De aanschaf van de kaartjes voor festival Loose Ends waren een no-brainer; natuurlijk wilde ik headliner Tramhaus nog een vierde keer in actie zien! Na eerder mijn collega’s, vrienden en mijn dochter op sleeptouw te hebben genomen – respectievelijk naar de bovenzaal van Paradiso, Ekko in Utrecht en de Eindhovense Effenaar – was de missie dit keer mijn vrouw te overtuigen van hun genialiteit. Achteraf hoorde ik dat de vorige editie van het festival op de NDSM-werf in Amsterdam pré-Corona een onuitwisbare indruk had achtergelaten op fans van garagerock en postpunk. De zon brandde constant op je harses, het lauwe bier was (nauwelijks) je enige verfrissing, de kolkende moshpits waren onmogelijk te ontvluchten en de stof kwam uit je neus, memoreerde 3voor12.
Wat hielp, was dat het ditmaal een thuiswedstrijd betrof: voor deze tweede editie was de organisatie uitgeweken naar festivalterrein Beton-T, aangeplakt tegen het Utrechtse Rivierenwijk. Praktisch in onze achtertuin! De overige acts zeiden me vooralsnog weinig, maar een haastig opgesnorde playlist op Spotify bood uitkomst ter voorbereiding. Tussen al die postpunk-by-numbers, sprong één act er uit. Telkens wanneer ik van hen een nummer voorbij hoorde komen, pakte ik mijn telefoon erbij: verdomd, alweer Mood Bored! Verdomd goede liedjes, die zich al na één keer luisteren stevig in je onderbewuste nestelden. Met postpunk (of garagerock) had het verder weinig van doen; bij mij kwam het binnen als de betere indiepop uit de tweede helft van de jaren 80 en vroege jaren 90.
Op hun ruigst klinken ze als Slow Pulp, op hun meest dromerig als Men I Trust, las ik in een ander artikel op 3voor12. Ook van die bands had ik geen flauw benul, maar in mijn eerste kennismaking met Mood Bored hoorde ik wel iets terug van John Peel-lievelingen Pavement ca. Wowee Zowee. Tot ik op 2.17 werd verrast door die shoegaze-waardige geluidsorkaan van het verslavende Ladadee, Ladadaa! Dit nummer opende de digitale EP, die de band voor de zomer van 2023 uitbracht en waarop ook eerder uitgebrachte singles Easy Going, Pour Into Me en Lucky te vinden zijn. Stuk voor stuk indiepareltjes met een hoog Verukkellijke 15-gehalte, die breder reiken dan bovengenoemde vergelijkingen. Die de band ook live op het podium van Loose Ends moeiteloos wist waar te maken.
Ik geloof dat ik na Tramhaus een volgend project heb gevonden: vrienden, familie & collega’s blootstellen aan Mood Bored. Hopelijk zit er op niet al te lange termijn een volwaardig & verrukkelijk album in de pijplijn!
