Heel even dacht ik aan Sesamstraat. Luisterend naar Everyday People. De muziek, de koortjes, de tekst: het ademt in alles de idealen van de beroemde televisieserie. Je ziet het zo voor je: Pino, Koekiemonster, Grover, Elmo en Graaf Tel die samen dit nummer zingen.
Geen gekke gedachte. Sesamstraat, ontstaan in 1969, helpt spelenderwijs kinderen met een leerachterstand en draagt en passant een positieve boodschap uit van diversiteit, inclusiviteit en gelijkwaardigheid. Sly & The Family Stone brengt, nee: viert, diezelfde boodschap. Tenminste op de eerste albums. Leidsman Sly Stone (Sylvester Stewart, 1943) slaat vanaf de jaren 1970 een duister pad in van drugsmisbruik en weet dat pas op zeer late leeftijd te verlaten. De charismatische en zeer invloedrijke muzikant overleed op 9 juni 2025.
Als hij eerder was overleden was hij een legende geworden, maar jarenlang overheersten gevoelens van medelijden en teleurstelling over zoveel verkwist talent. Het beeld verschoof pas vrij recent dankzij een autobiografie (zie ook de blog van Quint Kik) en een documentaire van Questlove, Sly Lives! (aka The Burden of Black Genius).
Ik lees in de pers dat Sly vredig stierf.
Sly & The Family Stone pioniert als band met zwarte en witte muzikanten en is op het hoogtepunt bovendien wereldberoemd in de Verenigde Staten bij een zwart én wit publiek. Bekend is het optreden van de band op het Woodstock Festival in 1969. Sly & The Family Stone geeft 17 augustus tussen half 4 en half 5 ’s ochtends het slaperige publiek een enorme energieboost. Het optimisme, het geloof in een betere, vrolijkere wereld spat ervan af en staat in flink contrast met bijvoorbeeld de bijtende uitvoering van The Star Spangled Banner van Jimi Hendrix de volgende ochtend.
Minder bekend is dat zeven weken eerder, op 29 juni, de band optreedt in New York tijdens het Harlem Cultural Festival, later ook wel ‘Black Woodstock’ genoemd. Ook daar weet Sly Stone het publiek volop te raken. Met dezelfde boodschap.
Het lijkt wel eeuwen geleden.
Boodschap, uitstraling, publiek en charisma zijn belangrijk , maar laten we vooral de muziek niet vergeten. Supertalent Sly Stone schrijft al het materiaal, zingt en speelt gitaar en toetsen. De harmonieën, met verschillende leadzangers in één liedje, zorgen voor een uniek effect. Hij vermengt soul, rock, pop en psychedelica tot een nieuw geluid. Hij ontwikkelt, leunend op de vette ‘slap bass’ stijl van Larry Graham, de funk.
Miles Davis, Jimi Hendrix, Marvin Gaye en Stevie Wonder spitsen hun oren.
De albums Dance To The Music (1968) en vooral Stand! (1969) zijn hoogtepunten. Ook het werk van begin jaren 1970 is nog invloedrijk. There’s A Riot Going On, met de hit Family Affair, maar waarop Sly ook experimenteert met studio-effecten, overdubs en arrangementen, wordt gezien als een muzikale mijlpaal. Tegelijkertijd is het album het begin van het einde. Optimisme en utopia zijn uit beeld, enter de cocaïne. Larry Graham en drummer Greg Errico vertrekken. Na het volgende album, Fresh (met een bijzondere uitvoering van Que Sera Sera), blijft succes definitief uit. En verdwijnt Sylvester Stewart in de betreurde vergetelheid. Zijn erfenis sijpelt nog jarenlang op veel plekken door in de muziek en kerft daar onuitwisbare sporen die tot op de dag van vandaag traceerbaar zijn.
Sly is dood, de legende leeft. En hij biedt ons een vleugje van het optimisme dat ook Sesamstraat heeft.