Artiesten die een andere routekaart gebruiken dan de meesten, dat zijn de artiesten die je uiteindelijk het meest dierbaar zullen zijn. Hoe lastig het ook kan zijn in het begin het begaanbare pad te herkennen. En soms verdwaal je even. Maar zodra de weg zich aan je openbaart, dan wordt het een muzikale reis om nooit te vergeten. Voorbeeld? Vorig jaar in mei kwam Maps uit van billy woods & Kenny Segal, een onder-je-huid-kruip-album van je welste. Het is nu niet gloednieuw meer, er zijn andere briljante albums uitgekomen inmiddels, maar van loslaten is nog geen sprake. Sterker nog, dit underground hiphop-album lijkt bij elke nieuwe draaibeurt meer betekenis te krijgen.
Vorig jaar – in de maand augustus – besteedden we lekker veel aandacht aan hiphop en het 50-jarig bestaan ervan. Maar over billy woods (naam in kleine letters geschreven) noch over Kenny Segal is een woord gerept die maand. Het was wel op z’n plaats geweest. Woods uit New York is één van de rappers om zeker in het vizier te houden. En Kenny Segal uit Los Angeles is een zeer gewaardeerde hiphop-producer. Ze hadden al eerder een zeer geslaagd collab-album gemaakt, Hiding Places in 2019. De samenwerking smaakte naar meer. Toch hebben ze tussen de opnamen van de twee albums amper samengewerkt. En met reden. Het was voor het duo belangrijk dat ieder weer zijn eigen weg ging, artistiek gezien. Om te voorkomen dat de opvolger een soort van herhalingsoefening zou worden. Herkauwen gebeurt al genoeg.
Maps gaat dus ook een andere weg in. Als album voelt het anders dan Hiding Places. Eén van de redenen is de thematiek. Maps is een post-pandemisch album en het is vooral ook een reisverslag. Woods ging op tour na de pandemie en je hoort in Maps zijn verhalen daarover. Over waar hij kwam (Utrecht en Amsterdam worden genoemd), wat hij meemaakte en over zijn tegenslagen on the road. Segal levert beats en sounds die de verhalen extra betekenis geven. Soms is het broos, soms is het vervormd en wat harder. Vaak is het dat allemaal tegelijk. Een briljant voorbeeld van de schoonheid en de gelaagdheid van de sound van het duo is het nummer Soft Landing. Ondanks de schijnbare eenvoud bevat het nummer veel bijzondere elementen. Er is bijvoorbeeld een verwijzing naar Feeling Good van Nina Simone, maar je vraagt je af of billy woods zich wel goed voelt. En de beat klinkt indringend terwijl het zo een rustig nummer lijkt. Er gebeurt zoveel. Het maakt Soft Landing één van de meest indrukwekkende hiphop-tracks van de afgelopen jaren.
En zoals bij elke reis moet je ook weer een keer naar huis. De landing wordt ingezet en je moet weer verder met je normale leven. Daar gaat Maps natuurlijk ook over. Maar, het spijt me zeer, want ik wil nog niet naar huis. Weet je hoe ik me voel? Deze muzikale reis mag nog wel even duren.
