Mijn grootste openbaring van afgelopen jaar was het album Heaven is a Junkyard van de iel zingende singer-songwriter Trevor Powers uit Boise, Idaho. De fijnproevers kenden hem ongetwijfeld al langer, want hij vestigde zijn naam in 2011 met de band Youth Lagoon en het debuutalbum The Year of Hibernation. Na drie platen viel die band uit elkaar en volgde wat solowerk, maar na jaren met medische perikelen maakte Youth Lagoon in 2023 een intense en indringende comeback.
Als kind leerde Powers zichzelf piano en gitaar spelen. In zijn werk experimenteert hij met elektronica en Americana, waardoor hij soms klinkt als Everlast met falsetstem. Ja, die stem is belangrijk voor zijn werk. Hij klinkt timide en afgeknepen, waardoor de persoonlijke teksten extra hard binnenkomen. Een paar jaar geleden was dat typische stemgeluid ineens weg: Powers kreeg heftige bijwerkingen door medicijngebruik en kon acht maanden lang niet meer praten of zingen. De ultieme nachtmerrie voor elke vocalist. Ook mentaal ging hij er bijna aan onderdoor.
Deze tragiek maakt zijn nieuwe album zo aangrijpend. Elke noot van zijn (extra?) iele stem benadrukt het leed dat hem trof. En dan verwijst hij er ook nog eens letterlijk naar in zijn misschien wel meest kwetsbare nummer Trapeze Artist:
My mouth is on fire, but nobody sees me
Salt of the earth, so sprinkle it easy
There was love in the house, believe me
Drink by the water, fear is my only daughter
And ever since she was born, she’s had freezin’ skin
But her eyes are warm and her heart is spilling
Pale, white, sick, and thin, the drugstore killing
My voice is gone and it used to be so strong
The reaper’s ready for the harvest
And fear is where my broken heart is
In a circus tent, all grown up and gone
She’s climbin’ the ladder
God save the trapeze artist
Het nummer Trapeze Artist grijpt je naar de keel. Dat komt niet alleen door de tekst en de voorgeschiedenis, maar ook door de intieme orkestratie. Rillingen over mijn rug voel ik bij de stemmige pianotonen waarmee het nummer klein begint. Powers zingt zacht, alsof hij moeite heeft – niet alleen met zingen, maar ook met het openbaren van zijn zielenroerselen. Deze ballad gaat over veel meer leed dan alleen zijn stemverlies. We krijgen ook een inkijkje in de arme of agressieve sfeer waarin hij opgroeide (waar was zijn vader?) en de onzekerheid die hem sindsdien lijkt te teisteren. Het beklimmen van de ladder naar de trapeze is natuurlijk ook een metafoor voor de artiest die het podium moet betreden en zichzelf daar blootgeeft aan een veeleisend publiek.
Het hele album Heaven is a Junkyard is doordesemd met deze kwetsbaarheid, maar nergens klinkt dat zo prachtig als op Trapeze Artist. Het is geen single zoals het wat vrolijker Idaho Alien, dus is er ook geen fancy videoclip. Gelukkig vond ik een live-opname. Daarin noemt Powers deze track een hoeksteen van zijn comeback-album. Daar is geen woord te veel mee gezegd.
