Diversiteit. We hebben het er vaak over bij de bloggers van Ondergewaardeerde Liedjes. Daarbij steken we niet zelden de draak met onszelf: dat de Snob 2000 wordt gedomineerd door liedjes van ‘witte depressieve mannen met gitaren’, is inmiddels uitgegroeid tot een running gag.
Toegegeven, als je naar het demografische profiel kijkt van de doorsnee blogger, dan kom je uit bij een man van in de veertig die in de jaren negentig ‘alternatief’ was, dus Rock-liefhebber, en daarna een bredere muzieksmaak is gaan ontwikkelen.
(Damn, dit ben ik zelf gewoon.)
We hebben ook een gemeenschappelijke houding ten opzichte van muziek: altijd tegen de mainstream in zwemmen. Niet omdat we tégen die muziek zijn, maar we staan wel enigszins sceptisch in de wedstrijd. Dat iets populair is, wil niet zeggen dat het goed is.
Voilà, het hart en de ziel van Ondergewaardeerde Liedjes.
Bij die houding past een volledig open blik naar alle vormen en soorten muziek. Ook dat kenmerkt de doorsnee blogger: de één neigt meer naar Dance, de ander naar Soul, veel mensen (toch nog altijd) naar Rock, maar we geven alles een kans. We willen nieuwe muziek leren kennen, pareltjes ontdekken.
Maar dan komt er een probleempje om de hoek kijken: hoe open je ook staat, het is onvermijdelijk dat je in een muziekbubbeltje terecht komt. Spotify schotelt je muziek voor die lijkt op waar je al naar luistert. Je favoriete radiostation serveert je meer van hetzelfde. Ook (muziek)vrienden kennen je smaak en zullen alleen aanbevelingen doen die aansluiten bij je huidige platenkast.
Ik hoor je nu denken: ‘Waar gaat dit betoog eigenlijk heen, Freek?’
Komt ‘ie: ik heb ongelofelijke last van muziek-FOMO (Fear Of Missing Out). Er wordt onvoorstelbaar veel nieuwe muziek uitgebracht. Ik hoor slechts een hele kleine fractie daarvan. De kans bestaat dat mijn favoriete liedje ooit, de melodie die ik het aller mooist vind, nog nooit heb gehoord. Dat komt doordat ik, onbedoeld, in een bubbel zit.
Sinds ik kinderen heb in de tienerleeftijd ben ik pas gaan beseffen hoe heftig dat is. Ik heb op deze plek al vaker geschreven over liedjes die ik ken via mijn zoon of dochter. En hoewel ze allebei zo hun eigen genres hebben, komen ze regelmatig met een aanbeveling die me van mijn sokken blaast.
Zoals deze: Dino Killer van Virtual Riot, een Duitse EDM-kunstenaar uit de stal van Skrillex. En dat hoor je. Dit is onvervalste Dubstep, maar dan wel van het soort waarbij je je vingers aflikt.
Ik, als jaren-negentig-Rockliefhebber, hoor er sporen van Prodigy in. En dat is niet onterecht: het album van Virtual Riot (dat heel onlangs uitkwam, in oktober van dit jaar) heet Stealing Fire, volgens fans een ode aan het idee ‘beter goed gejat dan slecht verzonnen’. EDM hangt aan elkaar van de samples en als je de kunst van het samplen goed verstaat, dan krijg je zoiets als Dino Killer.
Luister dit, met een koptelefoon op, heel hard. Het begin doet je misschien denken aan de vertelstem van Eve Of The War van Jeff Wayne (‘No one would have believed…’). De rest van het liedje sluit cinematografisch niet zozeer aan bij War Of The Worlds, maar des te meer bij Jurassic Park of Godzilla. Hier worden dino’s keihard afgemaakt. Dubstep in optima forma, waar ik als ‘alto’ enorm blij van kan worden.
