Juli mag dan de hooimaand zijn, wij gaan liever lekker lui naar het strand of de zee en nemen natuurlijk een zonnebril mee. Wat ook meegaat zijn oortjes en ondergewaardeerde muziekjes over dat strand, die zee en zonnebrillen om daar (goed ingesmeerd!), aangenaam te kunnen verpozen.
Na corona verpande ik mijn hart aan Italië, maar mijn eerste vakantieliefde zal altijd Spanje blijven. Als zesjarige namen mijn ouders me mee op vliegvakantie naar Mallorca. Daarna volgde vijf jaar L’Estartit, aan de Costa Brava. Daar stonden we eerst op camping Castell Montgri, twee jaar later belandden we wegens overboeking op het tegenovergelegen Emporda. Allerlei muzikale herinneringen zijn onlosmakelijk verbonden aan de disco-avonden op beide campings: Wanna Be Startin’ Somethin’, Relax en Dolce Vita. En Annie I’m Not Your Daddy van Kid Creole & The Coconuts.
De gladde glipper met zijn karakteristieke zoot suits had Annie te verstaan gegeven dat hij ècht niet haar vader kon zijn. De afwijzing You see if I was in your blood/ than you wouldn’t be so ugly kwam The Kid in de video te staan op een horde schuimbekkende amazones (anna, anna, annamannamia). Nachtmerries had ik van die clip, al werd ik ook op slag verliefd op zijn Coconuts. Opper-Coconut Adriana ‘Addy’ Kaegi voorop. Zij was mede-oprichter van de band en in de hoogtijdagen zelfs mevrouw Creole. Naast achtergrondzang bedacht Addy de danspasjes en kostuums van haar mede-Coconuts.
Hoogtepunt was de energieke choreografie voor het nummer My Male Curiosity, te zien in de film Againt All Odds (1984). Dat optreden dankte de band aan doorbraakalbum Tropical Gangsters van twee jaar tevoren. Een mix van Latijns-Amerikaanse en Caribische ritmes en de jazz van Cab Calloway, met de wereldhit Annie. The Kid was on a roll; in hetzelfde jaar produceerde hij Don’t Take My Coconuts, een album waarop zijn achtergrondzangeressen solo mochten schitteren. Niet Addy, maar collega-Coconut Cheryl Lee Poirier nam daarbij de verleidelijke vocalen voor haar rekening.
Lang hebben ze er niet van kunnen genieten: de plaat zonk als een baksteen en is tegenwoordig niet eens op Spotify te vinden. In ’85 scheidde Addy van The Kid, in de jaren 90 werd ze ingeruild voor een nieuwe Mama Coconut en twee Nederlandse achtergrondzangeressen. In 2009 maakte ze nog wel de documentaire Kid Creole And My Coconuts, over haar onmiskenbare aandeel in het succes. Hoog tijd voor een stukje zomerse herwaardering, de Coconuts verzorgden potdikkie de achtergrondvocalen op de nummers Red Light & Surrender van U2’s War, afkomstig uit hetzelfde jaar als hun debuut!