Vanavond, 11 maart 2025, speelt Tindersticks een liveshow in Koninklijk Theater Carré in Amsterdam. Het optreden is al enige tijd uitverkocht en als we de band zelf moeten geloven is het naast de Royal Albert Hall in London de meest favoriete plek om te spelen. Ondanks de uitverkochte zaal lijkt deze band in Nederland vrij onbekend. De bloggers van Ondergewaarde Liedjes hebben er zelfs nog nooit een stukkie over geschreven. Wat maakt dan dat ze toch Carré helemaal vol krijgen en waar komt mijn eigen fascinatie met deze bijzondere artiesten vandaan?
Om met de laatste vraag te beginnen, de band komt uit Nottingham, Engeland. Eind jaren ’90 moest ik voor mijn eerste baan vaak naar die stad reizen. Ik snuffelde er regelmatig door de bakken van de platenzaken op zoek naar wist ik veel. Ik stuitte op de verzamelreeks “The best album in the world … ever”. Het bevatte allerlei Britpophits die mij de liefde voor dat genre verder deden aanwakkeren. Vol trots liet ik dat aan mijn Engelse collega’s zien. Collega John – zelf gitarist in een band– wees mij op de lokale favoriet Tindersticks en op zijn advies kocht ik meteen hun meest recente album Curtains. Al bij het eerste lied – Another Night In – werd ik enorm gegrepen. Wat een prachtige melodieën en deinende donkere klanken. En die stem van Stuart Staples, zo diep en bijzonder! Sindsdien ben ik ze niet meer uit het oog verloren. Een aantal keren zag ik ze live, wat diepe indruk maakte. Hun eerdere optreden in Carre in 2016 miste ik helaas, nu dus in de herkansing.
En dan de vraag waarom deze band zo onbekend is in Nederland. Echte hits heeft de band niet, zelfs niet in Indie land. Waar de meeste alternatieve (UK) acts kunnen teren op 1 of meerdere hits, klassiekers of meezingers – vaak ook in het collectief geheugen – is dat bij Tindersticks geenszins het geval. Wellicht dat melancholiek ook minder verkoopt? Of alleen bestemd is voor een kleine niche? Toch, van hun laatste album Soft Tissue (2024) werd het nummer Always a Stranger zowaar een -1 notering in de Graadmeter op Pinguïn Radio. Echter, in de eindejaarslijst (niet heel veel later) ontbrak deze bij de 75 beste platen. Typerend dus wel voor deze band wat mij betreft. Intieme, indringende Indie die intrigeert maar niet persé imponeert om populair te worden gevonden. Inmiddels staat de teller op 14 albums, en dat in 30 jaar. Er zijn weinig bands die ze dat na doen en een continu hoog niveau halen.
Luister voor het eerst naar een nummer van deze band en grote kans dat je binnen 30 seconden afhaakt. Het verklaart misschien het relatief lage aantal streams op Spotify.. Geen ronkende gitaren of catchy hooks en refreintjes. De stem van Stuart Staples in combinatie met de diepe donkere tonen zal niet snel viral gaan op TikTok. Pas na een aantal beurten zijn de patronen in hun liedjes goed te ontdekken en kan je als luisteraar de muziek beter waarderen. Toch is het ook een sound die slechts twee smaken kent: you love it or you hate it.
Het is lastig kiezen tussen zoveel moois. My Oblivion is een nummer dat komt uit 2003 van het album Waiting For The Moon. In een interview in 2016 liet toetsenist en vast bandlid David Boulter zich ontvallen dat dit album wat hem betreft het minste was van al hun producties. Echter, My Oblivion staat hoog genoteerd als één van zijn meest favoriete songs. Het nummer gaat als een soort FC Volendam heen en weer in de Snob 2000, erin en er weer uit. In de editie van 2024 bereikte het de voorlopig hoogste notering op nummer 916. Toch is dit veel te laag voor zo’n prachtig, verstild nummer. Het heeft alles wat een Tindersticks lied kenmerkt. De droevige, donkere stem van Stuart Staples, de aanzwellende strijkers, de dramatiek, de melancholiek en klassieke sound als ware het een opera die live vaak wordt versterkt door een strijkers ensemble. I love it!
Deze live opname uit 2022 brengt dat goed over, hoewel het geluid wellicht net kan. Luister vooral ook het origineel op de streamingdiensten.