Is het een vloek of een zegen? Veel zonen en dochters van beroemde artiesten zullen waarschijnlijk zeggen dat het een beetje van beide is dat hun ouder beroemd is. Sommige deuren gaan wellicht wat sneller open, maar ze zien ook wat alle aandacht van het in de schijnwerpers staan kan teweegbrengen. Maar misschien net zo belangrijk, ze zien wat er gecreëerd kan worden van het op de juiste manier kanaliseren van je talenten. Waarna je meteen weer vergeleken wordt met je vader of moeder. Nee, kind zijn van is niet altijd even makkelijk. Hieronder staan een aantal zonen en dochters die zeker de aandacht verdienen, los van de bekendheid van hun ouders.
Keuze Martijn Janssen: Neneh Cherry – So Here I Come (1989)
Muzikale dynastie
De grootste wereldsterren trekken altijd de meeste aandacht. En als dan een zoon of dochter de stap waagt om ook muziek te gaan maken dan ligt hun werk meteen onder een felbelicht vergrootglas. De druk op de schouders is meteen immens. Bij minder dan (direct) een wereldster zijn hebben ze volgens sommigen ‘gefaald’, want hun ouder kon het immers wel.
Met iets minder verwachtingen is er echter meer ruimte om de vleugels uit te slaan. En zo kan het gebeuren dat er een muzikale dynastie ontstaat van een familie waar je het misschien niet direct van zou verwachten, de familie Cherry.
Verderop bij de jongste telg, Mabel, wordt een gedeelte van de muzikale stamboom al beschreven. Maar Mabel’s moeder, Neneh Cherry, is ook een ‘dochter van’. Nu is het wellicht zo dat haar natuurlijke vader, Ahmadu Jah, niet een erg beroemd muzikant was. Maar haar ouders scheidden al vroeg en ze groeide op met haar stiefvader Don Cherry. Hij was een invloedrijke jazz-trompetist die samenwerkte met andere jazz-grootheden zoals Ornette Coleman, John Coltrane, Sun Ra en Lou Reed. Naast Neneh zijn ook zijn kinderen Jan Cherry en David Ornette Cherry actief in de (jazz) muziek. Hoewel dus een totaal ander genre kreeg Neneh wel een erg muzikale opvoeding mee. Via haar vader kwam ze in aanraking met de punk scene in Londen in de jaren tachtig en vervolgens de rap en de muzikale scene in Bristol (waar later ook Massive Attach en Portishead uit kwamen).
Neneh Cherry brak door in 1989 met Buffalo Stance en het album Raw Like Sushi. Naast de hits bevat dat album meer frisse mengelingen van rap, bravoure en pop en andere genres. Afsluiter So Here I Come vat haar credo goed samen. [em] know where I’m going and where I’m coming from, So here I come[/em] Nee, je kreeg Neneh niet gek met de verleidingen van het sterrendom. En ondertussen werkte de familie Cherry stilletjes verder aan het uitbreiden van hun muzikale invloed.
Keuze Jeroen Mirck: Sean Lennon – Into The Sun (1998)
Ongecompliceerd
Kinderen van beroemde muzikanten krijgen een enorme druk opgelegd als zij in de voetsporen van hun ouders treden. Dat gold niet in de laatste plaats voor Sean Lennon, de jongste zoon van John Lennon. Sean was slechts vijf jaar oud toen zijn vader werd vermoord in New York en is vlak voor diens dood nog vereeuwigd in het door zijn vader geschreven en gezongen kinderliedje Beautiful Boy. Kun je daar nog van loskomen als je achttien jaar laten zelf een album uitbrengt? Lennon Junior kon het. Sterker nog: zijn muziek bleef ver weg van het werk van zijn vader, meer nog dan toen zijn halfbroer Julian veertien jaar eerder debuteerde met het album Valotte.
Het debuutalbum van Sean heet Into The Sun en is geproduceerd door Lennon’s toenmalige vriendin Yuka Honda, bekend van de band Cibo Matto. De Aziatische achtergrond van zijn persoonlijke en muzikale partner was extra koren op de molen van de pers om het over zijn ouders John Lennon en Yoko Ono te hebben. Daar kon Lennon Junior goed mee omgaan, getuige onder meer een interview met MTV. Daarin benadrukt hij muziek te maken voor een heel andere generatie.
Zelf leerde ik de muziek van Sean Lennon kennen via één van de eerste Oorgasm-CD’s bij muziekkrant OOR. Daar stond het titelnummer van zijn albumdebuut op en dat klonk totaal niet als Lennon Senior. Into The Sun is een uitermate relaxed nummer met sterke bossanova-invloeden. De tekst heeft niet de complexiteit of gelaagdheid waar zijn vader patent op had. Het is gewoon een heel lief liedje. Simpel maar effectief, met een prachtige boodschap: And when the day is done I will follow you into the sun. Sean Lennon is gewoon ongecompliceerd zichzelf.
Keuze Der Webmeister: Kelly Osbourne – Come Dig Me Out (2003)
Gemakzucht
Kelly Osbourne is de dochter van Rock legende Ozzy Osbourne. Dit even voor de lezertjes die zo’n 20 jaar geleden de moeder aller reality shows, The Osbournes, gemist hebben. The Osbournes was in feite niks meer dan drie jaar lang een kijkje in het prettig gestoorde gezinsleven van het gezin Osbourne, en vooral in de V.S. was dit TV-concept totaal nieuw, en een doorslaand succes. Voor het keurige deel van de Amerikanen waarschijnlijk een welkome aanleiding om eens lekker schande te praten!
Dochter Kelly was een 17-jarige opstandige punk-goth-puber toen de serie startte, en op de vleugels van het TV succes kreeg ze de kans om een album te maken: Shut Up. Een niet onaardige collectie vrolijke punkrock/pop liedjes, beetje dertien in een dozijn muziek in mijn ogen, nogal conventioneel is de meer diplomatieke term. Vooral de erg voor de hand liggende cover van Madonna’s Papa Don’t Preach getuigt van een grote mate van gemakzucht.
Dankzij alle TV-exposure verkocht het album niet slecht, maar toch beneden de verwachtingen van de platenmaatschappij, want een jaar na de lancering mocht Kelly alweer vertrekken. Ze maakte op een ander label nog een tweede album onder leiding van Linda Perry, waar de focus meer richting dance verschoof, en dat was het dan. Sindsdien beweegt Kelly zich in het circuit van de beroeps-bekende artiesten, met TV gastrolletjes, talentenshow jury’s, modeshows en liefdadigheid.
Een van de weinige nummers op het Shut Up album dat er echt positief uitspringt in mijn ogen, is onderstaande Come Dig Me Out, al klinkt het wel heel erg als Courtney Love’s band Hole. Beslist geen slechte bron om van te jatten, maar wat ik al zei, het blinkt allemaal niet uit in orginaliteit. In die tijd werd het nummer veelvuldig gedraaid op de vrijdagavond van Kink FM, in de Underground Garage uitzendingen van Little Steven, en is daardoor ergens in mijn MP3 collectie terechtgekomen. Door het stoppen van Kelly’s platencontract is het nummer nooit volgens planning op single verschenen, maar gelukkig hebben we de video nog!
Keuze Marcel Klein: Simon Collins – U Catastrophe (2008)
Zo vader, zo zoon
In maart 2022 was ik bij het laatste concert van Genesis in de Ziggo Dome in Amsterdam. Ondanks de verhalen over Phil Collins die zou zingen terwijl hij op een stoel zat, wilde ik er toch bij zijn. En eerlijk is eerlijk, wetende dat de nadruk op het laatste deel van het oeuvre van de band zou liggen, het feit dat Collins ook niet meer de zanger was, die hij in het verleden wel was, deden mij best een beetje twijfelen. Zou dit geen afgang worden?
Niets was minder waar. Een energieke band en wellicht niet meer Collins op zijn best, maar toch een fantastische show waar alle nummers er meer dan goed uitkwamen. Mike Rutherford en Tony Banks speelden heerlijk en werden bijgestaan door uitstekende muzikanten. Achter de drums zat de 21-jarige zoon van Collins, Nicholas. En wat een indruk maakte hij. Hij was wellicht de muzikant die het verschil maakte. Vanaf het begin bepaalde hij het ritme, zoals vroeger zijn vader. Die was duidelijk trots op hem en dat liet hij ook merken. Dat Phil zich met stok van het naar het podium begaf en echt oud was geworden, werd ruimschoots goedgemaakt door de band, Nicholas en ook de stem van Phil. Het was een mooie avond en een mooi afscheid.
Nicholas heeft nog geen eigen werk uitgebracht, maar Phil Collins heeft ook zelf buiten de muziek om niet stil gezeten. Het feit dat hij niet meer echt op zijn lichaam kan vertrouwen heeft ongetwijfeld te maken met wat verslavingen hier en daar, waar alcohol bovenaan stond, maar ook diverse huwelijken die regelmatig ook via de media en voor de rechter werden uitgevochten.
Simon Collins is een zoon uit zijn eerste huwelijk en is inmiddels alweer 45. Naast drummen zingt hij ook en zijn stem lijkt verdacht veel op die van zijn vader. Evenals zijn halfbroer Nicholas heeft hij al eens gedrumd tijdens een Genesis tour. Al op zijn 14de begon hij met drummen in een punkbandje, en vanaf 1999 bracht hij ook een aantal solo platen uit. Hij scoorde zelfs nog wat kleine hitjes in Canada en Duitsland. In 2013 bracht hij met zijn band Sound of Contact een uitstekend album uit, waarover ik al eens eerder schreef. Simon lijkt wel wat op zijn vader wat verslavingen betreft. Zijn cocaïneverslaving zorgt ervoor dat het met die band (jammer genoeg) bij een album blijft, maar ook op zijn solo albums valt best wat te genieten.
In 2008 brengt hij zijn album U Catastrophe uit, waarvan het titelnummer gewoon goed is. En dus ook aandacht hoort te krijgen. Luister maar eens naar de gelijkenissen in de stem tussen Simon en Phil. Na een album in 2020 lijkt hij echter wat van de radar te zijn verdwenen. Zijn website is uit de lucht, en de inmiddels naar Ierland verhuisde Collins lijkt ook nog niet echt van de verdovende middelen af te kunnen blijven. Jammer, want het is een getalenteerde muzikant.
Keuze Lido Schuffelers-Bron: Charlotte Gainsbourg – IRM (2009)
Hoezo de dochter van?
Om eerlijk te zijn twijfel ik nog steeds om dit te gaan doen. Al twee keer eerder werd hier vol liefde geschreven over Charlotte Gainsbourg, in 2014 als zingende actrice (Al doet die titel haar natuurlijk ook geen eer aan) en in 2020 gewoon omdat ze zo nu en dan het benoemen waard is.
Waarom dan toch die twijfel zul je je misschien afvragen. Het antwoord is simpel; omdat dit een battle is over zonen en dochters van beroemde artiesten, en elke keer als iemand ergens ter wereld iets schrijft over Charlotte Gainsbourg begint het verhaal met haar vader en moeder en hun Je t’aime… Moi Non Plus. Beetje flauw dus om haar hier weer neer te zetten als ‘de dochter van’, maar tegelijkertijd is dit ook gewoon niet te ontkennen.
Geruststellend is dat ze voor mij ondertussen die titel van ‘de dochter van’ wel ontgroeid is. Ondertussen bestaat haar discografie uit vijf albums waarvan het 3de en qua gevoel meest persoonlijke eind 2009 verscheen. En dat gevoel zit dan vooral in de titeltrack IRM, iets wat in het Nederlands vertaald wordt als MRI (Ja soms is Frans gewoon Nederlands maar dan in een andere volgorde). In 2007 kreeg Charlotte een waterski ongeluk. Gelukkig leek het allemaal wel mee te vallen behalve dat ze last bleef houden van extreme hoofdpijn. Bij naderonderzoek bleken er door het ongeluk bloedvaten verscheurd en hierdoor hoopte zich bloed op tussen het bot en de hersenen.
Ondanks dat dit tijdig werd ontdekt volgde er een tijd vol angst en vele MRI-Scans, die ervaring is meegenomen in de titeltrack op IRM. Niet alleen qua gevoel en gedachte maar zelfs in het geluid van de track waar echte MRI-Scan zijn te horen. Als iets zo persoonlijk is vraag je je af hoe het kan dat het album en dus ook deze track volledig is geproduceerd en geschreven door Beck.
En om Charlotte extra te eren de volgende keer misschien de ‘moeder en/of vader van beroemde artiesten’-battle? Schrijf ik een stukje over ‘de vader van’
Keuze Tricky Dicky: Kaneholler – Someone New (2014)
Spiegelbeeld
Zonen of dochters van beroemde artiesten. In de muziek natuurlijk, want anders kan je beter de Privé of een ander roddelblad lezen. Ik heb eerst maar eens uit het blote hoofd een shortlist gemaakt en daarop stonden de namen van Rosanne Cash, Julian Lennon, Dweezil Zappa, Lukas Nelson en Chelsea Tyler. The Dweez viel direct af, want een aantal weken geleden heb ik weer eens over zijn vader geblogd. De nazaten van Cash en Lennon zijn hier al eens aan bod geweest en alhoewel Lukas Nelson met Find Yourself een schitterend lied gemaakt heeft had ik geen flauw idee wat er over te schrijven.
Chelsea Tyler dus, de dochter van breedbekkikker Steven: the Demon of Screamin’ van Aerosmith. Tevens de halfzus van onder andere Arwen Undómiel. Zelfs Stevie Wonder kan de familietrekjes van Steven in het gezicht van Chelsea ontdekken, want ze lijken op elkaar. Smal gezicht, brede mond. Op 13-jarige leeftijd speelt ze de rol van een jonge Steven Tyler in de TV-serie Aerosmith: Fly Away From here. Spitting image.
En gezegend met muzikaal talent. In 2011 richt ze samen met Jon Foster de Electro-band Kaneholler op. De naam betekent ‘battle cry’. Vijf jaar later zijn ze getrouwd en heeft het duo drie EP’s op hun naam staan die ze de ingewikkelde namen Vol. 1, 2 en 3 meegeven en allen in eigen beheer worden uitgegeven. Chelsea heeft een sensuele stem en de muziek is meeslepend. De eerste single is Someone New; een apart lied met een even aparte (soms jazzy) beat. Vanwege het moederschap is het de laatste vier jaar stil rond het duo.
Keuze Remco Smith: Albert Hammond Jr. – Set To Attack (2018)
Ontworsteld
100 miljoen miljard namen die je voor je kind kunt kiezen. En je kiest voor je eigen naam, met de nogal lullige ‘Jr.’ toevoeging er achter. Door de eeuwen heen hebben talloze vaders dat gedaan. Veelal maakt het ook niet zoveel uit. Zoon kiest een ander levenspad dan vader en komt terecht in een omgeving waar niemand de achtergrond van de familie kent. Als zoon hetzelfde pad kiest als de vader, kan het toch lastiger worden. Zo komen we terecht bij Albert Hammond Jr. Met een beetje pech was hij tot in het einde der tijden geassocieerd met die toch wat vreemde plaat van zijn vader met Albert West en met
Look at me, I’m a train on a track
I’m a train, I’m a train, I’m a chucka train, yeah
Daarnaast duwde Hammond Jr. zijn neus ook nog eens tegen het venster bij vermoedelijk één van de eerste klassieke platen van deze eeuw: Is This It? van The Strokes. Op het moment dat ik dit schrijf zijn mensen met bij aan het komen van het concert van The Strokes als afsluiter van de zaterdag op Best Kept Secret Festival 2022. De faam van The Strokes is eigenlijk volledig gebouwd op hun eerste, het aantal mensen dat één liedje kan noemen van één van de daaropvolgende platen zal toch relatief beperkt zijn.
Hammond Jr. heeft zich daar aan ontworsteld. Zowel aan de naam van zijn vader als aan zijn rol binnen The Strokes. Hammond Jr. heeft inmiddels vier soloplaten uit, met weliswaar de zelfde kleur als de muziek van The Strokes, maar wel een frisheid die zijn band al een tijdje niet meer heeft. Wat mij betreft dan. Hammond Jr. staat op zichzelf en heeft solo alleraardigste muziek gemaakt, zoals Set To Attack van zijn plaat uit 2018, Francis Trouble.
Keuze Stefan Koopmanschap: Georgia – About Work The Dancefloor (2019)
Een vleugje jaren ’80, heerlijke synths en een fantastische stem
We spreken 2019, en ik hoor een track die mij meteen boeit. Vanaf de eerste noten. Er zit een vleugje jaren ’80 in, heerlijke synths en een fantastische stem. De titel lijkt wat vreemd, About Work The Dancefloor, maar hey, dit klinkt best leuk. Sindsdien heb ik deze track veel gedraaid. Zowel thuis als ook In mijn programma’s op KINK. En het was tijdens de voorbereidingen van een van mijn programma’s dat ik een beetje rondzocht om weer een leuk feitje te kunnen vertellen dat ik ineens op een website kwam waar een interview stond met Georgia, waar ze wordt gevraagd naar hoe het was om dochter te zijn van een bekende artiest. Wat bleek? Ik had al die tijd geluisterd naar een liedje van iemand die dochter is van Neil Barnes. Neil Barnes, van de legendarische electronica-formatie Leftfield.
Ik was flabbergasted. De muzikale genen zitten duidelijk op de goeie plek in deze familie, want wat een fantastische muziek maken zowel vader als dochter! Georgia deed dit overigens nog veel vaker. Het album Seeking Thrills is fantastisch, en tijdens het rondzoeken voor dit stukje kom ik er zelfs achter dat ze in 2020 ook nog eens een cover deed van het momenteel immens populaire Running Up That Hill. OK, heel eerlijk, die cover is lang niet zo goed als haar eigen muziek, maar het is zeker ook niet verkeerd gemaakt.
Die track waarmee ik Georgia ontdekte, die blijft een speciaal plekje in mijn hart hebben. About Work The Dancefloor.
Keuze Erwin Herkelman: Mabel – Don’t Call Me Up (2019)
Muzikaal nest
Een dikke middelvinger, verpakt in een catchy liedje. Het was in Nederland de eerste kennismaking met Mabel. Don’t Call Me Up werd in 2019 een gigantische hit. Niet alleen in ons land, waar het tot plek 2 reikte en maar liefst 25 weken in de Top 40 stond, maar wereldwijd.
Mabel kwam ter wereld in een bijzonder muzikaal nest. Met Neneh Cherry als moeder, tante Titiyo, oom Eagle-Eye en stiefbroer Marlon Roudette leek het een kwestie van tijd voordat ze zelf de microfoon zou oppakken. Mede echter door de angsten die zij ontwikkelde vanwege pesterijen op school duurde het jaren voordat ze zichzelf in de picture zou zetten.
Maar ze was er toen ook helemaal klaar voor. Ze had pianolessen gehad, net een driejarige opleiding afgerond aan een prestigieuze Zweedse muziekschool en was vol zelfvertrouwen teruggekeerd naar Londen. En vanaf dat moment nam haar carrière een vlucht. Ze bracht in 2015 haar eerste single Know Me Better uit. BBC Radio pikte het liedje direct op en maakte het ‘Tune Of The Week’. Het werd geen hit maar het leverde haar wel een platencontract op. Twee jaar later debuteerde ze alsnog in de charts. En dat zou niet voor het laatst zijn. Meerdere hits volgden en in 2019 brak ze wereldwijd door met Don’t Call Me Up.
Inmiddels heeft ze al vele producties op haar naam staan. En het internationale succes gaat ook maar door. Met opvolger Mad Love scoorde zij ook een grote hit. Ook vorig jaar stond ze nog hoog in de Top 40 met Let Them Know. Een dame waar we ongetwijfeld nog veel van gaan horen.
Keuze Marco Groen: Suspect208 – Long Awaited (2020)
Deze genen
Het nature-nurture-debat is een zeer interessant discussiegebied waarbij empiristen en rationalisten elkaar in de haren vliegen. De inzet is om te kunnen bepalen welke eigenschappen de mens heeft aangeleerd en welke aangeboren zijn. Wanneer we -zuiver als gedachte-experiment- aannemen dat genen een zeer relevante factor zijn wanneer het aankomt op het maken van muziek, dan zou Suspect208 waarschijnlijk een superband geweest zijn. De mannen die de band vormden hebben namelijk stuk voor stuk een muzikale achtergrond waarvan je begint te kwijlen. Als zanger had men Noach Weiland, de zoon van voormalig Stone Temple Pilots-frontman Scott Weiland, Slash’ nakomeling met de excentrieke naam Londen Hudson mocht trommelen en Tye Trujillo trad in zijn vaders sporen door de basgitaar ter hand te nemen. Slash kent u onder andere van Guns N’ Roses en Robert Trujillo deed/doet zijn kunstje bij bands als Suicidal Tendencies, Ozzy Osbourne en Metallica. Niko Tsangaris die, zover ik weet, geen beroemde ouder heeft maar wel een coole achternaam draagt, ging op de gitaar rammen.
Dat moet geweldig zijn zou je denken. Toch is de superband-in-pre nooit echt van de grond gekomen. Al in een vroeg stadium bleek Noah al net zo’n moeilijke gast als zijn vader te zijn. Na overmatig drugsgebruik werd hij de band uitgezet. Weiland werd vervangen door ene Cody Houston, die naar verluidt niet alleen een betere arbeidsethiek had dan Noah, maar die laatste ook qua zang de baas was. Win-win. Er werden een paar leuke nummers uitgebracht die naar meer deden smaken. Helaas dachten enkele leden van de band daar anders over. Om reden die niemand begrijpt gingen zij meer aandacht aan hun andere hobby besteden: kinderen maken. Zowel Houston als Trujillo verlieten de band vanwege het vaderschap. Hierop hadden Tsangaris en Hudson geen zin meer om hier nog langer energie in te steken. De band werd opgeheven. Tsangaris en Hudson, wat an sich al een prima bandnaam zou zijn, richtten vervolgens S8nt Elektric op. Nee, die ‘8’ is geen typo. Zij brachten onder meer My Eyes uit, wat eigenlijk een perfect voorbeeld van een ondergewaardeerd nummer is.
We’re starting a clean slate with and we’re all very excited about it. There’s some amazing musicians in that band and we’re all very driven!’, aldus een enthousiaste London.
Het (imho) beste nummer van Suspect208 werd uitgebracht in de tijd dat Weiland nog de zanger was en is Long Awaited getiteld. In de ogen van Noah Weiland zijn hierin gelijkenissen te horen met Velvet Revolver, de band waarin zowel zijn vader als die van London Hudson te horen waren. Of dat werkelijk het geval is mag de lezer zelf even bepalen. Op spotify is helaas niets te vinden van Suspect208, dit in tegenstelling tot S8nt Elektric.
Keuze Freek Janssen: Olivia Vedder – There’s A Girl (2021)
Het beste van jezelf weggeven aan je kinderen. Goed zo Eddie.
Ik weet niet meer waar, maar in een lijstje met de beste Pearl Jam-albums ooit kwam ik Into The Wild tegen. Geinig statement, want de soundtrack van de gelijknamige film was een soloalbum van Eddie Vedder. Maar het is wel waar dat het album uit 2007 het beste is wat Vedder deze eeuw heeft voortgebracht. Ik was dan ook in de wolken toen vorig jaar weer een soundtrack-album uitkwam waar hij aan mee had gewerkt, en wederom voor een film van Sean Penn. Op Flag Day werkte Vedder samen met Glen Hansard. En dochter Olivia!
Helaas kon Flag Day de verwachtingen niet helemaal waarmaken. De twee beste liedjes op het album zijn voor rekening van dochter Olivia, waardoor ik dacht: Eddie is de kunst van het liedjes schrijven kwijt, maar gelukkig kan de volgende generatie dat goedmaken. Blijkt dat Eddie de twee nummers wel heeft geschreven.
Dat is dan wel weer nobel, om het beste van jezelf aan je kinderen te geven. My Father’s Daughter is best wel bekend, dus ga ik in deze battle voor There’s A Girl. Een onheilspellende, broeierige melodie, als op een zomeravond waarop je weet dat het gaat onweren.
