Als verzamelaar van vinyl uit alle windstreken was ik niet onbekend met exorbitante vraagprijzen. Nu betaal je tegenwoordig zelfs voor Fleetwood Mac en ABBA de hoofdprijs, sinds de Gen Z’ers het zwarte goud in de platenkasten van hun ouders hebben herontdekt. Voor topstukken uit de Braziliaanse Tropicaliá-periode moest je echter ook al in de jaren negentig van de vorige eeuw je portemonnee trekken. Een database als Discogs bestond nog niet, je was aangewezen op eBay of de website van een lokale handelaar. Gelukkig zijn er tegenwoordig heruitgavenlabels als Vampisoul!
Gespecialiseerd in obscuriteiten die aan menig tuinfeest een authentiek tropisch tintje verlenen: funk, soul en vooral niet-Westerse verrassingen. Zodat je je niet meteen zorgen hoeft te maken om je bankrekening, wanneer je in de lobby van het concertpodium iets bijzonders meent te horen. Eind augustus ’23 na afloop van het concert van Marcos Valle, tipte de vader van een klasgenootje van mijn dochter mij Evinha. Nadat het ons was gelukt om door te dringen tot de kleedkamer voor een foto een handtekening, klonk haar onweerstaanbare soulkneiter Esperar Pra Ver over de luidsprekerboxen.
In haar jonge jaren zong Evinha zong met haar broer en zus in Trio Esperança. Voor haar solodebuut leverde behalve een oudere broer ook Marcos Valle enkele nummers aan. Ietwat tam in de uitvoering – gentle horn arrangements, mellow rock-pop rhythms and an occasional marimba riff that Herb Alpert would be proud to call his own, daar moet ik mijn trusted source Slipcue Magazine wel enigszins gelijk in geven – kreeg de opvolger een beetje meer pit dankzij Esperar Pra Var. Dat had Vampisoul goed in de smiezen, toen ze eerder dit jaar het collector’s item een welkome reïssue gaven.
Cartão Postal staat ver van het experimentele geluid van tijdgenoten Gal Costa en Maria Bethania. Producer Milton Miranda was dan ook geen Rogério Duprat, de visioniar die in de vroege jaren 70 een zwaar psychedelisch stempel drukte op de albums van voornoemde Tropicaliá-heldinnen. Tegelijkertijd hebben die albums soms wel wat te lijden onder de geforceerde gekte, iets waar Cartão Postal geen last van heeft. Met haar kinderlijk aanstekelijke stemgeluid zal Evinha de barbecue niet in de war schoppen, integendeel: een verademend koel briesje waar je gasten net even behoefte aan hadden!