Bescheiden was hij niet, de op 17 maart op 73-jarige leeftijd overleden Steve Harley. Al vóór zijn debuutalbum liet hij weten dat de muzikale richting die hij met zijn band Cockney Rebel was ingegaan, een muzikale kracht was die alle andere acts binnenkort niet anders konden dan gewoon volgen. Zijn enige wapenfeit tot dan toe? Een hoogdravende compositie die het niet eens tot de charts had geschopt.
Niet veel later claimde hij dat zijn band zó goed was dat het wel het resultaat móest zijn van goddelijke interventie. Maar het meest dedaine dat hij deed was zijn eigen band hernoemen. Na de split met zijn oorspronkelijke collega’s en met een nieuwe line-up, werd het Steve Harley & Cockney Rebel.
Tot voor kort kende ik maar twee liedjes van zijn hand: die hoogdravende compositie, maar o zo prachtige single Sebastian en het vrolijk klinkende, maar venijnige Make Me Smile (Come Up And See Me). Liedjes die nog wel eens voorbijkwamen op de bandjes van mijn vader. Nummers met warme herinneringen, die ik ook zeker mooi vond, maar die niet per se ondergewaardeerd zijn.
Op zoek naar meer van dat soort pareltjes voor een passend eerbetoon, begon ik daarom zijn discografie door te akkeren. Dáár moest ongetwijfeld ook ander mooi spul tussen zitten. Spul dat wél ondergewaardeerd is.
Maar mij overkwam hetzelfde als waar ik bij Gilbert O’Sullivan tegenaan liep. Een paar liedjes achter elkaar is prachtig, maar een hele rits aaneen is te veel. Aan de afwisseling ligt het daarbij niet. Steve Harley heeft meerdere albums uitgebracht die behoorlijk verschillend klinken. Tot aan punkrock-achtige tracks aan toe.
Er is echter één constante: zijn stem. Een raspende stem, vaak uit de maat, soms uit de toon. Mooi in zijn uniciteit, maar wel eentje die mij op een gegeven moment begon tegen te staan. En ik wilde nét de handdoek in de ring gooien en dan maar over Sebastian gaan schrijven, toen Understand voorbij kwam.
En opeens was ik weer gevangen in de muziek. Een nummer waarbij eens níet de nadruk ligt op die kenmerkende stem, maar hij de melodielijn de ruimte geeft. Een nummer dat zich onderscheidde van álles dat ik daarvóór gehoord had. En toen vervolgens óók nog eens de Moog-synthesizer solo werd ingezet, was ik om. Dít was dat ene pareltje waarnaar ik al die tijd op zoek was geweest. Een goddelijke interventie…
