2011. Eurosonic Noorderslag. Rennend door de regen en snijdende wind op zoek naar nieuwe muziek. Mijn broer en ik komen in Vera bij Ben Howard terecht. Tot dan toe een graag geziene gast op kleine festivals, maar nog niet bekend bij het grote publiek. Op Into The Great Wide Open in 2010 vroeg 3voor12 nog of Ben Howard wel wat toevoegde aan het drukke overbevolkte genre van singer-songwriters.
Singer-songwriters zijn natuurlijk niet nieuw. Speelde je gitaar op je zolderkamertje, dan zat je of in een band of ging je solo als singer-songwriter. De reden dat ik een lans breek voor de singer-songwriters, is omdat zij zelf hun muziek schrijven, spelen en zingen. Daardoor zijn de songs vaak gevoelige, emotionele uitbarstingen. Protestliedjes vol frustraties en poëtische ervaringsverhalen.
Terug naar die natte januari-avond in Groningen. Ben Howard bedankt de bezoekers voor het komen en het trotseren van de regen (wie Ben Howard vaker heeft gezien, is vast verbaasd door deze zin: ja, hij praatte tijdens zijn set). Hij zit op een stoel en legt zijn gitaar overdwars. Er wordt wat gemompeld in de zaal. Nu is het Nederlandse publiek sowieso bijna nooit stil, iets waar menig singer-songwriter tegen strijdt, maar Ben Howard krijgt het voor elkaar bij de eerste tik op zijn gitaar. Hij tokkelt de snaren en zijn knauwende, zuivere zangstem vult de zaal. Met toegankelijke melodieën en mooie teksten. Het publiek juicht na de eerste song. Overtuigend. En zo toerde Ben het hele jaar langs Europese poppodia en de grootste festivals. En toen… werd het stil. In tegenstelling tot de meeste jongetjes op de zolderkamer, droomde Ben er helemaal niet van om bekend te worden. Hij wilde niet de nieuwe Jeff Buckley, Bob Dylan of Damien Rice worden. Hij voelde een noodzaak om muziek te maken, niets meer, niets minder. En dan sta je opeens voor duizenden mensen die allemaal iets van je willen. Niets voor de introverte singer-songwriter.
In 2014 kwam Ben terug met het album I Forget Where We Were. Een volwassener geluid met diepgaandere teksten. Niet meer alleen over vriendschap en liefde, een handelsmerk van veel bekende singer-songwriters (lees bijvoorbeeld Ed Sheeran). Op dit album stond Small Things: het – in mijn ogen – ideale nummer van een singer-songwriter.
Allereerst is Small Things een pijnlijk nummer. De teksten gaan over onrecht en haat in de wereld.
Saw the police
Screaming something trivial like
Keep the peace
Een prachtig opgebouwde melodie met een refrein dat blijft hangen. En een trillende, emotionele zangstem, vragend om aandacht voor het leed in de wereld. Het is de jongen die zijn slaapkamer inruilde voor grote stadions. Zijn kleine, bekende thuis achterliet in de boze wijde wereld. Voor wie de haat op straat, op sociale media, soms teveel wordt.
Has the world gone mad, or is it me
Nee Ben, je bent niet alleen. En daarom, zeker in deze tijd, mijn snobroep. Laten we de regen nog eenmaal trotseren om Ben te horen en Small Things naar een hoge notering in de Snob 2000 te stemmen.
