Dit jaar wordt het nummer Love’s Enough van David Ackles 50 jaar. Ondanks dat het onvoorstelbaar mooie nummer de nodige luisteraars heeft weten te betoveren, is het niet bepaald gelukt in al die jaren om de massa aan te spreken. Het pianoliedje is een klassieker in geest, en daar is het altijd bij gebleven, want een hit is niet vanzelfsprekend, noch logisch. Wellicht is dat voor de liefhebber wel genoeg, en maakt het niet veel uit. Maar toch, het blijft iets van tragisch.
Het is niet mijn gewoonte vaak terug te keren naar dezelfde artiest. Voor een aantal grootheden maak ik echter een uitzondering. Wellicht is de kleinste grootheid in dat rijtje de heer David Ackles. Een artiest die maar vier albums heeft gemaakt, tussen 1968 en 1973. Twee keer eerder schreef ik over hem. Het voordeel hiervan is dat ik hem niet meer uitgebreid hoef te introduceren. Ik verwijs simpelweg naar hier en hier. Maar als je liever op deze pagina wilt blijven wil ik met name benadrukken dat Ackles als artiest aan de ene kant prachtige liedjes kon schrijven, die mooi in het gehoor konden liggen, maar aan de andere kant hij ook een artiest was die de uitdaging niet uit de weg ging om meer complexe structuren te gebruiken. Love’s Enough behoort uiteindelijk tot de eerste categorie. De melodie is uitstekend te volgen en de tekst is zonneklaar. In eenvoud schuilt de schoonheid, zou je dus kunnen zeggen. Ondanks die eenvoud blijft het – zelfs na jaren – intrigeren. Maar los daar weer van, is het nummer ook nog eens onderdeel van een evenzo intrigerend album. De titel van het album is American Gothic.
Het album American Gothic kwam uit in 1972, op 4 juli. Het was Ackles’ derde album. De opnames vonden plaats in Engeland. De productie ervan was in handen van Bernie Taupin, de tekstschrijver van Elton John. Taupin was de eerste om te bekennen dat Ackles in principe qua kennis en kunde net zo goed de productie ook zelf had kunnen doen. Maar het was wellicht slim om aan te sluiten bij de ontluikende megastatus van Elton John. Opvallend verder is dat het album opgenomen is in Engeland, want het album moest vooral een beeld gaan schetsen van de Verenigde Staten. Zie ook de titel van het album. Over het algemeen waren de critici meer dan lovend. Nu nog wordt het beschouwd als een meesterwerk. Eén recensent met name was enthousiast, en noemde American Gothic de Sgt. Pepper van de Folk. Ackles sprak daar jaren laten over: Oh yes, I remember! Could I forget! Derek Jewell in the Sunday Times said something about it being a milestone in popular music, all that kind of thing. Derek was trying to help, but it just rebounded. It got outrageous and undeserved praise, praise which put it in the category of being just impossible to follow up. Actually, it all seems kind of unreal now.
Ik vind het een mooie bescheidenheid van Ackles, dat hij die hoge waardering wat te veel vond. Aan de andere kant laat het citaat ook een beetje zien waarom hij relatief makkelijk afscheid kon nemen van het singer-songwriter-bestaan toen er na vier albums weinig commercieel succes was op te tekenen. Geloofde hij wel genoeg in zichzelf in die rol? Dat blijft een vraag. Wat Ackles’ eigen bescheiden mening ook is, American Gothic is zeker wel prachtig, en uitdagend en bijzonder. Verdient het te worden overladen met superlatieven? Niet iedereen zal het album evenveel kunnen waarderen, maar voor mij is elke luistersessie nog steeds in ieder geval een beleving. Ik ga er altijd echt even voor zitten, het luistert als een fascinerende roman. Favorieten komen, favorieten gaan, maar American Gothic blijft al jaren in mijn toplijstjes staan.
Love’s Enough is als track de meest toegankelijke van het album. Het had prima een hit kunnen zijn geweest. Uiteindelijk denk ik dat de tragiek die ik voel niet alleen afkomstig is van het feit dat dit een nummer is die door een heel breed publiek gewaardeerd had kunnen worden. Wellicht is het smartelijke gevoel ook persoonlijk, heeft het nummer in de loop der jaren vaak genoeg de gevoelige snaren van mijn eigen onzekerheid, mijn eigen verlangens, en mijn eigen hart geraakt. Liefde moet genoeg zijn, maar in een mensenleven is het niet te allen tijde vanzelfsprekend, laat staan dat het logisch is.
