In Nederland wordt Bette Midler wel herinnerd vanwege een aantal nummers zoals The Rose en Beast of Burden. Toch vind ik haar ondergewaardeerd. Ze is echt steengoed en daarom ga ik terug naar haar prachtige debuutalbum: The Divine Miss M.
Bette kwam op door te zingen in nachtclubs, iets wat destijds steeds minder gebeurde. Ze heeft een diep respect voor zangkunst en daarbij een grote liefde voor R&B en meidengroepen. In 1972 volgde haar fantastische debuutalbum. Het is een heel divers album dat uiteraard ruimte laat voor haar krachtige stem, haar eigenaardigheden en haar extraverte persoonlijkheid. Maar ze laat ook zien hoeveel gevoel en complexe emoties ze in haar muziek kan leggen. Er staan echt krachtige, ontroerende nummers op het album.
Een van deze krachtige en ontroerende nummers is de uiterst spectaculaire cover van Hello In There. Het origineel is van John Prine, een briljante en ondergewaardeerde singer-songwriter. Het nummer gaat over isolatie als gevolg van oud worden. John kwam op het idee voor het nummer toen hij kranten bezorgde in een tehuis voor ouderen. Hij bezorgde de kranten per kamer en sommige bewoners deden alsof hij een kleinkind of neefje was, in plaats van iemand die de kranten kwam bezorgen. Dat bleef hem altijd bij.
Ik vind het een prachtig geschreven nummer over een emotioneel onderwerp. Het is iets dat ons allemaal kan overkomen en daar mag best aandacht voor zijn. Over het origineel werd geheel terecht al eens geschreven. Maar dan de cover. Het is waanzinnig mooi en diep ontroerend hoe Bette dit zingt. Ik krijg er echt kippenvel van, misschien zelfs tranen. John schreef dit fantastische nummer en zingt het zelf mooi, maar Bette overtreft dit voor mij. Als er een nummer is van Bette dat je moet hebben gehoord, dan is het dit nummer wel. Je wordt er stil van.
De live versies mogen er ook zijn:
