nog in een klein zaaltje te zien. Die kans laat je toch niet lopen.
