Ergens snap ik het ook wel. Op een gegeven moment zijn de potentiële bandnamen wel zo’n beetje op. Sigue Sigue Sputnik, Man or Astro-man?, I’ve Got The Bullets. Allemaal bandnamen die al waren vergeven. Dan kom je uit bij de onbegrijpelijke naam bdrmm. Met kleine letters. Uit te spreken als ‘Bedroom’. Het Insta-account van deze band is @smellybdrmm. Weet niet of dat een verbetering is.
bdrmm kwam op 27 februari naar LantarenVenster in Rotterdam. Voorprogramma werd ingevuld door Mood Bored, waar collega-blogger Quint terecht al wervend over heeft geschreven. Nog voor negenen stond bdrmm op het podium. Zoals je van shoegaze mag verwachten: de blik van de gitaristen was stevig op hun arsenaal aan pedalen gericht. Pet diep over de ogen, licht onhandige tred op het podium. Deze band uit Kingston Upon Hill uit Engeland, inmiddels twee albums op zak, wist hoe shoegaze op het podium eruit moest zijn. Aanvankelijk had alleen bassist/toetsenist Jordan Smith zich voorgenomen om er een legendarische avond van te maken. Met groot enthousiasme stond hij zelfs al bij de soundcheck zijn bassnaren te geselen. Zo begon hij het concert ook, zijn microfoonstandaard tot bijna boven het publiek. Uitreikend naar het publiek, met onhandige dansjes, zocht hij de verbinding met het publiek.
Met geselen wordt echt geselen bedoeld. Zijn met plectrum gespeelde bas klonk als een horde op hol geslagen buffels. Als hoogfrequent heien. Zijn loeizware basis was het fundament voor een geluid, dat aanzienlijk steviger klonk dan het wat meer gepolijste geluid op hun overigens fraaie plaat I don’t know uit 2023. Het enthousiasme van de bassist sprong over op het publiek in het uitverkochte LantarenVenster. Het geluid hielp daaraan mee: wat een knalhard maar loepzuiver geluid werd daar neergelegd. Het publiek reageerde euforisch op de breed uitwaaiende, hele filmische muziek van bdrmm. Liedjes uitgesponnen met meerdere minuten durende instrumentale intermezzo’s. Fenomenaal wat een live-optreden dan kan doen.
Het enthousiasme van het publiek sprong weer over op zanger Ryan Smith en drummer Connor Murray waardoor band en publiek als het ware samen werden opgetild. Bassist en zanger bleven herhalen hoe bijzonder het was dat zij hier mochten staan, in deze zaal met zo’n 500 man. Ze waren er duidelijk door overdonderd en lieten dat echt merken. Pure magie. Alleen gitarist Joe Vickers bleef in zijn rol. Blik op de gitaar, blik op de pedalen voor zich. Hij is betrapt op één aarzelende glimlach. Zo hoort het eigenlijk ook wel.
