Over de liefde zijn miljoenen liedjes geschreven. De meest zoetsappige kennen we vaak het best, maar de meest wrange zijn meestal juist het mooist. Ook de Amerikaanse singer-songwriter Stephin Merritt droeg zijn steentje bij aan de canon der liefdesliedjes, vooral met zijn conceptalbum 69 Love Songs uit 1999. Wie de frontman van The Magnetic Fields een beetje kent, weet dat zijn teksten doorgaans nogal cynisch zijn. Verrassend genoeg komen wrang en zoet perfect samen in misschien wel zijn meest bekende nummer: The Book Of Love.
The book of love is long and boring
No one can lift the damn thing
It’s full of charts and facts and figures
And instructions for dancing
De eerste tekstregel komt meteen keihard binnen: het boek over de liefde is lang en saai. En niet te tillen bovendien. Sterker nog: het staat vol informatie waar we eigenlijk weinig aan hebben. Bam, de toon is gezet. Maar is dat wel zo? Direct erna volgt het refrein, met een twist die je niet zag aankomen:
But I, I love it when you read to me
And you, you can read me anything
Merritts scepsis over het liefdesboek vormt een heerlijk contrast met zijn oprechte liefde voor een verder niet nader omschreven ander. Deze tegenstelling maakt dit liefdeslied uniek. De pracht ervan bracht het nummer onder de aandacht van Peter Gabriel, die een paar jaar later zijn eigen versie opnam voor de soundtrack van Shall We Dance? Ook kijkers van ‘South Park’ kunnen die cover kennen, want hij was in 2015 te horen in een aflevering. Merritt en Gabriel hebben het liedje ook wel eens samen live vertolkt.
Altijd leuk als een bekende artiest jouw compositie naar een breder publiek brengt, maar Merritt is er ogenschijnlijk totaal niet door veranderd. Hij blijft dezelfde oude brombeer, maar wel eentje die unieke liefdesliedjes kan schrijven. Ook al is hij geen uitgesproken liefhebber van dat genre.
The book of love has music in it
In fact, that’s where music comes from
Some of it is just transcendental
Some of it is just really dumb
