Het voelt als een bekentenis.
Fontaines D.C. is zo’n beetje de hedendaagse vlaggendrager van de alternatieve muziek. Sinds Dogrel uit 2019 vrijwel ieder jaar een nieuwe plaat, steeds een net andere muzikale kleur, zichzelf uitdragend. Ook dit jaar weer: de Fontaines-plaat van 2024 Romance lag bij iedere snob op de lippen.
Ik kan er alleen niet zo heel veel mee. Ik heb het echt geprobeerd. Dogrel meermaals opgezet. Skinty-Fia. Romance. Het is niet vervelend om te beluisteren, maar na iedere plaat realiseerde ik me dat geen enkele melodielijn echt was blijven hangen. Dat ik de Fontaines platen wel opzette maar vooral omdat ik het graag leuk wilde vinden, maar niet omdat ik er echt enthousiast over ben. Ik zei al, het voelt als een bekentenis. Een uitnodiging voor “Als jij niet houdt van Fontaines D.C., dan houd je niet van muziek!” Dat is dan niet anders, ik heb daar vaker last van.
Thuis ben ik van de was. Iedere zondag sta ik zo’n anderhalf uur naast de strijkplank. Strijken, het is toch echt mannenwerk vind ik. De SONOS en Spotify binnen handbereik. Op een onbewaakt moment heb ik Chaos For The Fly aangezet, de soloplaat van Grian Chatten, zanger van Fontaines D.C. De plaat was mij in 2023 ontgaan, ik had de recensies wel gezien maar was er gewoon nog niet aan toegekomen.
Sindsdien ben ik hooked. Voor deze prachtplaat hoef ik geen moeite te doen. Wat een muzikale rijkdom, prachtige melodieën, de arrangementen met strijkers en handklap op de koop toe. Opener The Score, Last Time Everytime Forever, Fairlies, het is een briljante start van deze plaat. Een plaat die ik keer op keer opzet, zonder daar enige moeite voor te doen. Chatten zingt warmbloedig, raakt mij daarmee kneiterhard, wat hij aanzienlijk minder doet bij Fontaines D.C. De afgelopen twee maanden staat Chaos For The Fly keer op keer op keer aan.
Chatten past hiermee voor mij persoonlijk overigens in een traditie. Kaisers Orchestra vond ik live leuk maar op plaat was het mij veel te druk. Soloplaat Francis’ Lonely Nights van zanger Janove Otteson draaide ik een jaar of 20 geleden wel keer op keer. De hype rond Arctic Monkeys snapte ik maar de hele eersteling Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not kon ik niet in zijn geheel luisteren. The Last Shadow Puppets, het project van Alex Turner en Miles Kane, heb ik volledig grijs gedraaid. Zelfde zangers, zelfde muzikanten, en toch een andere beleving.
Mijn liefde voor Chaos for the Fly heeft mij laatst wel weer Romance van Fontaines D.C. op laten zetten. Het is net of de afslag naar het solowerk van Chatten wel de luiken naar waardering voor deze plaat ietsje hebben open gezet. Met een omweg langs de zanger toch nog iets van waardering voor het bandje, zo zie je maar.
Fairlies van Grian Chatten stond in 2023 op 740, met mijn stem erbij dit jaar wordt dat in de Snob 2000 van 2024 vast hoger.
