De fles speelde een grote rol
In heel mijn droef bestaan
Omdat ik nooit geen liefde kreeg
Ben ik aan de fles gegaan
Een van de meest tragische teksten uit 65 jaar Nederlandstalige popmuziek – we kijken er na de zomermaanden nog een keer op terug – is die van De Fles. Het nummer werd al in 1930 op de plaat gezet door Enrico Paoli. Het was de artiestennaam van Henk Paauwe, die ook de tekst over de eenzame zeeman schreef.
De Fles werd vooral bekend in de uitvoering van Jan Boezeroen (wat zoveel betekent als Jan de arbeider). Hij nam het op in 1970, met arrangement en tekstbewerkingen van Jack de Nijs alias Jack Jersey. Het werd een klassieker in het – zeg maar – piratencircuit en Jan Boezeroen was jarenlang een graag geziene gast bij Chiel Montagne in Op Losse Groeven/Op Volle Toeren.
Het nummer is ontroerend mooi, maar verdiende ook een ander publiek. Dat vond ook een van de beste Nederlandstalige bands van de jaren negentig: De Raggende Manne. Ze maakten een soort klingelklangel-TomWaits-hotsenflotse schreeuwversie van De Fles. Rauw en schurend. Dat werkte als een tiet! (Alleen jammer dat zanger Bob Fosko het nodig vond om weer een tekstuele wijziging door te voeren. Het gaat nu niet meer om een grafsteen maar een urn, wat zowel qua metrum als qua romantiek net niet lekker uitkomt – maar dat terzijde.)
De meest romantische uitvoering werd niet lang daarna gemaakt door twee ‘ervaringsdeskundigen’. Voor zijn vijftigste verjaardag nam Herman Brood samen met André Hazes het oude lied nog eens op. Wat mij betreft is dit de allermooiste versie van De Fles, door de prachtige galm van Hazes senior, maar vooral ook door de zwoele (zeg maar gerust botergeile) parlandostem van Herman Brood. Deze heren bieden de ware troost bij zoveel zeemansellende. God hebbe hun zielen, maar ook die van Fosko. Boezeroen leeft nog steeds.
Mocht ik door de drank bezwijken
Mocht ik naar de donder gaan
Laat dan op m’n grafsteen blijken
Hij kon niet meer op z’n benen staan