Midlake – Roscoe

Het zijn die vijf regels.

Whenever I was a child
I wonder what if my name had changed
Into something more productive
Like Roscoe been born in 1891
Waiting with my Aunt Roslein

Ik voel niet gauw een connectie met andere mensen, laat staan over enkele tekstregels van een song, maar toen een collega, met wie ik het Twitter-account van een overheidsinstantie bijhield, me vertelde wat hij nou zo mooi vond aan Roscoe van Midlake kreeg ik een brede lach op m’n gezicht. Ik begreep ‘m helemaal.

Roscoe is een klein meesterwerkje, de openingstrack van Midlake’s album The Trials Of Van Occupanther. Vanaf de eerste regel ‘Stone-cutters made them from stones’ word je als luisteraar naar een ander tijdperk gesleept. Een tijd van bittere armoede, hoge kindersterfte en een lage levensverwachting, waarvan ik niet weet of ik er wil zijn. Tim Smith, de zanger van Midlake, ziet dat anders. Hij wil niets liever dan terug naar een eenvoudig bestaan in de Appalachen of de Rocky Mountains van eind negentiende eeuw.

Smith mijmert in Roscoe enkele coupletten lang over dat leven: je bouwde je huis zelf, de wereld was niet groter dan het eigen dorp, iedereen had een moestuin. Nostalgie is een vals verlangen.

En dan zijn er die regels.

Ik weet niet waarom ik ze zo mooi vind. Misschien is het het moment in Roscoe, omdat het de climax van de song lijkt te vormen. Of is het omdat het zo specifiek is? Waarom Roscoe? Wat is er zo bijzonder aan het jaar 1891? En waarom is Roscoe als naam veelzeggender dan George, Paul of John?

Nee, het is de combinatie van dat alles. Misschien vond Smith Roscoe mooi klinken. Of paste 1891 goed in het metrum. Ik wil het antwoord niet weten; het is juist het mysterie dat maakt dat ik naar Roscoe kan blijven luisteren.

Het was rond 2010 dat ik met m’n collega de webcare bij de overheid verzorgde. Ik denk nog wel eens aan dat ene moment, dat we bonden over een songtekst. Ironisch dat het uitgerekend met Roscoe gebeurde, een song over het verlangen naar een eenvoudiger bestaan zonder technologie, terwijl we werkten met een medium dat anno 2024 is uitgegroeid tot de grootste bron van desinformatie.

Misschien had Smith toch een beetje gelijk.