Muzikaal opgegroeid in de jaren ’90 was ik bijzónder verontwaardigd dat een klassiek nummer ten koste van mijn eurodance en mijn happy hardcore maar liefst tien weken de nummer één-positie bezet hield. Maar ja, het waren dan ook de nineties, het decennium waarin álles in de Top 40 stond. En bij gebrek aan Spotify en Napster of Kazaa nog in de kinderschoenen, had ik het maar te accepteren.
Járen later leerde ik Conquest Of Paradise echter alsnog waarderen. Achteraf logisch. Want als liefhebber van grootse, bombastische muziek paste dit uiteraard gewoon prima in mijn straatje. Maar laten we zeggen dat het éven moest rijpen.
Dat Vangelis óók verantwoordelijk bleek voor fijne jeugdherinneringen vol gezelligheid en warmte, hielp uiteindelijk mee. I’ll Find My Way Home en Beside vonden al vroeg hun weg naar mijn trommelvliezen via de cassettebandjes van mijn vader. Toen ik erachter kwam dat deze liedjes ook producties van hem waren, ging ik definitief voor de bijl. Inmiddels kun je mij ook wakker maken voor zijn vroegste werk: bijvoorbeeld met Aphrodite’s Child.
Met het overlijden van Vangelis gaat een muzikale pionier verloren. Een artiest die zich al vroeg liet inspireren door de mogelijkheden van synthesizers en keyboards. Voor de filmmuziek van bijvoorbeeld Chariots Of Fire, waarmee hij een Oscar won, maar óók voor de popmuziek. En door dit pionierswerk vormde hij op zijn beurt zélf de inspiratie voor veel muzikanten na hem, met name in de elektronische hoek.
Zijn samenwerkingen met Jon Anderson blijven voor mij favoriet. De composities van Vangelis en de kenmerkende stem van de Yes-zanger zijn een perfecte match. En dat hoor je het beste terug in deze plaat: Beside. Een minder bekende track van het legendarische album Friends Of Mr. Cairo. De melodie, de prachtige vocalen: bescheiden, maar tegelijkertijd groots en pompeus. Een knap staaltje dat mij nog elke keer kippenvel bezorgt. En inmiddels staat het album hier op repeat. Klaar om zijn weg te vinden naar de volgende generatie.
