Heb je wel eens gehoord van Soda Stereo? Dat is een Argentijnse band die overal in Zuid-Amerika stadions wist te vullen. De Zuid-Koreaanse boyband Big Bang? Honderden miljoenen fans wereldwijd. Of wat dacht je van Wrust? Death metal uit Botswana! Het is zomaar een greep uit bands die in ons deeltje van de wereld niet bepaald grote bekendheid genieten, terwijl ze op andere continenten een grote aanhang hebben. Een ander voorbeeld is X-Japan, een band uit – niet geheel verrassend – Japan. Eerst noemden ze zichzelf simpelweg X, wat een goed idee was tot men tot de ontdekking kwam dat er in Amerika al een groepje rondliep met die naam. Daarna werd de bandnaam al snel herdoopt tot X-Japan.
De kans is natuurlijk aanwezig dat ik er compleet naast zit en is X-Japan gewoon Big in, eh… Europa is, maar ik had er tot voor kort nog nooit van gehoord. Een klein onderzoekje in mijn kleine sociale bubbel, die voor een groot deel uit metalheads bestaat, toonde aan dat ik niet de enige ben met deze muzikale leemte: de band X-Japan deed bij niemand een belletje rinkelen. Dit in tegenstelling tot mensen uit het moederland van de band, waar X-Japan met gemak een paar keer de Tokyo Dome weet uit te verkopen.
Een eerste, kortzichtige blik op de band doet vermoeden dat X-Japan het Japanse antwoord op glamrock zou zijn. Dit beeld zat ze in het begin van hun carrière in de weg; vanwege hun extravagante kledingstijl en rare kapsels wilde geen enkele platenmaatschappij met ze in zee. Gelukkig trok de mama van de frontman haar portemonnee en kon er een eigen label worden opgericht. Hierna begon de verovering van Japan. Het resulteerde in een muzikale tocht langs verschillende muziekstijlen. In de beginjaren speelde de band voornamelijk speed- en thrashmetal, later evolueerde X-Japan zich tot een progressive metalband en schuwden ze symfonische invloeden ook niet. Dit laatste komt het meest duidelijk naar voren op het album Art of Life, een album waar slechts één nummer op te vinden is, namelijk Art of Life.
Voor mij persoonlijk is dit nummer op het moment van schrijven slechts drie weken oud en heb ik het net zo vaak beluisterd. Het was een tip van een lid van een concurrerend quizteam dat mij tot dit meesterwerk bracht. Art of Life is een live-album van een nummer dat slechts twee keer in zijn totaliteit live is gespeeld. Beide keren in Japan. Tijdens andere concerten werden slechts delen van het nummer gespeeld.
Hoewel Art of Life multi-interpretabel is, zou het heel goed een inkijkje kunnen zijn in het hoofd van Yoshiki. De frontman van X-Japan heeft jarenlang gekampt met depressies en had een neiging tot zelfmoord. Nadat hij had besloten dat blijven leven een beter idee was dan dood zijn, schreef hij dit nummer. Art of Life zou je wat dat betreft als literatuur kunnen beschouwen: het speelt zich volledig af in de geest van de protagonist. Het nummer beschrijft het gevoel van hopeloosheid dat uiteindelijk resulteert in eindeloze droefheid. Om hiermee om te gaan besluit de hoofdpersoon een muur om zijn hart te bouwen, zodat de wereld hem niet meer kan raken. Het is een ietwat onhandige handeling die bijna tot waanzin leidt. Dit duurt tot het moment dat een klein stemmetje in zijn binnenste piept dat hij zichzelf moet bevrijden van de muur, de duisternis moet verdrijven en het leven moet omarmen.
Doet dit thema je ergens aan denken? Inderdaad! Dit komt vrij goed overeen met The Wall van Pink Floyd. Het album waarin Roger Waters al zijn onverwerkte trauma’s heeft gestopt (best knap dat dit op een dubbelalbum past). Yoshiki deed ongeveer hetzelfde, waarbij ik vermoed dat zijn gedachten en ideeën authentiek zijn en niet per se afkomstig van Waters. Daar komt nog bij dat – in tegenstelling tot The Wall – Art of Life niet de bespiegeling van slechts een persoon (Waters) is, maar meer ruimte open laat voor andere, persoonlijke interpretaties. Japanners zijn nu eenmaal wat minder op het individu gericht dan Britten, waarbij ook de mogelijkheid speelt dat Yoshiki gewoon een stuk sympathieker is dan Roger Waters, hoewel dat niet zo’n enorme opgave is.
Niet lang na het verschijnen van Art of Life maakten sterfgevallen, depressies en het heil zoeken in rare sektes helaas een einde aan de band, Tien jaar later kwam men in ietwat gewijzigde samenstelling weer bij elkaar en ging men voor het eerst in het buitenland optreden. Hierbij werd onder andere TivoliVredenburg aangedaan. Niet dat ik daarbij was, want het zou nog 12 jaar duren voordat ik die ene gouden tip kreeg. Bedankt Leon!
