Soms ligt de inspiratie voor een lied gewoon op straat. Letterlijk! In 1969 schreef Steve Young een lied over een bijna magische ‘Disney’ plek, dat aan het einde van een weg lag. Na het oversteken van zeven bruggen kwam je vervolgens op een verhard pad met in het landschap oude boerderijen, hekken en begraafplaatsen. Spaans mos hing van de bomen. Men ging er heen voor de rust en ‘high’ te worden. Het lied stond op twee van zijn albums: Rock Salt (1969) en Seven Bridges Road (1972).
De in 2016 overleden Steve Young was een pionier op het gebied van country rock en Americana, maar het grote succes heeft hij nooit gekend mede door zijn soms recalcitrante gedrag en drank en drugsmisbruik. Pas toen andere artiesten zijn composities gingen spelen, kreeg hij erkenning.
De eerste cover van Seven Bridges Road was door Joan Baez in 1970: een duet met Jeffrey Shurtleff. Een folksy uitvoering met steelgitaar. Een jaar later neemt Rita Coolidge het nummer onder handen op haar debuutalbum. Tot die tijd was ze voornamelijk achtergrondzangeres en niet vies van een relatie met een bekende popster. Stephen Stills, Graham Nash, Leon Russell, Joe Cocker en Kris Kristofferson; met de laatste was ze tot 1980 zeven jaar getrouwd. Ze wordt min of meer verantwoordelijk gehouden voor de initiële breuk tussen Crosby, Stills, Nash & Young, doordat ze Stills aan de kant zette voor Nash. Delta Lady maakt er een slowrockversie van. Een rustige opening met een orkestrale opbouw.
Twee jaar later neemt Iain Matthews het lied onder handen: a capella en meerstemmige zang en samen met Michael Nesmith opgenomen en geproduceerd. Maar het lied kreeg zijn hoogste bekendheid in de versie van de Eagles. Echter, Don Henley was bekend met de uitvoering van Matthews, want ze kenden elkaar goed en regelmatig waren ze samen te vinden in de nachtclub Troubadour in West Hollywood. Tevens jamden ze vaak en bezat Henley het album Valley Hi (1973) van Matthews met de acapella uitvoering van Seven Bridges Road. We kunnen rustig stellen dat er weinig aan veranderd is en tot het betere jatwerk behoort. Het lied werd voorafgaand aan een concert als stem-opwarmertje gezongen en werd hun standaard concert-opener tot Hotel California.
