Tijd is een belangrijke inspiratiebron in de kunst. In literatuur en film wordt met het fenomeen Tijd gespeeld. Is tijd lineair, zoals in de geschiedenisboeken? Of is tijd Tandeloos, zoals in de steeds uitdijende boekenserie van de dito A.F.Th. van der Heijden? In Time’s Arrow van Amis en Godin, Held van Gustaaf Peek gaat de tijd achterstevoren. Het grootste deel van het oeuvre van Christopher Nolan verraadt zijn fascinatie met tijd, vooral diens onvolprezen Memento. Richard Linklater is in zijn geweldige Boyhood op een wel heel bijzondere manier met de factor Tijd omgegaan.
Hoogste tijd om de Tijd in de muziek onder de loep te nemen. Het is een Teken des Tijds. Tijd Is Aan Onze Kant, Tijd Raakt Op en Welke Tijd Is Liefde eigenlijk?
Keuze Freek Janssen: Hurrietische hymne (1.400 v. Chr.)
In de afgelopen 34 eeuwen is onze muzieksmaak niet zo veranderd
Eigenlijk gaat elke blog op Ondergewaardeerde Liedjes over tijd. We strijden hier om meer erkenning voor liedjes omdat we willen dat deze niet vergeten worden.
Nu leven we in een tijd waarin deze strijd heftiger is dan ooit. Elk jaar stellen we een lijstje van 2000 liedjes samen waarvan we vinden dat ze de meeste eeuwigheidswaarde hebben. En dan vallen er nog vele duizenden af.
Nooit in de geschiedenis van de mensheid kenden we zo veel verschillende muziek en hadden we de beschikking over zoveel liedjes; met een druk op de knop op het mini-computertje in onze broekzak kunnen we bijna overal bij. De meesten van ons zijn oud genoeg om zich te herinneren dat je een fysiek schijfje moest kopen in een winkel om de luxe te hebben om op elk moment van de dag te kunnen luisteren naar een liedje.
En dan moet je je voorstellen dat de tijd van de geluidsdragers (bandrecorders, elpees, cassettes, cd’s) al een ongekende luxe was ten opzichte van de eeuwen daarvoor. Alles van vóór pakweg 1900 heeft de tand des tijds doorstaan dankzij bladmuziek en het geheugen. Veel volksliedjes gaan al eeuwen mee omdat we ze hebben gehoord, onthouden, gezongen en weer doorgegeven aan een volgende generatie.
Hoe verder we terug gaan in de tijd, des te kleiner het arsenaal aan muziek waaruit we kunnen putten. Van de 16e en 17e eeuw hebben we nog best wel wat, maar veel muziek uit de Middeleeuwen is al verloren gegaan (want: nog vóór de boekdrukkunst).
Kun je je voorstellen dat er een muziekstuk is van 3.400 jaar geleden waarvan we weten hoe het ongeveer geklonken moet hebben? Het is afkomstig van de Hurrieten, een van de volkeren in de oudheid uit Mesopotamië, een gebied dat nu delen van Irak en Syrië bevat. Wat veel geschiedkundigen weten (maar het grote publiek niet), is dat de oudste beschaving van de wereld uit deze regionen kwam – veel ouder nog dan de Egyptische beschaving. De Hurrieten doken op toen deze Soemerische beschaving op zijn einde liep.
In 1950 werd een kleitablet gevonden met daarop een hymne van de Hurrieten, waarschijnlijk een ode aan de godin Nikkal. Luisteren naar deze hymne vind ik fascinerend en betoverend: als het inderdaad klopt dat het liedje zo moet hebben geklonken, dan is onze muzikale smaak in 34 eeuwen niet heel erg veranderd. De hymne klinkt Oosters, sacraal en opzwepend in onze 21ste eeuwse Westerse oren.
Precies wat je zou verwachten, dus…
Keuze Annemarie Broek: Willeke Alberti – Vanavond Om Kwart Over Zes Ben Ik Vrij (1965)
Ontroering
Ik was nog heel erg jong en onervaren toen ik dit liedje voor het eerst hoorde. Maar in mijn hart was ik al van de Beatles en de Stones, dus kon ik onmogelijk bekennen dat ik het een heel mooi nummer vond. Willeke Alberti was pas negentien jaar maar ze slaagde erin (vind ik nu) ontroering bij de luisteraars op te wekken. Ze was dan ook de dochter van de Amsterdamse Italiaan Willy Alberti die ons in die jaren kennis liet maken met het Italiaanse lied.
De tekst van het lied was geschreven door Anton Beuving, een zeer vlijtige man, die ook toneelstukken en hoorspelen schreef. De melodie was van Tom Erich, ook al zo’n productieve persoon, vergelijkbaar met bijvoorbeeld Hennie Vrienten.
Willeke zou later onder andere nog optreden in vele speelfilms en televisieseries; dit naast haar muzikale carrière. Tegenwoordig doet zij het wat rustiger aan.
In 2001 richtte zij de Willeke Alberti Foundation op, een stichting die activiteiten organiseert voor mensen in verpleeg- en verzorgingshuizen, waar zij op basis van vrijwilligheid nog optredens verzorgt. In 2005 werd zij terecht geëerd met de Radio 2-zendprijs.
Volgend jaar, op 3 februari, viert ze haar 80ste verjaardag. En dat na een carrière van ruim 60 jaar.
Petje af voor deze grande dame.
Keuze Henkjan Olthuis: ELO – Here Is The News (1981)
Ruimte en Tijd
De titel “Time” is natuurlijk al een mooie voorzet, en het feit dat deze song komt van een van de nog steeds meest ondergewaardeerde ELO albums, maakt mijn keuze voor weer een song van dit briljante album een inkopper.
Here is the news
Coming to you every hour upon the hour
De song “Here is The News” was samen met “Ticket to the Moon” (waar ik vorige week over schreef) de 3e single (dubbele A-kant) van het album Time. Dat album vertelt het verhaal van iemand die door een onverwachte tijdreis ineens in het jaar 2095 beland is, veelal vanuit het perspectief van de hoofdpersoon. In deze song wordt het perspectief van een nieuwsuitzending gekozen, waar in het laatste couplet nog gehint wordt naar de storyline van “Ticket to the Moon”.
Overigens is dit liedje dan wel ondergewaardeerd, maar zeker niet onbekend. Het begin ervan is al jaren de tune (‘leader’) van de VPRO.
Keuze Henk Tijdink: Klein Orkest – Over 100 jaar (1982)
Eindigheid van het leven
Het is al een behoorlijke tijd geleden, maar er is al eens een heuse Klein Orkest battle geweest. Bijna twaalf jaar geleden schreven liefst drie (!) bloggers over een liedje van Harrie Jekkers cum suis.
In de tussenliggende jaren heeft Ondergewaardeerde Liedjes wel bewezen de tand des tijd goed te hebben doorstaan. En de liedjes van Klein Orkest hebben dat overigens ook.
Het lijkt soms zo eenvoudig. Een vrolijke en zeer eigenzinnige melodie, een paar grappen en grollen. En dan een tekst die op het eerste gehoor niet al te ingewikkeld is. De eenvoud. Dat is de kracht.
Zo ook over de eindigheid van het leven in het nummer Over 100 Jaar.
Over 100 jaar, zijn jullie allemaal dood
Over 100 jaar, zijn jullie allemaal dood
Over 100 jaar, zijn jullie allemaal dood
…. En wij ook!
Jo!
Jo!
Johoho!
De Nobelprijs zul je er niet mee winnen. Maar er is geen speld tussen te krijgen.
Keuze Leendert Douma: The Time – The Bird (1984)
Niks ten nadele van The Time
WHAT TIME IS IT? … You got two seconds to go to the dancefloor. Zo begint het meest aanstekelijke nummer uit de geniale musical (want zo mag je het toch wel noemen) Purple Rain. Het is van Prince-protegé The Time, een van de weinige mannelijke bands uit zijn stal. Voorman Morris Day en danser Jerome verzorgen de vrolijke noot in de film Purple Rain, als contrast voor de semi-stille-wateren-hebben-diepe-gronden van protagonist Prince. De rollen worden omgedraaid. In de film is The Time de grote naam, en zijn de geilneef en zijn band The Revolution nog ondergewaardeerd en opkomend. Maar door de geniale hersenspinsels van de paarse held komt daar gauw verandering in. Niks ten nadele van de grappige popfunk van The Time overigens: wat Morris Day cum suis hier brengen is heerlijk! Ze leren de club in Minneapolis waar het verhaal zich afspeelt – en de rest van de wereld – een nieuw dansje: The Bird. Dat komt vooral neer op ritmisch met je armen zwaaien. Daarmee zetten ze de hele tent op z’n kop. Dat is niet zo gek. Het nummer swingt als een tiet! En die hele tijd dat schreeuwtje – WHAT? – als een soort kip-zonder-kop, maakt het helemaal af. Prince & The Revolution horen het vanuit hun kleedkamer en ze zijn óp van de zenuwen. Hoe gaan ze dit overtreffen? … Ach, iedereen kent de film en weet hoe dit afloopt. Dus geen spoiler alert. De briljante sequence Purple Rain/I Would Die For You/Baby I’m A Star is overdonderend. Game, set en match voor Prince! Maar niks, echt helemaal niks ten nadele van The Time en The Bird. WHAT?
Keuze Jan-Dick den Das: Iron Maiden – Caught Somewhere In Time (1986)
Tijdloos
Ergens in het oosten van London werd in 1975 een bandje opgericht genaamd Iron Maiden. Een dikke 49 jaar geleden dus. En tot op de dag van vandaag maken de mannen muziek en treden op. In de beginjaren toonaangevend in wat men noemde New Wave Of British Metal. Zet een nummer van Iron Maiden op en je hoort meteen dat zij het zijn, de kenmerkende licks, het volle geluid en ook niet zelden mooie teksten. In 1986 brachten zij het album Somewhere in Time uit. Bruce Dickinson was daar schijnbaar al overtuigd van een lang bestaan van de band, hoewel hij er zelf even tussen uit piepte, want hij zong daar al “time is always on my side” in het nummer Caught Somewhere In Time.
Iron Maiden een band die alle stromingen in de muziek wist te weerstaan en zichzelf bleef, uniek in geluid. Kortom een band waar je het etiket tijdloos op kan plakken. Ik luister al sinds het eerste album naar de Engelse mannen en na 49 jaar verveeld het nog steeds niet. En zongen ze het zelf ook al niet in het nummer Iron Maiden?
Oh Well, wherever,
Wherever you are,
Iron Maiden’s gonna get you,
No matter how far.
See the blood flow watching it shed
Up above my head.
Iron Maiden wants you for dead.
Keuze Quint Kik: Bangles – Hazy Shade Of Winter (1987)
Ga iets doen met je leven
Time time time/ See what’s become of me
Naarmate ik ouder word, vind ik dat de tijd wel erg hard gaat. Als je jong bent, gaat die niet snel genoeg en verveel je je te pletter. Eenmaal ouder, kom je tijd te kort. Bijvoorbeeld voor het luisteren van al die platen die in mijn geval nog onuitgepakt in de kast staan. Verlangde ik met Kerst nog naar de vrijmarkt op Koningsdag, deze week kijk ik gek genoeg alweer uit naar mijn jaarlijkse Kerst-Top 50.
De periode volgend op de feestdagen vond ik altijd een beetje lauw. Gelukkig kondigde zich altijd wel een feestje thuis bij een klasgenoot aan. Winter ‘87/’88: als dj draaide ik het nieuwste singletje van de Bangles: Hazy Shade of Winter. Na 30 nietsvermoedende seconden van arrensleebelletjes explodeerde de huiskamer. Het origineel van Simon & Garfunkel ging eraan, samen met de huisraad.
Het nummer vormde het slotakkoord van de soundtrack bij de film Less Than Zero. Naar de roman van Brett Easton Ellis. Diens American Psycho staat je waarschijnlijk helderder voor de geest. Over een beursmakelaar, die met hetzelfde gemak een dame fileert als het oeuvre van Huey Lewis. Boek en film zijn zo-zo – een litanie van morele onverschilligheid met als strekking: ga iets met je leven doen – de soundtrack bij Less Than Zero blijkt een vroege verdienste van hiphop-label Def Jam.
Een handvol covers (Slayer, Roy Orbison) en vroege hiphop-klassiekers van Public Enemy en LL Cool J. Niemand is echter in staat om de aftellende doomsday clock van de Bangles te kloppen. Bij de Top 2000 brandt enkel nog hun eeuwige waakvlam, die Egyptenaar is op een blauwe maandag manisch en wel de lijst uitgewandeld. Met deze onvervalste jeugdherinnering mogen de Bangles wat mij betreft later dit jaar terugkeren in onze Snob 2000.
Keuze Jeroen Mirck: Prince – Still Would Stand All Time (1990)
Hemelse sample van Debussy
Het is verleidelijk om je favoriete artiesten van stal te halen bij een themabattle, want hun oeuvre ken je het best – en dus ook de relatief onbekende diamanten en parels. Juist daarom doe ik dit bij voorkeur niet. Je zoekt toch ook voor jezelf een beetje afwisseling en verrassing. Bij deze battle over de tijd als muzikaal thema ontkwam ik er echter niet aan.
Direct na het lezen van de uitnodiging schoot een ondergewaardeerd prijsnummer van Prince door mijn hoofd. Ik heb eindeloos zitten broeden op alternatieven (die er volop zijn), maar een stem in mijn hoofd bleef zeggen: dit is jouw ultieme keuze. Dus hou ik voet bij stuk. Ik kies voor Still Would Stand All Time, een gospel-ballad van het verder toch vrij matige soundtrack-album Graffiti Bridge uit 1990. Voor dit album zocht Prince de samenwerking met anderen, waaronder de grande dame van de soul Mavis Staples. Zij zingt mee op dit nummer en helpt Prince om zijn gospel-experiment naar grote hoogten te tillen.
It’s not a thousand years away, it’s not that far, my brother
When men will fight injustice instead of one another
It’s not that far if we all say yes and only try
Then heaven on earth (is what) we will find
Begin jaren negentig was Prince zwaar in de Heer, naar mijn weten een Jehova’s Getuige, en dat hoor je natuurlijk doorklinken in deze zoetgevooisde ballade. Toch is het zijn ongeëvenaarde vakmanschap als componist, muzikant én producer om van dit nummer een unieke belevenis te maken. De devotie grijpt je naar de keel door de verstilde atmosfeer die Prince in vijf minuten weet neer te zetten. Een galmende bel, een glasheldere piano en fluitsamples van componist Claude Debussy (jawel, Prince kende zijn klassiekers) bouwen langzaam op naar het moment dat het gospelkoor je meetrekt richting de hemelpoort. De tijd staat letterlijk even stil. Een tijdloos liefdeslied voor eenieder die gelooft in hogere machten – of die nu spiritueel danwel muzikaal van aard zijn.
Keuze Marco Groen: Anthrax – Got The Time (1990)
Tikkende klok
Wederom een verhaal over een cover dat het origineel overstijgt. Natuurlijk heeft Joe Jackson het best aardig gedaan met zijn versie van Got the Time, toch past de onrust en gejaagdheid die het nummer heeft veel beter bij Anthrax. Zij zijn immers per definitie vrij onrustig en gejaagd (bovenop grappig, energiek en bij vlagen geniaal). Zo kon het dus gebeuren dat Jackson onbedoeld een Anthraxnummer geschreven heeft. Een nummer dat ze vrijwel altijd live spelen en dat gretig wordt meegezongen door het publiek. En onrust? Dat is precies waar het nummer over gaat.
Dat is tenminste hoe Jackson het uitlegt (en hij kan het weten). Het liedje is namelijk bedoeld voor anyone out there who leads a hectic life. In de tekst van het nummer zingt Jackson over een drukke levensstijl waarin hij voortdurend wordt geconfronteerd met nieuwe verplichtingen en verwachtingen. Oftewel: geleefd worden, achter de klok aanrennen. Een boodschap die je prima aan zanger Joey Belladonna kan overlaten. Naar hem kijken tijdens een concert van Anthrax is namelijk topsport. Belladonna kan sowieso geen seconde normaal doen, rent tijdens elke nummer een halve marathon en is tussen zangpartijen door vrijwel continu bezig het publiek op te zwepen. Got the Time is wat dat betreft ook helemaal zijn nummer. Om het verschil een beetje te duiden: bij Joe Jackson zou je tijdens Got the Time de camera op een statief kunnen plaatsen om daarna als cameraman een plasje te gaan doen, terwijl diezelfde man/vrouw bij versie van Anthrax vaak geen idee heeft waar Belladonna gebleven is.
Leuk om te vermelden is trouwens dat Joe Jackson niet bepaald overliep van enthousiasme over de versie van Anthrax. Hij vond hun uitvoering maar klungelig en bovendien te traag gespeeld. I could never quite understand why they were called a ‘speed metal’ band because we played the song about twice as fast as they did. Wel was hij erg blij met de opgebrachte royalties.
Keuze Remco Smith: Rancid – Time Bomb (1995)
Fragmentatiebom
Een tijdbom is gemaakt speciaal voor actiefilms. Blofeld die een bom aanzet met daarop een vanaf zeven minuten aftellende timer, die tegen Bond iets zegt als “See you in another life, mister Bond”, waarna Bond uit zijn benaderde positie ontsnapt, de timer stopt op 0:07 waarmee hij niet alleen zichzelf en het Bondmeisje redt maar en passant de hele wereld.
Time Bomb van Rancid is geen tijdbom. Geen track die langzaam zijn geheimen blootgeeft om pas ruim voorbij de helft tot ontploffing te komen. Time Bomb is een fragmentatiebom: een bom die bij ontploffing heel veel scherven uitspuwt om zo snel mogelijk zo veel mogelijk slachtoffers te maken. De slachtoffers zijn de argeloze luisteraars die hard worden geraakt door deze geweldige mix van ska en punk. Powercord om mee te beginnend, doordreinende riff, cumulerend in het geweldige refrein. Alsof The Clash ten tijde van London Calling is gereïncarneerd en in 1995 weer op aarde was geland, maar dan in de hoedanigheid van Rancid. Nog een flinke dot energie toevoegen en de bom is gereed voor explosie. Geraakt worden door een bom was nog nooit zo lekker.
Keuze Vincent van der Vlies: Rialto – Monday Morning 5:19 (1998)
Prachtige laagjes
Recentelijk was er grappig nieuws, namelijk dat Rialto weer bij elkaar was. Kennen we die band nog? In 1998 was het een veelbelovende band. Maar om eerlijk te zijn ken ik er ook niets van, met uitzondering van dit nummer. Een nummer dat je ineens een keer weer op de radio hoort en dan denkt: fuck, wie of wat is dit ook alweer? En vooral, waarom draai ik dit zelf niet vaker..!?
Het is een tragisch nummer, over een onzeker type dat bang lijkt voor het feit dat zijn geliefde een ander heeft. Of zou ze misschien toch kwijt zijn? En tegelijkertijd is het de vraag of hij niet zelf ook een lichte stalker is, want waarom belt de hoofdpersoon zo vaak op? Het is tekstueel een beetje The Day Before You Came, maar dan in een 90s jasje. Ondertussen ligt hij wakker, wachtend op een teken van haar. En we weten allemaal dat de tijd alleen maar langer lijkt te duren wanneer je wacht op een teken in spannende momenten.
Het nummer start met een echoënde drum, dan komt er een piano bij, gevolgd door de zang en dan nog een heel keur aan extra laagjes in de muziek met strijkers, gitaar licks en nog veel meer. De opbouw geeft het nummer daarmee heel veel laagjes die samenwerken als een tierelier. Ik vind het echt heel lekker klinken. Het is niet gedateerd, het is niet kapotgedraaid, maar het is voor mij een klassiek ondergewaardeerd nummer. Luister het zelf maar weer eens terug en je komt vast tot dezelfde conclusie als ik.
Keuze Willem Kamps: Semisonic – Closing Time (1998)
Komen en gaan
Bij Rudi Carrell en André Hazes was het de hoogste tijd. Bij beiden werd de kroeg gesloten; Carrell als gast, hopend op een laatste rondje, Hazes de kroegbaas die iedereen eruit gooit. Ik vermoed niet dat zij de inspiratie vormden voor Dan Wilson, zanger-gitarist van Semisonic, maar ook hij schreef een liedje over sluitende horeca: Closing Time. Op het eerste gezicht min of meer vanuit hetzelfde perspectief als Hazes: leuk dat je er was, van mij hoef je niet naar huis, maar híer kun je niet blijven.
Volgens de drummer van de band was die kroeg echter een metafoor, en wel voor de baarmoeder. Ergo, de uitsmijter staat voor de verloskundige. Dan Wilson gaf het later toe. Hij schreef het liedje eigenlijk om hun optredens mee af te kunnen sluiten, maar het ging haast vanzelf ook over geboorte. Hij zat tijdens het schrijven thuis met een zwangere vriendin.
Closing Time werd twee keer een hit. In 1998 o.a. #1 in de Billboard Modern Rock Tracks plus een Grammy-nominatie en in 2011 nadat het voorkwam in een aflevering van Friends with Benefits. Het lied werd zelfs Impossible Hooky genoemd. Toch, het bereikte ook de top 20 van meest irritante songs (Rolling Stone).
Nou ja, kroeg of baarmoeder, aan elk verblijf komt een eind. Er is een tijd van komen en gaan. En hooky of buitengewoon irritant, wat mij betreft kun je het liedje blijven draaien, het verveelt nooit. Vóór, tijdens noch na sluitingstijd.
Keuze Der Webmeister: Quantic – Time Is The Enemy (2001)
Andere Tijden
Gelukkig was ik deze week weer op tijd om een battlebijdrage te leveren. Want tijd is meedogenloos. Time waits for no one, zongen de Stones, maar, van de andere kant, er is tijd genoeg, aldus Doe Maar. Nou ja, alles op z’n tijd zullen we maar denken.
Voor mijn bijdrage gaan we terug in de tijd, naar 1965, wanneer Lena Horne een Beatles-cover opneemt. And I love her wordt in die tijd nog netjes een him, en belangrijker nog is dat het tempo enorm wordt teruggeschroefd, naar een soort Bossa Nova cocktailnummer, met een lekkere piano oorwurm.
Fastforward in onze tijdmachine naar 2001 wanneer de Engelse musicus Will Holland deze cover als bepalende sample gebruikt voor zijn triphop kneiter Time Is The Enemy, een nummer op zijn debuutalbum The 5th Exotic. Will, hier onder de artiestennaam Quantic, was nog maar 21 toen dit album het licht zag.
Dat Jimi Hendrix-achtige geluid dat af en toe langs komt is een stukje van Get Ready van Rare Earth, eveneens uit de jaren ’60.
Waarom Time de Enemy is voor Will, is lastig te herleiden uit een puur intrumentatle track, maar enige heimwee naar de sixties ligt voor de hand.
De video lijkt te zijn weggelopen uit een aflevering van Andere Tijden, maar heeft verder niks met Wil Holland of zijn alter ego Quantic van doen. Het zijn beelden uit San Francisco, 1906, enkele dagen voor de Grote Aardbeving. De camera is vastgezet op een tram, en beweegt simpelweg voorwaarts, eigelijk net als de muziek.
In de comments onder de video schrijft iemand: “All of those people, those horses and even those cars are gone. They no longer exist but this video is our only peek into the past. When you’re young, you don’t care about time. When you’re older, time doesn’t care about you.”
Keuze Joop Broekman: Easy Star All-Stars – Time (2003)
Soms niet genoeg
Tijd, daar heb je ook wel eens te weinig van. Deadlines, en zo. Als bloggende muzieksnob kun je er mee wegkomen door soms voor een makkelijke weg te kiezen. Eentje die vertrouwd en lekker aanvoelt.
Heel lang heb ik Radiohead’s OK Computer een vreselijk album gevonden. Maar door Easy Star All-Stars (hun versie heette Radiodread) werden mijn ogen (en hey, ook de oren) geopend. Ik begreep de hype en waarom mensen het zo goed vonden. Al staat Ænima van Tool van een jaar eerder voor mij nog steeds op onbereikbare hoogte.
Easy Star All-Stars is een reggae-collectief, gespecialiseerd in reggaeversies van albumclassics. Hun eerste wapenfeit is in 2003 Dub Side Of The Moon, een degelijke verbouwing van Pink Floyd’s Dark Side Of The Moon. Drie jaar later volgde het al aangestipte Radiodread. Net als de voorganger een goede plaat met en eigen sfeer. En dat geldt ook voor het erg aanstekelijke Easy Star’s Lonely Hearts Dub Band uit 2009. Inderdaad, die ene plaat van The Beatles.
In 2009 verschijnt eveneens First Light, een aardig album met eigen songs. Bij Thrillah uit 2011 (Michael Jackson’s Thriller) overspeelt het collectief hun hand, vind ik. Saaie uitvoeringen doen weinig eer aan het origineel. Maar met het vorig jaar verschenen Ziggy Stardub (naar David Bowie’s Ziggy Stardust) maakten ze het weer helemaal goed.
Keuze Alex van der Heiden: Juli – Geile Zeit (2004)
Mooie periode
Ik heb al eerder opgemerkt bij onder andere Christina Stürmer dat Duitstalige muziek met hitpotentie op de één of andere manier moeilijk de grens over komt. De band Juli doet qua stijl wel wat aan de Oostenrijkse Stürmer denken, maar ook voor hen blijft het vooral in de Duitstalige landen hangen qua populariteit. Geile Zeit was de tweede single van Juli en dat was maar goed ook, want hun eerste hit ‘Perfecte Welle’ werd ongewild en plotseling van de radio geweerd, omdat de ongelukkige toespeling naar een zeegolf wat ongepast was door de heftige tsunami die in 2004 plaatsvond. Geile Zeit werd daarom een goede tweede op het debuutalbum van Juli.
Tijd kun je natuurlijk op veel manieren interpreteren, Geile Zeit mijmert terug over een periode die mooi was qua relatie en samenzijn. En hoe graag je ook zou willen: die tijd komt niet meer terug. Daarom zijn goede herinneringen ook zo waardevol en daar gaat dit lied over.
Eva Briegel is de vaste vocale waarde in Juli en ik roep alle radiozenders op om iets van dit overtuigende stemgeluid in Juli te draaien. Zoals ik de blog begon: Juli heeft hitpotentie, maar het moet in ons land wel opgemerkt worden. Ik hoop dat Briegel en haar band nog eens in de buurt zijn, want ik ben erg nieuwsgierig naar hun live performance.
Keuze Johan Hol: Sophie Hutchings – By Night (2012)
Tijdloos
Wat is tijd? Het moment waarin we leven? Maar er is ook een tijd die al geweest is en een tijd die gaat komen. Het maakt het begrip tijd ongrijpbaar. Om er toch meer vat op te krijgen, delen we het graag op. In jaren, maanden, weken, dagen en delen van de dag. En hebben we de wereld in tijdzones verdeeld, waarmee het op het zelfde moment voor iemand anders ter wereld een heel ander deel van de dag kan zijn.
In het nummer By Night van de Australische Sophie Hutchings komt alles heel mooi samen. Dit neoklassieke nummer zal duidelijk geïnspireerd zijn door een tijd die geweest is, maar tevens ook nog blijft voortduren. Is dat niet het mooie en de essentie van muziek? Dat het als het ware tijdloos is? Het is niet voor niets dat Studio Brussel aan het einde van ieder jaar de Tijdloze 100 uitzendt.
By Night is een nummer dat de tijd even stil doet staan. In alle delen van de wereld, getuige de 29 miljoen streams op Spotify. Vermoedelijk is het dus nog maar tijdelijk dat het zich hier in Nederland een ondergewaardeerd liedje mag noemen.
Keuze Michiel Borst: Modest Mouse – The Ground Walks, With Time In A Box (2015)
Tijd genoeg?
De tijd dringt als je het nummer The Ground Walks, With Time In A Box nog niet hebt gehoord. Althans dat lijkt de boodschap te zijn van Modest Mouse. De aarde is een prachtige planeet maar de mens is die aan het verwoesten. Deze korte samenvatting doet volledig onrecht aan de metaforische teksten die de alternatieve Amerikaanse rockers uit Washington State onder leiding van Isaac Brock bezingen.
De Time In A Box betekent dat het nog niet te laat is. De figuurlijke doos moet snel worden geopend om alles wat verwoest is aan onze planeet en onze slechte gewoonten weer met terugwerkende kracht door de tijd te laten herstellen.
Het is een prachtig nummer, volgens velen één van hun beste ooit. Het refereert sterk aan het werk van de Talking Heads. Een heerlijk uptempo couplet met slow tempo soort van refrein. Het nummer boeit meteen maar moet wellicht meerdere keren beluisterd worden om het echt te waarderen. Neem dus vooral de tijd om de schoonheid ervan tot je te laten doordringen. Hopelijk hebben we tijd genoeg!
Kijk via deze link ook naar de official video. Deze edited version duurt maar 4 minuten en laat het prachtige outtro weg. In een Game of Thrones setting zetten de heren het verwoestende wel duidelijk neer.
