Na de poppunk battle van gisteren wil ik nog even een lans breken voor Lagwagon en specifiek het nummer One More Song. Deze ondergewaardeerde punkrock band is ontstaan in 1990 in Californië. In het kielzog van bands als Greenday, The Offspring en wellicht in mindere mate NOFX en Rancid, werd deze band in de punkrock hoogtijdagen van de jaren 90 een grote naam in de skate scene. Na Duh en Trashed kwam in 1995 het werkelijk geweldige Hoss uit. Het album had van alles: klassieke punkrock, jazzy drums, grunge invloeden, enkele klassiekers zoals het nummer Violins en naast onderbroekenlol ook veel serieuze teksten. Dit album werd gevolgd door Double Plaidinum, iets minder maar ook goed met het geweldige en serieuze nummer Making Friends.
De band bracht daarna een aantal mindere albums uit naar mijn mening, hoewel Let’s Talk About Feelings door veel fans ook als een van hun beste album genoemd wordt. Ze gingen even uit elkaar en er volgde een albumloos tijdperk. In de tussentijd ging frontman Joey Cape, sowieso een bezig baasje met rollen in Bad Astronaut en de bekende punk-rock coverband Me First And The Gimme Gimmes, ook op de akoestische tour (letterlijk en figuurlijk) met zijn maat Tony Sly. Sly was daarnaast vooral ook zanger en gitarist bij No Use For A Name. Samen tourden ze en brachten ze twee albums uit: Acoustic uit 2004 en Acoustic Volume 2 uit juni 2012. Op beide albums waren akoestische (je verwacht het niet) versies te horen van nummers van Lagwagon en No Use For A Name. Na het uitbrengen van het tweede album overleed Sly plotseling in zijn slaap in juli 2012 op 41-jarige leeftijd.
Een mokerslag voor velen in de scene. Sly was geliefd en dat bleek ook uit een compilatiealbum met covers van nummers van No Use For A Name en nummers die ter nagedachtenis zijn geschreven. Zo ook dit nummer van Lagwagon dat op het album Hang uit 2014 staat. Een album dat niet alleen plotseling uitkwam na negen jaar, maar ook echt een sterk album is.
One More Song wordt gevormd door een mengeling van herinneringen van Joey Cape aan de optredens en momenten die had met Tony Sly vlak voor zijn einde. Het gaat over schuldgevoel en het idee of hij iets had kunnen doen om het te voorkomen. Het gaat over dat hij niet de intentie had een nummer te schrijven, maar dat dit nummer zichzelf schreef. Het gaat over laatste herinneringen aan flarden van teksten en nummers die hij hoorde van Sly. Het gaat over het laatste nummer dat ze samen speelden, toevallig een cover van NOFX (de band van hun beider platenbaas Fat Mike) en dat uiteraard gewoon online te vinden is. En zoals je kunt zien is het geen vol stadion. Het is geen keiharde rock ‘n roll, nee het zijn twee vrienden die samen spelen, lol maken en uit liefde voor de muziek er lekker tegenaan gaan. Hoe klein de venue ook is.
En in 2014, en waarschijnlijk nog steeds, verlangt Cape nog steeds naar dat moment om nog even, zoals toen, nog een keer samen een nummer te spelen. Verlies, broederliefde en punkrock zijn nimmer zo goed samengekomen als in dit nummer.
