Zielig zitten op je krent en wachten tot eindelijk – uit het niets – je natte droom in werkelijkheid in de deuropening verschijnt. Een concept dat veel is beproefd, maar naar mijn weten zelden tot nooit tot de gewenste uitkomst heeft geleid. Het bijbehorende gevoel lijkt mij wel iets hebben van een blues-gevoel, zodat ook deze treurigheid vrij gemakkelijk is om te zetten in muziek. Het was ome Neil die deze taak op zich nam.
Nu heeft meneer Young dat eerder gedaan. Ook in If I Could Have Her Tonight, Cinnamon Girl en Lookin’ For Love zingt hij over het verlangen naar een vrouw, die klaarblijkelijk tevens zijn muze is. Een beetje eenzaamheid en een gitaar kunnen katalysators zijn voor het componeren van muziek die bestemd is voor de eeuwigheid. Net als hernieuwde eenzaamheid trouwens, zoals Young ondervond. Ook daar schreef hij een liedje over: Bad Fog of Loneliness.
Frank Black was al vroeg gefascineerd door de bijna tastbare zwartgalligheid van Neil Young. Zoals hij met zijn Pixies van grote invloed is geweest op de latere grunge (met name Nirvana), is Black naar eigen zeggen schatplichtig aan de profeet uit Canada. Dit brengt de vreemde gedachtegang met zich mee dat wanneer je het bovenstaande op een tijdsbalk zou tekenen, dat je dan de naam van Neil Young aan het begin van het balkje ziet staan, halverwege kom je de Pixies tegen en als ‘eindbestemming’ zie je grunge. Dat klopt natuurlijk niet, want muziek verloopt niet lineair. In de wereld van Dune zou er werkelijk geen Gilde-navigator te vinden zijn die op deze wijze van planeet Young naar planeet Cobain zou reizen.
Bovendien zijn de Pixies niet alleen van invloed geweest op de grunge, maar dat is een ander blogje waard. Een overeenkomst met Dune en de Pixies is overigens dat ze een Frank als schrijver hebben. Eerstgenoemde Frank heeft zelf ooit laten weten dat hij graag de schrijver was geweest van Hey Hey My My, wat stomtoevallig als subtitel Into the Black heeft. Tevens was dit het nummer dat Neil Young – nu komt het – de bijnaam Godfather of Grunge opleverde.
Nu zijn artiesten er niet vies van om elkaars werk te spelen onder het kopje ‘tribute’. Frank Black is hier geen uitzondering op. Zo verscheen er van de Pixies een album vol met B-kantjes waarop twee covers van Neil Young staan: I’ve Been Waiting For You en Winterlong. Twee nummers waarin Neil Young op een vrouw wacht, want dat hoort zo. Van deze twee is Winterlong mijn favoriet, en dan met name de versie waarop het engelachtige geluid van Kim Deal is te horen. De stemmen van Deal en Black zijn op dit nummer zowaar in fase en geven er een extra dimensie aan. Het zou blasfemisch zijn om te zeggen dat deze versie het origineel overtreft, doch het schuurt er wel tegenaan. De Pixies vinden het blijkbaar een heerlijk nummer om te spelen, want bij een concert komt het nummer regelmatig langs. Om precies te zijn: tot nu toe 391 keer (tegenover Neil zelf, die ‘m 97 keer speelde). De laatste keer voor ondergetekende was in 2022, toen het één van de drie covers was die in de Melkweg ten gehore werd gebracht.