Het is een gigantische open deur, hoor. Maar eigenlijk is elk nummer van Bob Dylan dat wordt uitgevoerd door een ander veel beter dan het origineel. Ga maar na: All Along The Watchtower (Hendrix), A Hard Rain’s Gonna Fall (Bryan Ferry), Chimes Of Freedom (Springsteen), Make You Feel My Love (Adele), Mr. Tambourine Man (Byrds), Knockin’On Heavens Door (Guns ‘n ehm, nee… die niet – slecht voorbeeld). Dit lijstje van Rolling Stone zegt alles. En laatst zag ik op YouTube nog een hele vervreemde maar ontroerende uitvoering van It’s All Over Now, Baby Blue door AHNONI. Het moge duidelijk zijn: Bob Dylan is een tekstueel genie en een grootmeester in songwriting maar zijn uitvoeringen zijn altijd saai. Ik weet dat ik hier heel veel mensen mee voor het hoofd stoot. Het is niet anders.
Dit geldt dus ook voor dit oude nummer van het album The Times They Are A-Changing (1964). Dat is nota bene een plaat waar ik mee ben opgegroeid, want het was een van de weinige popplaten waar mijn vader van hield. Hij gebruikte het titelnummer zelfs als voorwoord van zijn proefschrift over veranderingen in het Nederlandse plattelandsgezin. Vele vele jaren later draaiden wij het op zijn uitvaart, maar dat is een ander verhaal.
Als kind kon ik die scherpe neuzelstem niet velen. Pas veel later – toen ik de Engelse woorden echt begreep – raakte ik onder de indruk van de nummers. Ook van With God On Our Side. Dus tegen wil en dank worstelde ik me door die saaie akoestische gitaar, irritante mondharmonica en half schorre stem. Want de tekst staat als een huis! Die is in al zijn simpelheid toch vol met dubbele bodems.
Worstel je mee?
We maken een sprong naar 1989. We zetten het briljante album Yellow Moon op van de New Orleans-soulband Neville Brothers en we gaan naar track zeven. Dan horen we dus een van de beste songschrijvers ooit (Dylan), gezongen door een van de mooiste stemmen ooit (Aaron Neville) en geproduceerd door een van de fijnzinnigste producers ooit (Daniel Lanois). Het is een stuk ambientmuziek dat duidelijk is geïnspireerd door Lanois’ kompaan Brian Eno – die ook elders op het album is te horen. Geen beat, alleen maar subtiele sfeerklanken. Zonder tekst is het al prachtig. En dan moet Aaron nog los gaan barsten. Poeh! De stem van deze Neville-broer is minstens zo subtiel als die achtergrondklanken. Zo zuiver, met soms een kleine trilling erin: het zet de haren op je armen overeind.
Aan het einde geeft de zwaar gelovige Aaron Neville nog zijn eigen draai aan de cynische Dylan-tekst. Hij sluit af met de woorden: Jesus loves me, this I know. Die staan helemaal niet in de oorspronkelijke tekst. Maar dat is hem vergeven.
Want wat is dit van een onaardse schoonheid!
