De invloed van Daft Punk op de popmuziek van de afgelopen twintig jaar valt niet te onderschatten. Dat begon al met het album Homework uit 1997, waarmee het Franse duo een totaal nieuwe benadering van EDM liet horen. Zo robotesk als Kraftwerk, zo funky als Chic en zo crossover als The Prodigy.
Discovery uit 2001 was misschien wel het invloedrijkste album: de dansvloer-monsterhit One More Time klonk nog jaren na in de Top 40 via allerlei betere of minder geslaagde aftreksels. Daft Punk kreeg pas echt een legendarische status met de Alive-tour van 2007, dat volgens veel bezoekers zo’n beetje het summum was wat je op live-gebied kunt meemaken.
Ook legendarisch is inmiddels het toch ietwat omstreden album Random Access Memories uit 2013. De anonieme messieurs (altijd verstopt in een robotkostuum) namen een album op met alleen maar echte instrumenten; kwalitatief hoogstaande dance-funk met de zo herkenbare vocoder. Die trouwens ook dankzij Daft Punk zijn weg heeft gevonden in de mainstream popmuziek. Volgens critici was Give Life Back To Music een statement; laten we de computer vooral gebruiken om muziek te produceren, maar de instrumenten moeten gewoon door mensen worden gespeeld.
Keuze Freek Janssen: Da Funk (1997)
Nooit begrepen hoe mijn zoontje in slaap kon vallen na het luisteren van Homework
Laten we eerlijk wezen: ik had zo’n beetje alle liedjes van Random Access Memories kunnen kiezen. Wat een prachtig album is dat… Toch ga ik voor een pareltje dat zestien jaar ouder is.
Homework was een paar jaar geleden het favoriete album van mijn zoontje. Hoe hij het voor elkaar kreeg om na het luisteren ervan in slaap te vallen is mij nog steeds een raadsel. Wat ik vreemd vind, is dat Around The World de grootste hit is geworden van deze CD. Persoonlijk vind ik Harder, Better, Faster, Stronger stukken beter en dat geldt ook voor Da Funk. Dit werd echter bij lange na niet een hit, en is de hoogst genoteerde Daft Punk-track in de Snob 2000.
En dan die break: als je daar niet vrolijk van wordt….
Keuze Stefan Koopmanschap: Human After All (2005)
Ik was de eerste keer gewoon op het verkeerde been gezet.
2005, het jaar van het derde studio-album van Daft Punk. Na 2 vrij legendarische albums was de druk op de heren Punk misschien erg groot. Of misschien lag het niet aan hun maar aan mij, en had ik bepaalde verwachtingen bij dat derde album. Wat de reden ook is, album drie maakte op mij heel weinig indruk. Met Homework vond ik ze direct fantastisch vanwege de unieke sound die ze brachten, met Discovery was ik erg snel overtuigd door de emotionele sound. Toen ik Interstella 5555 zag was ik helemaal fan. Maar album 3 was qua sound een stuk minimaler. Het pakte me niet echt.
Het was eigenlijk pas toen Alive 2007 uitkwam dat ik de kracht van het album begon te merken. De live-versies waren stampender en doordat de nummers gemixt werden met nummers van andere albums kregen ze meer gevoel. Ik pakte Human After All er nogmaals bij en wat bleek? Het album was stiekem eigenlijk best goed. Met nummers als Technologic, The Prime Time Of Your Life en Television Rules The Nation zaten er toch wel heel veel sterke nummers tussen, met ook nog een boodschap, iets dat in de electronische muziek lang niet altijd voorkomt. Maar dat titelnummer, dat was toch echt wel heel erg goed.
Toen ik Human After All opnieuw begon te ontdekken bleek dat ik al die tijd toch wel heel veel gemist had. Het nummer is lekker up-tempo en uiteindelijk bleek het allemaal niet zo minimaal als dat ik me kon herinneren. Maar ja, in vergelijking met Homework en Discovery was het wel anders. Ik was de eerste keer gewoon op het verkeerde been gezet en had het hele album maar vooral de titeltrack verschrikkelijk ondergewaardeerd. Die fout heb ik daarna niet meer gemaakt. De vraag is: Hoe kan Alive 2017 ervoor zorgen dat het wederom legendarische album Random Access Memories nóg beter gaat worden?
Keuze Victor Romijn: The Game Has Changed (2010)
Robot-logica
Wat keek ik er naar uit, Tron Legacy. Niet vanwege het verhaal, niet vanwege de visuals, maar vanwege de muziek. In de bioscoop, dankzij de fantastische geluidsinstallatie was het genieten.
Daft Punk was de uitdaging aangegaan om de soundtrack voor de film te maken. Een film over een man die in een computer terechtkomt, wat natuurlijk heel goed matcht met de robot-logica van Daft Punk.
Zoals verwacht, is de soundtrack een combinatie van elektronica en een 85-koppig orkest geworden. Met grote zorg gearrangeerd en de combinatie is geweldig te noemen. Bombastisch als het moet, subtiel als het kan. Van pompende violen en blazers tot de stampende beat die uit de computers van de mannen komt. Je hoort hoe geen enkel detail aan het toeval wordt overgelaten. Alles is volledig uitgekiend en naast dat het prima past bij de film, is de soundtrack ook goed los te beluisteren. Sterker nog, je hoort in vele televisieprogramma’s stukken van deze soundtrack terug.
The Game Has Changed is één van de beste tracks van de soundtrack. Opbouwend, onheilspellend, onrustig, de dynamiek is onweerstaanbaar. Beter dan menig albumtrack van de reguliere studioalbums, en wat mij betreft zwaar ondergewaardeerd.
Keuze Tricky Dicky: (Mashup Mix) Space – Magic Fly (1977) & Daft Punk – Giorgio By Morodor (2013)
Beter goed gejat dan slecht bedacht
In 1999 zochten de heren van Daft Punk een podiumidentiteit, die tegelijkertijd de muziekrichting moest uitstralen. Eén van hun favoriete films is The Day The Earth Stood Still, en er werd besloten de helm van de robot uit die film als startpunt te gebruiken. Er werden nog diverse elektronische gimmicks en handschoenen aan toegevoegd et voilà.. mesdames et messieurs: Daft Punk.
Ik kan mij echter niet voorstellen dat deze twee Franse muzikanten (de muziek van) Space en The Droids uit de jaren zeventig niet kennen.
Niet alleen zijn het landgenoten, maar ze waren pioniers van de elektronische dansmuziek. Bovendien (b)lijken de ‘outfits’ een blauwdruk voor die van Daft Punk te zijn. Deze bands waren de Godfathers van de Cosmic/Space Disco Movement en vanwege de instrumentale muziek (en dus geen sexueel referentiekader) zelfs in de U.S.S.R. zeer populair, net zoals Giorgio Moroder overigens. Space heeft trouwens tot het begin van de jaren ’90 nog opgetreden en gaven in 2011 nog een concert in het Kremlin vanwege de vijftigste verjaardag van de eerste mens in de ruimte.
Als kind van de jaren zestig vind ik slechts een handvol nummers van Daft Punk interessant, maar dat komt omdat (voor mij) hun act en muziek niet nieuw is; slechts een adaptatie van de bovenvermelde Franse bands. En die heb ik uitgebreid beluisterd toen deze hun materiaal op de radio was…..eind jaren zeventig.
Er is dus eigenlijk maar één lied waarvoor ik kan kiezen om de relatie met Space, The Droids en Giorgio Moroder te benadrukken. Het is nooit op plaat verschenen, maar door een ijverige techneut (200kHz) gemixt. Een mash-up van Space’s Magic Fly en Daft Punk’s Giorgio by Morodor. Veel duidelijker dat de heren wel heel erg leentjebuur spelen zal het niet worden.
[polldaddy poll=9682216]
