Het overlijden van Brigitte Bardot (1934-2025) was voer voor veel discussie over haar artistieke nalatenschap. Was ze vooral een actrice die ook hier en daar een liedje zong? Kon ze überhaupt wel zingen – of acteren? En in hoeverre deden haar extreem-rechtse uitspraken op latere leeftijd afbreuk aan haar carrière?
Laat ik duidelijk zijn: er is geen reden om niet over haar te schrijven. Bardot was een cultureel fenomeen dat bepalend was voor met name de jaren ‘60. Indertijd hadden velen de mond vol over seksuele vrijheid, maar niemand droeg dat zo overtuigend en authentiek uit als BB. Ze sprak niet over seksuele vrijheid, ze wás seksuele vrijheid. In haar films, maar zeker ook in haar muziek.
Ze versleet veel mannen, maar die relaties haalden ook het beste naar boven in zowel haarzelf als die mannen. Haar meest creatieve affaire had ze met zanger en componist Serge Gainsbourg, zelf ook niet vies van seksuele provocatie. Het is veelzeggend dat diens wereldhit Je t’aime… Moi non plus uit 1969 eigenlijk twee jaar eerder al was opgenomen met niet Jane Birkin als kreunende vrouw, maar een nog veel overtuigender kreunende Bardot. Samen zouden ze nog enkele andere spannende nummertjes doen, met name Bonnie & Clyde (staat in de Snob 2000), Harley Davidson en het ietwat psychedelische Contact.
Toch was Bardot niet afhankelijk van één componist om haar punt te maken. Haar hele muzikale oeuvre zit vol met odes aan seksuele vrijheid. Een lied dat dit speels en aanstekelijk uitdraagt is Tu Veux Ou Tu Veux Pas? uit 1963. Dit kenmerkende Franse dansnummer is nog altijd populair vanwege de flirtachtige tekst en de spot-on performance die BB hieraan geeft. De vrouw die ooit Je me donne á qui me plaît zong, houdt nu haar minnaar juist aan het lijntje. Ze is het liedje ten voeten uit. Laten we haar vooral zo herinneren.