Als muziekliefhebbers willen we graag het verhaal achter een nummer kennen. Wat was de inspiratie om het nummer te schrijven, hoe vertaald zich dat in de tekst en wat is de relatie met de titel? Interessante vragen die een nummer verdieping en glans geven. Maar wat is het verhaal achter een bandnaam. Kunnen daarover dezelfde vragen worden gesteld? In deze blog probeer ik dat te ontrafelen en te koppelen aan een ondergewaardeerd liedje. Mijn naam is David Klein en ik ga op zoek naar het verhaal achter briljante bandnamen. Met deze keer: Strand of Oaks.
Deze band, opgericht in 2003 door Timothy Showalter, is bij het grote publiek misschien niet heel bekend. Liefhebbers van indie- of folkrock kunnen de inmiddels acht uitgebrachte studio-albums echter wel waarderen. Het eerste album ‘Leave Ruin’ uit 2009 was mijn eerste kennismaking met deze niet “twaalf in een dozijn” band. De inspiratie voor het debuut bleek niet heel moeilijk: het huis van Showalter was afgebrand, zijn verloofde had een affaire en hij zwierf dagenlang dakloos door de straten van Philadelphia. De jaren erna bleef het ongeluk hem achtervolgen. Zo crashte hij tijdens de kerst van 2013 met zijn auto. Naast heel wat gebroken ribben, leverde het hem ook een bijna-doodervaring op. Daar bleef het niet bij: een depressie en veel twijfels zorgden voor een niet zo vlekkeloos bestaan. Het bleek echter wel de brandstof voor goede muziek met een rauw randje en donkere omlijsting.
Dan de bandnaam. In een interview uit 2019 wordt het duidelijk hoe Showalter hier op kwam: “de naam Strand Of Oaks ontstond op een feestje in 2003 toen er een wetenschappelijk woordenboek tevoorschijn werd gehaald. We keken naar namen van verschillende groepen en een Strand of Oaks is de wetenschappelijke term voor een rij eikenbomen. Ik vond het leuk, want ik heb een band, maar ik ben het ook zelf. Ik heb de boot gebouwd en ik ben de kapitein van de boot, maar er passen veel mensen op als dat nodig is. Het is geen soloproject, het is geen band; het leeft als het ware in een prachtige amorfe zone.” Geen hogere wiskunde dus, al blijkt de bandnaam wel een wetenschappelijke basis te hebben.
In de Snob 2000 van 2024 heeft geen nummer van Strand of Oaks de eindlijst gehaald. In de keuzelijst waren met ‘JM’ uit 2014 en ‘Weird Ways’ uit 2019 nog wel twee nummers te vinden. Blijkbaar waren ze echter te ondergewaardeerd om de eindlijst te halen. Dat geldt wat mij betreft helemaal voor het nummer ‘End in Flames’ uit 2009. Het vertelt in drie coupletten de misère waar Showalter toentertijd mee te maken had. In ruim vier minuten wordt je langzaam meegezogen in de catastrofe van het afgebrande huis, de verloren liefde en het dakloos bestaan.
This is what it feels like
This is what it feels like
To see the world end in flames
To see the world end in flames
Overigens blijft Showalter er zelf luchtig onder en relativeert hij de gebeurtenissen. Voor hem werd de onschuld van een kind, hij was toen 18 jaar, op een goede manier van hem afgenomen. Hij trekt het zelfs nog breder door te zeggen dat veel van zijn liedjes gaan over het feit dat de tijd voorbij gaat. Daarmee waardeert hij het leven misschien wat onder, maar maakt het zijn muziek niet minder briljant. Net als zijn bandnaam.