Presidentskandidaat. Soort van. Vader van North. North West dus. Ex van Kim Kardashian. Zijn huidige meissie in een naakte jurk. Of inmiddels niet meer zijn huidige meissie, wie zal het zeggen. Antisemiet. Hele nachten op X uitkramen dat Hitler best wel goede dingen heeft gedaan. Om daar dan weer afstand van te nemen. Kanye West heeft de schandalen aan zijn kont hangen. Of doet in ieder geval zijn best mensen de wenkbrauwen te laten fronsen. Genoeg redenen om hem te cancelen.
Met al dat gedrag, van idioterie tot simpelweg verwerpelijk, zou je haast vergeten wat Ye vooral is. Een magistrale producer. Zijn raps zijn niet zo scherp als menig vakbroeder maar zijn productieskills zijn ongeëvenaard. Of het nou het verdrietige 808’s & Heartbreaks is, het weelderige My Beautiful Dark Twisted Fantasy of het uitgebeende Yeezus uit 2013. Zijn gebruik van samples, de klank van zijn tracks, het is echt next level.
Het is de eeuwige discussie: staan kunst en de maker los van elkaar? Kun je zonder probleem naar een Polanski kijken? Naar de films geproduceerd door Harvey Weinstein? Wat moeten we vinden van Marilyn Manson die door twaalf of meer vrouwen is beticht van (seksuele) manipulatie, onderdrukking? Ga je nog naar een concert van die man? Dat gezegd hebbende, waar trek je een grens?
Over Kanye West gaat nog het volgende verhaal. In het jaar dat Nick Cave zijn veelgeprezen plaat Push The Sky Away uitbracht, had Kanye Yeezus uitgebracht. Nick Cave voelde zich verwant met Kanye en dan met name met I Am A God. Cave heeft van dit nummer zelfs gezegd dat het op zijn uitvaart gedraaid zou moeten worden. Met de val van West de afgelopen ongeveer tien jaar, is aan Cave gevraagd of hij daarop terug kwam. Niet dus: Cave maakt een strikte scheiding tussen kunst en de maker.
Voor mij geldt nog dat ik mijn juridische achtergrond altijd meezeul. Strafbare feiten leiden tot straf, als het delict de dader kan worden toegerekend. Iedereen die iets heeft gezien van de Netflix-docu Jeen-yuhs: A Kanye Trilogy weet, die jongen heeft hulp nodig. Gebroken gezin, bipolair, autisme? Wat het ook is, ze zijn geen rechtvaardiging voor antisemitisme. Maar het is de vraag of alle idioterie van die man volledig zijn toe te rekenen. Misschien is hij wel gewoon gigantisch beschadigd, het lijkt er wel op.
En als ik hem op het podium bij Jools Holland zijn wanhoop, zijn verdriet, hoor uitschreeuwen, op de klanken van de Nina Simone-versie van Strange Fruit, over het onrecht dat een groot deel van de Amerikaanse bevolking nog treft, dan geloof ik hem. Ik voel het echt. De pijn, over zijn jeugd, zijn afkomst, het zit echt diep. Ik probeer dan ook met enig erbarmen naar hem te kijken.
Help die man.