Maf hoor. Op deze ondergewaardeerde site is nooit specifiek aandacht besteed aan The Monkees. Ze zijn alleen zijdelings genoemd, maar een blog ter ere van één van hun nummers, nee. Het zal te maken hebben met de wankele status van de band, een bij elkaar geraapt groepje van vier mannen die waren gecast voor een televisieserie over een popband. Dat de liedjes uit die serie die een hit werden ook nog eens door anderen waren geschreven, doet de ware snob niet warm lopen. Gek, want met die liedjes op zich is helemaal niets mis.
Beginnen als fictieve band is misschien ook wel een ongelukkige start. Het Amerikaanse NBC (National Broadcasting Company) wilde een sitcom maken over een popgroep en plaatste een advertentie. De vier uitverkorenen waren uiteindelijk twee muzikanten (Peter Tork en Michael Nesmith) en twee acteurs (Mickey Dolenz en Davy Jones). Anderen (o.a. ene Neil Diamond) schreven de liedjes die de acterende Monkees mochten inzingen. Studiomuzikanten deden de rest.
Overigens bestaan er meer fictieve bands. Wereldberoemd is bijvoorbeeld Spinal Tap, de Britse metalband die we in een rockumentary langzaam ten onder zien gaan. De originele muziek was van de daarin spelende acteurs. Verder natuurlijk de veel te zoete Partridge Family en meer recent Lady Parts, een punkrockformatie die bestaat uit vier feministische moslima’s. De serie van Channel Four pakte het anders aan: hier gebruikten ze bestaande liedjes in een Lady Partsjasje, zoals Creep van Radiohead, 9 Till 5 van Dolly Parton en All The Small Things van Blink-182.
Vergeet ook niet Daisy Jones & The Six. Schrijfster Taylor Jenkins Reid liet zich voor haar roman inspireren door de relatieproblemen binnen Fleetwood Mac. Toen ik het boek las, raakte ik als vanzelf benieuwd naar de imaginaire langspelers en verdomd, in 2023 kwam het album Aurora uit nadat het boek was verseried door Prime Video. De muziek is van Blake Mills met bijdragen van o.a. Phoebe Bridgers en Marcus Mumford. Toch niet de minsten. Het wachten is nu op een serie over Utopia Avenue, de fictieve Britse sixties band uit David Mitchells geweldige gelijknamige roman. In het verhaal ontmoeten de gefingeerde muzikanten in hun korte succesperiode vele bekenden. Ik noem er een paar: Rick Wakeman, Brian Jones, David Bowie, Janis Joplin en Joni Mitchell.
Terug naar The Monkees. Vaag kan ik me beelden van de serie herinneren, maar geen idee hoe de liedjes erin waren verweven. Alleen de begintune was duidelijk. Meer bijgebleven is hun auto, de Monkeemobile (mijn broer had ‘m in het klein, van Corgi Toys). En natuurlijk hun hits die, zoals ik al zei, niets mankeerden. Bijvoorbeeld Last Train to Clarksville. Ja, het is meer dan duidelijk dat de componisten Tommy Boyce en Bobby Hart hun oor te luister hadden gelegd bij The Beatles, maar het blijft gewoon een vlot doorwrocht meezingbaar popliedje.
Favoriet is het garage-achtige (I’m Not Your) Stepping Stone, ooit geschreven voor de Liverpool Five. Het kwam niet tot een release, wel de versie van Paul Revere & The Raiders, als track op hun vijfde album Midnight Ride. The Monkees hadden er in hetzelfde jaar (’66) een flinke hit mee, ook al was het eigenlijk het B-kantje van I’m a Believer. Doen we er verder niet flauw over dat van The Monkees zelf alleen Mickey Dolenz als leadzanger is te horen die blijft herhalen dat ie niet een Stepping Stone is. En dat terwijl de serie uiteindelijk voor veel mensen juist een mooie springplank was.