10cc – The Worst Band In The World

Nachtmerries had ik ervan, die video bij Dreadlock Holiday. Die portsierlijke paraderende sul, die op het strand van Jamaica wordt belaagd door boze eilandbewoners. Om een couplet verder onbedoeld het zwembad in te worden getrokken door een plaatselijke schone; ik was als de dood voor water. Het moet een van de eerste clips zijn geweest die ik in mijn jonge jaren (on)bewust voorbij zag komen op Top Pop. Samen met Bohemian Rhapsody en Another Brick In The Wall (Part 2). We schrijven najaar 1978, ik was amper uit de luiers. Als baby zetten mijn ouders mij op het potje voor de televisie. Terwijl zij rustig konden eten, deed ik afgezien van mijn behoefte ook mijn eerste beeldbuiservaring op. Top Pop was in de vooravond, ik moet aardig wat afleveringen voorbij hebben zien komen.

De zwanenzang Feel The Love van 10CC staat me ook nog heel helder voor de geest, met de opvallende video van Godley & Creme. Tot 1976 hadden beide heren tot de gelederen van de band behoord. Na de one-two punch van The Original Soundtrack en How Dare You! waren ze tot de conclusie gekomen dat ze niet langer hun creatieve ei kwijt konden. Samen met Graham Gouldman en Eric Stewart – die laatste is op zijn smachtende best in de schuifelklassieker I’m Not In Love – vormden ze een eclectisch en extreem getalenteerd gezelschap. De nieuwe Beatles, werden ze in Engeland ook wel genoemd. Van meet af aan stonden ze hoog in de hitlijsten genoteerd, maar de meeste critici zijn ze allang weer vergeten. Ook hier besteden we voor de eerste keer aandacht aan ze.

Vijftig jaar geleden verscheen het tweede album Sheet Music. Opvolger van het titelloze debuut, waarop het viermanschap had laten horen ontzettend goed te zijn in niet van echt te onderscheiden pastiches van allerlei genres uit de beginjaren van de popmuziek: doowop (Donna), death discs (Johnny Don’t Do It) en rock & roll à la Leiber & Stoller (Rubber Bullits). Op Sheet Music kwamen ze echter pas goed in hun creatieve element. Met als een van de uitschieters het gekscherende The Worst Band In The World, waarin ze lieten doorschemeren zichzelf niet al te serieus te nemen:

Well we’ve never done a days work in our life
And our records sell in zillions
It irrigates my heart with greed
To know that you adore me
Up yours, up mine
But up everybody’s that takes time
But we’re working on it
Working on it (Ooh)

Hilarisch en postmodernisme ten voeten uit: zingen over je eigen legacy, terwijl je amper bent begonnen. Dat bijdehandte gedrag werkt vandaag de dag niet in hun voordeel; ondanks hun fenomenale commerciële en artistieke successen staan ze bij lange niet op dezelfde hoogte als tijdgenoten Queen. Twee schamele noteringen ergens tussen 600 en 700 is wat er nog van hen rest in de Top 2000. Critici verweten 10CC dat ze te veel een studioband zouden zijn en dat hun net iets te bedachte composities op een podium niet organisch genoeg voelden en nogal klinisch overkwamen.

We never seen the van – leave it to the roadies
Never met the roadies – leave them in the van
All because of circumstances way beyond control
We became the darlings of this thing called rock and roll, ooh

Of je daarmee gelijk de slechtste band ter wereld bent, valt te betwisten. Bij Ondergewaardeerde liedjes weten wij gelukkig wel beter; minder bekende singles (I’m Mandy Fly Me) en deep cuts als hun magistrale suite Feel The Benefit (Parts 1, 2 & 3) zijn gelukkig sinds jaar en dag te vinden in onze eigen Snob 2000. Bij dit illustere gezelschap mag deze parel zich later dit jaar ook wel voegen.