Hoe andere bloggers er in staan weet ik uiteraard niet, maar voor mij geldt dat ik wel een lijstje heb van liedjes waar ik ooit nog een keer over wil bloggen en waar ik op de één of andere manier niet aan toe was gekomen. Als er een keer een aanleiding is, als een battle de ruimte biedt, dat ik dan dit of dat liedje erbij pak. En dat die tracks dan al een tijdje in mijn achterhoofd zeuren: wanneer kom ik er nou aan toe om daarover te schrijven?
Soms moet je de gelegenheid maar gewoon nemen. Possum Dixon. Hun titelloze album uit 1993 was in mijn studententijd niet uit mijn CD-speler te branden. Vooral opener Nerves intrigeerde, met dat herhaaldelijk terugkerende geluid als een stellingkast met glaswerk die om lazert. Het was het soort alternatieve novelty-hit dat er bij mij heel goed in ging.
De band had zich vernoemd naar een voortvluchtige moordenaar waar in het programma America’s Most Wanted aandacht aan was besteed. Possum Dixon heeft bestaan tussen 1988 en 1999 maar de échte doorbraak in Europa heeft altijd op zich laten wachten. Heel veel meer dacht ik niet te kunnen zeggen over Nerves van Possum Dixon, behoudens dat ik zanger Rob Zabrecky in videoclips best een engerd vond. Met die ogen in standje hyper. En dat ook In Buildings en Watch the Girl Destroy Me van deze titelloze plaat buitengewoon fijne liedjes zijn.
Toch even google-en wat er met dit bandje is gebeurd. Zabrecky blijkt in de Verenigde Staten nog een soort van bekende persoonlijkheid te zijn geworden. Naast zanger was hij auteur en acteur maar ook goochelaar. Magician. En dan zijn die enge priemende ogen opeens niet meer zo verwonderlijk. Als goochelaars het doen op zijn Hans Kazan (argeloos: “Ik heb hier een pak speelkaarten, kies er één uit.”) dan kan ik dat verdragen. Veel goochelaar / illusionisten zijn echter eng. Tommy Cooper niet, die was van een andere orde. Maar Victor Mids vind ik eng, bijvoorbeeld. Echt eng. Niet om wat hij kan maar hoe hij er bij kijkt en doet, echt de bibbers krijg ik van hem. David Copperfield, van hetzelfde laken een pak. Magic Unlimited, die zonen van Hans Kazan. Engerds. Dat geldt voor Zabrecky ook, daarvoor had hij in zijn videoclips voor Possum Dixon al goed geoefend.
Zie bijvoorbeeld deze preview van The Zabrecky Hour, waarin hij ook nog eens met creepy ooglap rondloopt. En een pianootje dat zo in Nerves of een ander Possum Dixon liedje had gekund. Brrrrr. Of dit filmpje, waarin drie mensen onder begeleiding van Zabrecky ‘a haunted house’ in moeten. Ik zou nog liever ruim na zonsondergang door een donker steegje in Spangen lopen, dan achter Zabrecky aan een spookhuis in.
Hartstikke fijn natuurlijk voor hem, dat hij nog een carrière heeft kunnen opbouwen na zijn muzikale avontuur bij Possum Dixon. Ik kies er toch maar voor om de CD (en niet de videoclip!) nog eens op te zetten en heel erg hard “Landlord! Church! Car Crash! Work!” mee te zingen.