Een tijdje geleden schreef ik een bijdrage over de band King Crimson en de bandleider Robert Fripp. Het nummer (Starless) wat centraal stond werd gezongen door John Wetton en dat feit bracht mij ertoe weer eens wat meer van de muziek van John Wetton te beluisteren.
Wetton is niet meer onder ons. Hij overleed in 2017 aan darmkanker en is 67 jaar geworden. Dat hij anno 2023 nog niet vergeten is, blijkt uit het feit dat er in augustus een groot herdenkingsconcert is geweest, waar collega artiesten en familie een mooi eerbetoon aan hem en het rijke muzikale oeuvre brachten. Het was een besloten concert, waarbij fans online konden meekijken.
De meeste lezers zullen ongetwijfeld de stem van Wetton kennen van Heat of The Moment van Asia. Een nummer wat perfect bij zijn stem past. Maar hij heeft veel meer gedaan dan dat.
Begonnen in enkele kleine bandjes, werd hij uiteindelijk begin zeventiger jaren opgenomen in King Crimson en wist daar zijn eerste bekendheid te creëren. Door zijn bijzondere rockstem wist hij de band wat extra mee te geven. King Crimson heeft een lange historie van stoppen en weer beginnen en alhoewel Wetton met de band toen door wilde gaan, besliste de grote roerganger Fripp anders. Na omzwervingen bij Roxy Music en Uriah Heep, was de volgende stap de band U.K.
U.K. was echt een supergroep. Naast Wetton bestond de band uit Eddie Jobson, Allan Holdsworth en Bill Bruford (later vervangen door Terry Bozzio). Slechts twee studioalbums (U.K. en Danger Money) bracht de band uit, maar dat was wel genoeg om indruk te maken en succesvol te zijn. Nummers als Rendezvous 6.02 en Nothing to Lose werden bescheiden hits. Maar de verschillende ideeën hoe de band zich verder zou moeten ontwikkelen betekende ook het einde van de band.
Na de periode met U.K. ging Wetton solo, maar ook startte hij een nieuw project: Asia. Opnieuw een supergroep dus. Wetton samen met Steve Howe, Geoff Downes en Carl Palmer maakten in 1982 hun debuutalbum met de single Heat of The Moment. Het was gelijk het grootste succes van de band, die in de decennia erna genoeg albums bleef maken, maar nooit meer in de buurt kwam van hun debuut. Ook steeds weer in wisselende samenstellingen, waar uiteindelijk Wetton ook tot zijn dood (met tussenpozen) deel van uitmaakte.
Dan zijn solowerk. In alle eerlijkheid moet ik zeggen dat dit wat tegenvalt, na al het geweld van King Crimson, U.K. en in mindere mate Asia. Wetton maakte zes soloalbums, maar in alle eerlijkheid, op enkele uitzonderingen na, ontstijgt dit niet echt de middelmatigheid. En dat is jammer, want alleen al de stem van Wetton verdient gewoon meer. Maar ditzelfde zien wij bij allerlei samenwerkingen die hij aanging. Zijn stem wist meestal nog wel de nummers op te tillen, maar muzikaal was het soms matig.
Is het dan moeilijk om een track uit te zoeken voor dit blog? Nee absoluut niet, want in zijn carrière zijn genoeg hoogtepunten te vinden. Ik hou het toch bij de band U.K. Danger Money is zo’n typische U.K. song die het zeker verdient om meer te horen en niet dan alleen de stem van Wetton, maar juist ook de stuwende keyboards van Eddie Jobson. Danger Money is het titelnummer van hun tweede en laatste album.
Onenigheid over de koers van de band leidde er toe dat na het eerste album Bill Bruford en Allan Holdsworth de band verlieten, maar wellicht is dit tweede album nog wel beter dan hun debuut. Ruim 8 minuten gaan de heren los en de muziek houdt het midden tussen stevige jazzrock en de progrock van King Crimson. Afwisselende ritmes en de sinistere teksten over een huurmoordenaar die niet alleen voor het geld de moorden uitvoert maken het nummer af. Het luisteren meer dan waard.
