Soms is een artiest al zo gewaardeerd dat deze niet vaak op dit volprezen medium voorkomt. 4x om precies te zijn, en alleen in de zogeheten battles. Een duik in het het oeuvre levert vaak vergeten pareltjes op. Zo ook bij Anouk. In 1999 liep ik als 14-jarige naar de platenzaak om te kijken of het 2e album van haar, Urban Solitude, al uit was. Het album kwam uit als opvolger van het doorbraakalbum Together Alone. Ik was vanaf het eerste moment dat dit debuut uitkwam fan en verliefd op zowel artiest als haar muziek.
Gelukkig had de kleine platenzaak in mijn geboortedorp het liggen en kon ik het aanschaffen om mee naar huis te nemen. De CD heeft in ieder geval voor 3 hele weken non-stop in de speler gezeten. Het klonk anders, meer vrijheid in zang en muziek. Waar ze op haar debuut nog volop geholpen werd door 2 Haagse mastodonten van de Nederlandse Pop-Rock geschiedenis, slaat ze hier haar vleugels vol uit.
En man, wat ging de plaat uit de startblokken. In The Sand, Don’t, R U Kiddin’ Me, allemaal klassiekers geworden in het oeuvre van Anouk. Maar het echte pareltje komt pas op het einde van het album. Dit nummer van haar is wat mij betreft echt ondergewaardeerd. Zoek het ook maar eens op op het grote internet, en je zult er weinig over vinden.
Body Brain gaat, zoals vaker op het album, over een liefde in haar leven. Wie het is blijft vaag, maar dat degene verdoofd lijkt en problemen ondervindt om contact met haar te maken lijkt evident. De muziek die ze maakt samen met haar vaste liedjesschrijver van dat moment, Bart van Veen, is opzwepend en neemt je mee in het gevoel van de tekst. Ik was blij dat er toen al een repeat-knop op de CD-speler zat.
Dat ik dit nummer best goed mocht vinden, werd later aan mij bevestigd door Jan-Douwe Kroeske. Die met zijn toenmalige TV-programma 2 Meter Sessies een opname mocht doen met Anouk. Hij vond ook dat dit nummer het beste van de plaat was. Aangezien het nummer geen clip bevatte en weinig live werd gespeeld (ik mocht het gelukkig wel aanschouwen bij een concert van haar in de Groninger Oosterpoort in 2001), heb ik de eerder genoemde 2 Meter Sessie bijgevoegd. Mooi stukje nostalgie, het liedje zit bij in ieder geval bij mij in hoofd en hart.
