Zo nu en dan stuit je op een onbegrijpelijke omissie in onze Snob 2000. Nou ontbreken er wel meer ondergewaardeerde klassiekers in de lijst, dikwijls ten gunste van die 25 noteringen voor Nick Cave of Radiohead. De afwezigheid van Les Rita Mitsouko in ons heilige der heilige had ik echter niet verwacht. Afkomstig uit de Parijse new wave scene, groeide het duo eind jaren 80, begin 90 uit tot een favoriet van critici binnen en buiten Frankrijk. De video’s van hun vaste clipregisseur Jean Baptiste Mondino vormden een vaste waarde in MTV’s 120 Minutes.
Catherine Ringer en Fred Chichin hebben alles in zich om breder op het netvlies van de gemiddelde muzieksnob te staan. Hun artpop is een kruisbestuiving tussen punk, jazz, electro en muziektheater. Hun eerste album werd geproduceerd door niemand minder dan Conny Plank (Kraftwerk, Neu! Ultravox, Eurythmics), voor album nummer twee tekende Tony Visconti. Op album drie werd samengewerkt met Sparks en het vierde album bevatte niet alleen een duet met Iggy Pop, de single Y’a D’ La Haine werd door de kijkers van MTV uitverkoren tot beste clip van het jaar (1994).
Midden jaren 80 bleken ze ook nog te hebben getourd met de Smiths, kortom: een cv waar je U tegen zegt. Verderop in de jaren 90 zouden er nog verschillende platen het licht zien en na het vroegtijdig overlijden van Chichin zou Ringer nog op eigen kracht verder gaan. Tot het bittere eind zou je kunnen zeggen; in ’21 zakte ze tijdens een optreden in elkaar op het podium, waarna niets meer van haar werd vernomen. Maar laten we even terug gaan naar het begin: vanaf het moment dat ze elkaar eind jaren 70 troffen op de set van een theaterproductie waren ze onafscheidelijk.
Eerst als Les Sprats, korte tijd later omgedoopt tot (Les) Rita Mitsouko. De reden van de toevoeging ‘Les’: Iedereen dacht dat de zangeres en blikvanger Rita heette, terwijl de bandnaam verwees naar de combinatie van een stripper en een parfum. Of naar het Japanse woord voor mysterie, daarover verschillen All Music Guide en Wikipedia van mening. Tussen 1976 en ’82 speelde Ringer uit nieuwsgierigheid in een aantal pornofilms. Een televisie-interview waarin ’s lands geliefdste viespeuk Serge Gainsbourg haar de maat nam over die erotische avonturen, leverde landelijke bekendheid op.
Op de eerste van twee door Visconti geproduceerde albums stond hun grootste Franse hit: C’est Comme Ça. Bij ons een alternatieve vloervuller, al trof ik het nummer vreemd genoeg niet in VPRO’s Song van het Jaar. De tekst gaat van lala lala, terwijl we in de clip een aap koortsachtig zien zappen. Bij welk kanaal hij ook aanbelandt, aan Les Rita Mitsouko valt niet te ontkomen. Dat zou later dit jaar ook zo moeten uitpakken in onze Snob 2000: wie rond de Kerst de internetzender Pinguin Radio inschakelt, tuimelt nietsvermoedend in het opzwepende C’Est Comme Ça. Zo is het maar net!
