Je hebt artiesten die hofleverancier zijn van de Snob 2000 (denk aan Radiohead of Porcupine Tree) en typische Top 2000-artiesten (zoals Queen en Pink Floyd). Er zijn echter ook legendarische artiesten die tussen wal en schip vallen. In Top noch Snob vragen we extra aandacht voor bands, zangeressen en zangers die in 2022 in géén van beide lijsten voorkwamen, maar die daar in 2023, volgens ons, zeker wel thuishoren.
September 2023. In het kader van de dagelijkse muzikale werkzaamheden stort ik mij een paar dagen met veel plezier op de muziek uit de 50s en 60s. Dat allemaal vanwege de Oldiesdag op 6 oktober. Nationale Ouderendag. Je wordt ouder papa. Er komen de nodige herinneringen naar boven drijven. Onlosmakelijk verbonden met mijn twee grote passies: muziek en radio. Jeugdherinneringen. Die neem je mee zolang je leeft. Thuis staat ‘altijd’ de radio aan. Van Hilversum 3 tot de regionale omroep en van nieuwszender Radio 2 tot de lokale piraat. Op zondagmorgen wordt regelmatig de Philips buizenradio aangezet. Even een paar minuten geduld tot de lampen gloeien. Een prachtig gezicht. En natuurlijk een prachtig geluid. In mono welteverstaan. Even geen hifi-stereo.
Zondag is de enige dag waarop er ’s middags warm gegeten wordt. Meestal, de door Daniël Lohues bezongen, gruuntesoep met worst. Als toetje Saroma pudding met Klop-Klop slagroom. Na het middageten volgt een muzikaal nagerecht. Tijd voor verrukkelijk vinyl uit de collectie van mijn ouders. In die tijd ontstaat onder andere de liefde voor de muziek van Boudewijn de Groot. Maar ook Armand komt regelmatig voorbij. Armand is zoveel meer dan Ben Ik Te Min. Dat gegeven heeft al eerder geresulteerd in een muzikaal verhaal. Dit keer geen Nederpopheld in de schijnwerpers maar een muzikale rock-‘n-rol pionier. Geen king of rock-‘n-roll of man in black. Geen Elvis of Cash. Beide zijn aanwezig in de collectie van mijn ouders en belanden ook regelmatig op de draaitafel. Muzikale grootheden die een belangrijke rol hebben gespeeld in de muziekgeschiedenis. Een understatement. Daar wil ik graag een naam aan toevoegen: Buddy Holly. De verzamelaar Portrait In Music Vol. 2 zorgt ervoor dat ik als klein jochie kennis maak met deze legende. Op de, wat kitscherige, hoes staat boven de foto van Holly de tekst: The legends of rock ‘n roll. Terecht!
Wat maakt Buddy Holly zo bijzonder? In eerste instantie zijn het, voor mij, de liedjes. Holly schrijft de meeste songs zelf. Dat is in die tijd nog niet de normaalste zaak van de wereld. Liedjes met een duidelijke kop en staart. Muzikale verhaaltjes. Kort en krachtige popliedjes. Als tiener heeft deze muzikale alleskunner al de nodige hits op zijn naam staan. Een begenadigd songschrijver. En in muzikaal opzicht? Qua muzikale begeleiding? Zanger/gitarist, bassist, drummer en tweede gitarist. Je zou het anno 2023 de klassieke bezetting van een band kunnen noemen. Tijdens de hoogtijdagen van Buddy Holly is dit, enkele uitzonderingen daar gelaten, nog niet gebruikelijk. En dan het specifieke stemgeluid van Holly. Variatie is het toverwoord. Krachtig en uitbundig versus ingetogen en subtiel. Soms zelfs een beetje zoet. Het hikje in zijn stem. Soms versterkt door de sublieme achtergrondkoortjes. Die variatie geldt ook voor het gitaarspel. De muzikale legende weet de mogelijkheden van zijn Fender Stratocaster optimaal te benutten. Over rock-‘n-roll gesproken. Niet puur en alleen de gitaar als begeleiding. Geen bijrol maar een hoofdrol voor Holly’s gitaarspel. Even los gaan. Not Fade Away is daar een goed voorbeeld van. Natuurlijk niet voor niks gecoverd door de Rolling Stones. Het is één van de eerste hits voor Mick en Keith. Maar ook The Beatles en tal van andere artiesten zijn schatplichtig aan Buddy Holly. Tot op de dag van vandaag. Voor mij komen alle aspecten die deze artiest zo bijzonder maken samen in Well … All Right. Uitgebracht in 1958. 65 jaar oud! Een kort en krachtig nummer met een duidelijke kop en een staart. Gitaar, bas en drums. Een stevig muzikaal fundament. Refrein-couplet-refrein. Op het eind nog even gasgeven. En dat in twee minuten en twaalf seconden. In de loop van de jaren tientallen keren gecoverd. Bekende versies zijn er van Eric Clapton’s band Blind Faith (1969) en grootmeester Carlos Santana (1978). Maar er gaat niets boven het origineel. Lang leve the guitar king of rock-‘n-roll.
