De beste concerten zijn de concerten waar je na afloop naar buiten loopt, voor het eerst de mensenmassa verlaat en dan pas beseft: Wat heb ik in hemelsnaam net gezien?!
Yin Yin had dit effect op me in de EKKO op 1 mei. Met een groep van mijn studievereniging wilden we nog een concertbezoek organiseren, en Yin Yin stond in de EKKO geprogrammeerd. Ik zag mijn kans. De band stond al zo lang op mijn radar, maar ik kon ze maar nooit zien. Er was niet denderend veel overtuigingskracht nodig om dit te organiseren (luister één keer naar Dis Kô Dis Kô en je snapt waarom). Enfin, twaalf kaartjes gekocht en de hype was begonnen.
Helemaal vooraan bij de bühne drinken we wat bier en lachen we ons door de gezonde spanning heen. Ik voel me haast verantwoordelijk voor het goed verlopen van de avond. Heb ik het te erg gehyped? Zijn ze wel goed live? Het voorprogramma (Cavolo Nero) klimt het podium op en speelt een heerlijk setje: oké, de avond is al niet mislukt. Nu Yin Yin nog. De eerste noot wordt gespeeld en voor ik het weet staan we buiten de zaal. Meermaals heb ik iets om me heen geroepen in de richting van: Wat?! Hoe kun je zó gaaf zijn?! Van begin tot eind hebben we alleen maar gedanst en gelachen op de ziekste Thaise psychedelische funk uit Maastricht. Het is net zo wack als je denkt dat het is, en nog veel gaver. Op plaat is het al zalig, maar live is het loeiheet, knotsgek, enthousiasmerend, en dansbaarder dan een Braziliaanse vloer gemaakt van de puurste cocaïne.
Ik heb een half uur in de rij voor de merchandise gestaan voor een gesigneerde versie van hun laatste plaat: The Age Of Aquarius. Koop het, luister het, of nog beter: ga Yin Yin live zien! Ik had elk nummer van ze kunnen kiezen voor dit blog, maar Shēnzhou V. was live zo’n absurde knoeperd, dat het me een beetje achtervolgt nog. Livemuziek kan zo waanzinnig zijn. Houd de EKKO in de gaten, en misschien tot daar bij een volgende roes.
