Wanneer een artiest of band op het lumineuze idee komt een dubbelalbum uit te brengen, gaan er direct alarmbellen af bij de platenmaatschappij. Begrijpelijk, want lang niet iedereen heeft een Songs In The Key Of Life of een London Calling in zich. In de jaren ‘70 van de vorige eeuw kwam het geregeld voor dat artiesten die met hun voorlaatste album een klapper maakten, bij de opvolger carte blanche eisten van grote jongens als Warner Brothers of Atlantic. En kregen, met alle gevolgen van dien. Dat leverde hoogst intrigerende werkjes op als Tusk en Physical Graffiti: briljant, maar tegelijkertijd gemankeerd. Er is een school, die beweert dat je zulke albums eigenlijk zou moeten indikken tot hun essentie. Alleen bewaar ik de deconstructie van de White Album of Sign Of The Times nog even voor een ander blog.
Hoe zullen bij de minder kapitaalkrachtige indie Merge Records hebben opgekeken toen Stephen Merritt in de bestuurskamer zijn plan ontvouwde voor de driedubbelaar 69 Love Songs (1999)? Nog een meevaller dat de frontman van The Magnetic Fields met dit voorstel kwam in het cd-tijdperk. Negen jaar tevoren had de New Yorkse songschrijver, producer en multi-instrumentalist Merritt zijn collectief het licht doen zien. De twee platen die ze tot dan toe hadden uitgebracht op Merge, waren qua verkoopcijfers niet van het kaliber Rumours. Punt van aandacht voor de marketing-afdeling: een album, dat bij Merritt’s vorige broodheer op de plank was blijven liggen, werd doodleuk tussen de twee Merge-albums door uitgebracht. Met als visitekaartje de onderkoelde synthpop van de afsluiter:
Vier jaar later zag het magnum opus 69 Love Songs het licht, waarmee The Magnetic Fields zich definitief in de kijker speelde van menig gebroken hart. Een collegablogger schreef vorig jaar op Valentijnsdag een bijdrage over het geniale The Book Of Love, een van de talloze nummers in een veelvoud aan muzikale stijlen waarin Merritt de liefde op bitterzoete wijze analyseert. Vorig jaar kwam hij met zijn gevolg naar Tivoli om integraal en uitgesmeerd over twee avonden zijn liefdesspel in 69 bedrijven op te voeren. Een aardige zit, maar met Papa Was A Rodeo, Underwear en Yeah! Oh, Yeah! viel er ook geregeld wat te lachen. The Sun Goes Down And The World Goes Dancing: de electropop van Long Forgotten Fairytale ten spijt kwam er van dansen bar weinig terecht in de Hertz.
Dat is ook meer iets voor collega-New Yorkers !!! (spreek uit: iedere willekeurige éénlettergrepig ritmische equivalent van chk chk chk ). Ten tijde van de postpunkwedergeboorte begin deze eeuw kwam dit achtkoppige gezelschap op in het kielzog van zielsverwant en stadsgenoot James Murphy en diens LCD Soundsystem. !!!’s uiterst dansbare visitekaartje – de politiek geladen punkfunk Me and Giuliani Down by the School Yard (A True Story) van het moederalbum Louden Up Now – had geen boodschap aan de liefde. Des te meer aan de autoritaire wijze waarop de toenmalige burgervader de scepter zwaaide over het uitgaansleven van de stad. De maxisingle waarmee de band zijn debuut opvolgde, bleek een niet geheel uit de lucht gegrepen afslag richting rave en Madchester.
De cover van de Magnetic Fields’ Take Ecstasy With Me waarmee !!! in de zomer van 2005 hun set in de Melkweg opende, klonk als een retestrakke ode aan de tijd van illegale feesten in de open lucht. Ik kreeg er Pinkpop ’91-vibes bij en dreef af naar de bizarre afsluiter van de Happy Mondays, waar ik eerder over schreef voor de festivalbattle. Met een glansrol voor maniakale sidekick Bez, die stijf leek te staan van de pillen. In handen van !!! werd Merritt’s weemoedig gebrachte origineel ter plekke getransformeerd in een ritmische seance waar geen einde aan leek te komen. Een cover die een volstrekt ander gevoel oproept dan het origineel, dat qua tekst bepaald geen feestnummer was. Volgens sommige exegeten hangt er zelfs een zweem van geweld tegen homo’s rond: luister en oordeel zelf.