De stembussen van de Snob 2000 zijn gesloten, de bekendmaking is nabij. In deze tussenperiode lichten we onze eigen favorieten uit. Welke liedjes zouden heel hoog mogen eindigen volgens de bloggers van Ondergewaardeerde Liedjes?
Ik moest erover nadenken: heb ik nou wel of niet over hun geblogd? Na ruim 300 bijdragen wist ik het niet meer. De zoekfunctie bracht uitkomst. Nee dus, al kreeg ik wel een hit op mijn naam. In een blog over Wishbone Ash had ik Opeth aangehaald, als één van de bands die door de Britten waren beïnvloed. Het bleek ook dat er hier maar één keer eerder over de band is geblogd, en dat alweer zeven jaar geleden. Tijd dus om de progressieve metalheads weer even voor het voetlicht te brengen, al stonden ze vorig jaar zes keer in de eindlijst. Dan doe je het toch niet verkeerd.
Het is alweer even geleden dat ik nader met de Zweden kennismaakte. Het was in de periode dat ik muziek van YouTube ripte en via een MP3-converter overzette op mijn iPod. Hoesje erbij voor de herkenbaarheid en luisteren maar, op de fiets naar en van het werk. YouTube geeft altijd gerelateerde tips waardoor mijn toch redelijk brede muzikale spectrum nog weer verder werd uitgebreid. Zo kwam Opeth op zeker moment op mijn net- en trommelvlies terecht. Al was het soms even slikken, ze werden een blijvertje.
Vanwaar dan dat slikken? Dat vreselijke grunten. Ik heb daar helemaal niks mee. Eftelinggedrag, de rockpose van een grommende gnoom. Kinderachtig gedoe. Kappen. En dat gebeurde gelukkig bij Opeth. Zanger en leadgitarist Mikael Åkerfeldt, die met zijn geweldige rockstem ook de grunts deed, liet deze vanaf 2008 achterwege. Hij was toen een jaar of vijf getrouwd. Wie weet, heeft zijn vrouw wel gezegd, grow up, anders ben ik weg. Ik zou haar geen ongelijk geven. Volgens eigen zeggen was het tijd om verder te gaan: All I wanted to see what was around the corner. We’re not entrepreneurs or businessmen. Not catering to your previous success.
Gelukkig maar dat ie een nieuwe weg is ingeslagen. Dat gegrom onderbreekt en verstoort vooral. Mij dan, maar goed, ik ben dan ook geen liefhebber van death metal. Åkerfeldt en zijn Opeth werden veel melodieuzer, een mix van rustige prog en hardrock met hier en daar een jazzy touch. Veel beter en soepeler in het gehoor. Serieuzer. Een blijvertje dus nadat ik hun album Pale Communion had geript en blij was geworden. Niemand minder dan Steven Wilson deed de mix plus achtergrondzang en Dave Stewart (Hatfield and the North) zorgde voor het strijkarrangement van afsluiter Faith in Others.
Zes keer Opeth dus in de Snob-eindlijst van 2022, waarvan helaas maar één uit het gruntloze tijdperk. Dat was helaas niet het geweldige uptempo Cusp of Eternity van Pale communion. Wel weer in de keuzelijst, maar de stembus zit potdicht en is dit blog te laat. Staat ie er dit jaar onverhoopt toch niet in, dan volgend jaar, anders ga ik zelf grommen, hard grommen, en daar wordt helemáál niemand blij van.
