Vroeger had ik altijd de radio aan. Tijdens het huiswerk op de middelbare school, tijdens het studeren. Vroeger Hilversum 3, later Radio 3. AVRO op de maandag, VARA op de dinsdag. Woensdag vond ik destijds wat te heftig (terwijl de stem van Lotje IJzermans toch eigenlijk genoeg had moeten zijn om mij aan de radio te doen kluisteren). Iedere dag een eigen kleur, iedere dag een eigen geluid. Ergens in mijn werkende leven is de radio uitgegaan. Eerst op de werkvloer, concentreren met de radio aan bleek lastiger. Het oeverloze gelul van DJ’s hielp daarbij niet mee. Later ook in de auto. “Spotify killed the radio star” zou Buggles zingen, als die een goede veertig jaar later muziek had gemaakt.
Voor de Snob 2000 maakte en maak ik een uitzondering. Einde jaar, het werken al een beetje op de automatische piloot. In 2020 heb ik nog drie kamers gesausd met de Snob 2000 aan. Dat het gehalte ‘prog’ in de Snob door de jaren heen minder is geworden, verlaagt voor mij eerlijk gezegd wel de drempel om de Snob te beluisteren. Ondanks weerstand in het gezin, gaat bij mij de Snob 2000 dus wel aan.
Op maandag 19 december had ik de Snob ook op staan en werd ik muzikaal totaal overdonderd. Het pianoloopje overduidelijk jaren ’80. Doet wat denken aan I like Chopin van Gazebo. Of misschien wel beter: Nescio van Nits. Romantisch, zwierig. De stem is als twee druppels water Marc Almond, die altijd briljant ook al balanceerde tussen wat kitscherig en pure kunst, bijvoorbeeld in het klassieke Tears Run Rings. Mijn wereld stond die maandag heel even stil vanwege The Associates, het bestaan was mij eerlijk gezegd ontgaan. Maar ik was even totaal van de kaart. Zeker als de violen op een prachtig moment binnenvallen, zanger Billy Mackenzie met zijn falset zingt, barst Breakfast op een ongelooflijk mooie manier open.
Breakfast is voor The Associates trouwens, zo op het eerste gehoor, een a-typisch liedje. Bij vluchtige beluistering dringen associaties (jawel) op aan Gavin Friday, Suede, Split Enz, Blow Monkeys, Britpop maar dan net wat avangardistisch. Weer een prachtige ontdekking, dankzij de Snob 2000 en dankzij Ondergewaardeerde Liedjes. Zo blijft muziek een prachtige reis en zijn Ondergewaardeerde Liedjes en de Snob 2000 geweldige reisleiders.
